Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Xenoblade Chronicles 3 – De beste JRPG in een hele tijd

xenoblade chronicles 3 key art
Duik onder in alles wat deze bijzondere titel te bieden heeft!

Allereerst even dit. Ben je hier als fan van Xenoblade Chronicles 2? Niets mis mee, maar doe jezelf even een plezier en zet die uit je hoofd. Ik merkte dat ik met een compleet verkeerd beeld aan deze game begon. Ik heb ontzettend veel lol aan Xenoblade Chronicles 2 beleefd, dus toen het derde deel werd aangekondigd dacht ik daar meteen daaraan terug. Aan de grootse open velden, de heldere kleuren en het ietwat cliché verhaal dat zichzelf maar bleef one-uppen. Het was een fantastische game met zijn eigen unieke uitgangspunt, en ik ging er een beetje vanuit dat Xenoblade Chronicles 3 zich in die lijn zou voortzetten. Nu is dat misschien gedeeltelijk ook wel zo, maar let wel, want Xenoblade Chronicles 3 staat compleet op zichzelf. Dat betekent gelukkig dat je de andere twee delen niet gespeeld hoeft te hebben om dit nieuwe deel te begrijpen, maar ook dat je vreemd staat te kijken als je de wat luchtigere toon van Xenoblade Chronicles 2 verwacht.

Xenoblade Chronicles 3 - intro

Een eeuwigdurende strijd

Het verhaal bijvoorbeeld. Allereerst is de toon van Xenoblade Chronicles 3 nogal donker. De opening cutscene daargelaten bevinden we ons al snel op een slagveld, waar honderden soldaten en enorme robots elkaar te lijf gaan. Ze vallen bij bosjes neer en hun levensenergie wordt gebruikt om de “Flame Clock” van de tegenstander te vullen. Een verteller verteld dat dit het eeuwigdurende conflict is tussen twee partijen: Keves en Agnus. Het vullen van de Flame Clock is essentieel voor deze gevechten: hoe meer leven daar in zit, hoe beter en sterker de troepen die daaraan gebonden zitten zijn. En dit zijn overigens geen normale troepen. Iedereen in dit conflict zijn speciaal gemaakte soldaten met een levensspan van 10 jaar. Vanaf het moment dat ze “geboren” worden beginnen ze met vechten, en ze houden niet op tot deze 10 jaar gehaald is of ze sterven op het strijdveld.

Alleen dit concept roept al verschillende filosofische vragen op en Xenoblade Chronciles 3 doet zijn best om die allemaal boven water te trekken. Deze soldaten zijn namelijk geen hersenloze klonen. Het zijn allemaal unieke personages met hun eigen belevenissen, en al snel wordt je geconfronteerd met de trauma’s die er achter zo’n leven schuilgaan. Je leert hoe de personages denken en hoe gebeurtenissen ze hebben gevormd tot wie ze nu zijn. Maar ook wordt de focus gelegd op het idee van een definitief voorspelbaar einde. Als jij precies weet hoeveel tijd je nog hebt en wanneer dit afloopt, hoe vul je dat dan in? Hoe en wat laat je achter en in hoeverre ben je bereid om die 10 jaar te halen? Het is behoorlijk zware materie, en het helpt ook niet dat het eerste gebied er nogal troosteloos uitziet. Alles is kapot geschoten, uitgebrand en doods. Het is een behoorlijke contrast met Xenoblade 2, dat is zeker.

Xenoblade Chronicles 3 -  voorbeeld van een gevecht

Op naar Swordmarch

Enfin, uiteindelijk gebeurt er iets waardoor drie leden van Keves (Noah, Lanz en Eunie) en drie van Agnus (Mio, Sena en Taioh) gedwongen worden om samen te werken tegen een derde partij. Want waarom vechten ze eigenlijk en waarom heeft daar nog nooit iemand goed bij stilgestaan? Om tegen deze derde partij op te staan, krijgen ze daarnaast de kracht van de Ouroboros, waarbij twee zielen linken en ze in een wezen veranderen met krachten waarbij de complete legers in het niet vallen. Het probleem is alleen wel dat alles en iedereen nu hun vijand is. Hun enige hoop is Swordmarch, een land doorboord met een enorm zwaard. Dit is een land waar zowel Keves en Agnus geen invloed hebben en hier zo een “stad” zijn waar nog mensen wonen. Na even gediscussieerd te hebben over wat een “stad” zou kunnen zijn (de soldaten leven hun hele leven in koloniën en tentenkampen) gaan ze op weg. Wat moeten ze anders?

Xenoblade Chronicles 3 - lopen in een prachtige omgeving

Goed uitgewerkte personages

Met deze party van zes ga je op pad. En alhoewel ze niet de meest unieke personen ter wereld zijn (ze hebben allemaal stereotypen die je wel vaker in dit soort games tegenkomt) weet de game ze zover uit te diepen dat ze wel unieke personages worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik uiteindelijk nog best ging geven om deze zooi bijeengeraapte zielen. Zoals ik al zei: iedereen heeft in hun korte levenstijd al veel meegemaakt. Eigenlijk teveel. Net zoals bij normale mensen beïnvloed dat hun doen en laten en dit alles wordt uitgespeeld en belicht. Iedereen krijgt daarbij genoeg screentijd om alle personages interessant te maken, en de game weet heel goed wanneer het welke kaarten moet spelen. Het is namelijk niet allemaal doom en gloom, het weet precies wanneer het die typische Xenoblade slapstick humor erbij moet pakken om de personages te verdiepen. Overigens moet gezegd worden dat de cutscènes daar goed bij helpen. Er zit een zekere cineastische flair hierin waardoor je af en toe net naar een film zit te kijken.

Xenoblade Chronicles 3 - cutscene met de Ouroboros

Zeer verslavende tactische gameplay

Maar ook de gameplay doet lekker zijn eigen ding. Spelers van andere Xenoblade-games zullen er mee bekend zijn: het gebruikt een ietwat apart auto-battle systeem die nog het meeste doet denken aan MMO’s. Selecteer een wezen, ren ernaartoe en je party zal vanzelf aanvallen. Wil je speciale moves doen (arts) dan moet je wel even in actie komen, deze moet je zelf selecteren. Het zijn dan ook die speciale acties waarbij tactiek om de hoek komt kijken, tevens het verslavende genot van de gameplay. Hier zitten namelijk veel mechanieken in waar je rekening mee wilt houden. Zo hebben sommige aanvallen een positie waar je moet staan om deze optimaal te gebruiken, of geven ze statuseffecten welke je kunt chainen voor meer schade. Daarnaast houdt de game ontzettend van combo’s. Je kan combo’s creëren door auto-attacks met arts te chainen, je kunt combo’s creëren door je party 4 verschillende moves na elkaar te laten doen (break -> topple-> daze-> burst) en als je een metertje gevuld hebt kun je ook chain attacks creëren waarbij je ontzettend hoge damage nummers kan halen. Daarnaast doet de Ouroboros mode daar nog een schepje bovenop. Deze hebben hun eigen aanvallen, manier van combo´s uitvoeren, en als je zo’n chain attack goed doet kun je hem combo-en in Ouroboros mode! Ingewikkeld? Yup. Zorgt het ervoor dat je na 50 uur spelen nog steeds plezier haalt uit dit vecht systeem? Absoluut!

Xenoblade Chronicles 3 - voorbeeld van een gevecht

Zoveel opties dat je er duizelig van wordt

En dat is nog niet alles, want daarnaast heb je ook de customization. Er is in deze game zoveel te bouwen, te wisselen en te experimenteren dat ik er duizelig van wordt. Zo heeft iedereen bijvoorbeeld zijn eigen class. Deze zijn globaal verdeeld tussen drie rollen (tank, healer en DPS) maar zijn wel allemaal net wat anders. Dat betekent dat je met zes begint, en na een tijdje kan iedereen de class van zijn medespelers leren. Hierdoor unlock je bepaalde arts en skills die je mee kunt nemen naar een andere class, welke je (voor extra mogelijkheden) ook kunt koppelen aan je bestaande aanvallen. Je kunt dus een healer maken met een paar serieuze damage skills of een tank met een heal gun. Maar wacht, er is meer. Want nieuw in deze Xenoblade zijn “hero characters”. NPC’s die je door middel van side quests kunt tegenkomen en zich tijdelijk bij je partij voegen. Je leert dan hun class, welke je dus vervolgens weer kunt gebruiken en aanpassen zoals je wilt. Daarnaast kun je gems equipen voor speciale buffs, accessoires voor andere buffs, kun je koken bij een kampvuur om je gehele party tijdelijk een buff te geven en nog veel meer. Ouroboros heeft daarnaast zijn eigen arts, skills en dingen om te selecteren. Keuze zat!

Xenoblade Chronicles 3 - Voorbeeld van de optimalisatie van een personage

Lange tutorial, houd vol!

Het enige probleem is dat dit alles heel langzaam wordt geïntroduceerd. Te langzaam. De tutorial van deze game neemt daadwerkelijk zo’n 10 uur in beslag, en dat is als je opschiet. Het duurt extreem lang voordat de game je hand loslaat, en sommige dingen zal de game je actief forceren te doen voordat je verder mag. Levelen bij het kampvuur? Selecteer eerst Lanz. Level Lanz. Selecteer nu Noah. Level Noah. Wat bedoel je er staat een knop waarmee je ze allemaal kan levelen? Interesseert me niet, je doet wat ik zeg! De game laat je niet zelf iets ondernemen voordat het zijn tutorial heeft afgerond, wat vooral irritant is als je de functie al een tijd probeerde te gebruiken. Het eerste gedeelte van de game is dan ook vooral een test van geduld. Het is niet alsof het tot op daar slecht spelen is, het verhaal loopt al en is interessant genoeg. Maar gameplay gezien knaagt het die eerste uren behoorlijk. Je wilt en ziet dingen waar de game je gewoon geen toegang tot geeft. Maar ik ben hier wel om te zeggen, hou vol!

Xenoblade Chronicles 3 - cutscene met twee enorme robots

Zoveel te doen en te beleven!

Want ALS je dan wordt vrijgelaten is het prachtig. Het hoofdverhaal blijft natuurlijk gaan, maar een groot gedeelte van de wereld opent zich en hier is ontzettend veel te doen. Overal liggen materialen om te verzamelen, er zijn honderden wezens, speciale en unieke monsters om je skills op te testen en de vele sidequests houden je goed bezig. De wereld zit vol leven, iets wat bevestigd wordt door de koloniën die je van beide zijde kunt tegenkomen, vol soldaten van één van beide partijen. Door middel van sidequests kun je ze soms losmaken van het juk van de flame clock en zul je met ze kunnen handelen, quests kunnen doen of info krijgen over wat er in de buurt allemaal gebeurd. Daarbij is het belangrijk dat je ook af en toe terug gaat, want hier willen nog wel eens dingen veranderen! En gelukkig klaart de omgeving ook snel op. Van prachtige open velden tot zinderende woestijnen en tropische groepen eilanden, Xenoblade Chronicles 3 heeft het allemaal. Het wordt helaas niet zo abstract als sommige omgevingen in andere Xenoblade-games, maar de prachtige weidse vlaktes die de hoogtes in steken zorgen ervoor dat je jezelf flink kunt verliezen.

Xenoblade Chronicles 3 - voorbeeld van omgeving

Conclusie

Xenoblade Chronciles 3 pakt alles groots aan. Alles is groter dan eerdere delen, van de enorme verkenbare wereld tot het verhaal dat maar blijft gaan en zich vastbijt in donkere vraagstukken. Het zet zijn eigen toon neer en is absoluut niet bang om daar compleet voor te gaan. En dat is fantastisch goed gedaan. Ik ken weinig andere JRPG’s die zo hard gewoon “zichzelf” zijn. Van de ingewikkelde maar verslavende gameplay tot de uitwerking van het verhaal, van de enorm open gebieden tot de melancholische muziekstukken die erbij horen, Xenoblade Chronicles 3 weet wat het wou doen en heeft alles gedaan om zichzelf daar neer te zetten. Het enige minpunt is de tutorial, die zo lang blijft gaan dat het je bij andere games vergeven zou worden dat je wegloopt. Maar niet bij deze. Houd vol, alsjeblieft. Want dan ga je een avontuur in dat zijn weerga bijna niet kent.

+ Goed uitgewerkt verhaal dat niet bang is zijn donkere kant te laten zien.
+ Enorm grote wereld met ontzettend veel te doen, om alleen het verhaal uit te spelen zit je op 100+ uur.
+ Verslavende gameplay met extreem veel optimalisatie mogelijkheden + Omgevingen zijn prachtig en de muziek heerlijk.

– Tutorial is te lang, game forceert je sommige handelingen te ondernemen voordat je het zelf mag doen.

DN-score: 9