Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Road 96 – Onderweg naar morgen

Een road-trip om niet snel te vergeten!

Voordat ik begin even dit. Hou jij van politiek in je games? Van het nadenken over hoe een land geregeerd wordt en hoe verschillende mensen (inclusief jijzelf) hierop reageren? Zo ja, lees dan gerust verder. Zo nee, dan wil je deze game misschien overslaan. Het is niet alsof het er heel erg bovenop ligt, maar tijdens het spelen word je er zeker mee geconfronteerd. Sterker nog, er waren momenten waarop ik mij afvroeg of de game paralellen probeerde te trekken naar een ander land dat graag muurtjes bouwt. In ieder geval, hierbij het punt waarop je veilig kan uitstappen. Nee? Oke, dan gaan we op weg.

Op weg naar Road 96

Road 96 speelt zich af in het fictieve land Petria. Dit land wordt al jarenlang geregeerd door een elite die langzaam maar zeker de rechten van zijn burgers laat verdwijnen, maar mensen kunnen niets anders doen dan het met lede ogen aankijken. Nouja, en stemmen. Er zijn bijna verkiezingen, maar de meeste zijn er van overtuigd dat President Tyrak deze wel naar zijn hand weet te zetten. De vele tieners in het land zien zo’n toekomst alleen niet zitten (ook omdat degene die het er niet mee eens zijn in werkkampen worden gestopt) en proberen massaal naar het buitenland te vluchten. Er is alleen één probleem: Petria heeft maar één stukje grens en deze wordt zwaar bewaakt. Jij speelt een tiener die toch gaat proberen deze tocht te maken. Met bijna geen geld en wellicht alleen een muesli bar probeer je de weg naar het noorden te vinden, waarbij de keuzes die je maakt je belangrijkste wapen zijn. Onderweg zul je een hele cast aan kleurrijke personages tegenkomen, die allemaal zo hun eigen redenen hebben om op pad te zijn. Sommigen zijn op door reis en willen je met de juiste keuzes best een lift geven, terwijl een goede keuze bij een ander betekent dat je niet in een ondiep graf verdwijnt. Het zal in ieder geval niet makkelijk zijn om Road 96 te bereiken.

148 duizend keuzes?

Wie de trailers van Road 96 in de gaten heeft gehouden zal weten dat het zichzelf presenteert als verhalende roguelike. De game zou een belachelijk hoog nummer aan keuzes hebben en geen één playthrough is hetzelfde. En alhoewel dat een soort van waar is zal ik er niet teveel waarde aan hechten. De gameplay lijkt vooral op andere verhalen games zoals bijvoorbeeld de Telltale games. Het enige verschil, wat deze game overigens wel een stuk beter maakt dan de gemiddelde Telltale game, is de manier waarop het speelt. De game speelt zich af op een tijdlijn. Je eerste verhaal begint op 11 juni 1996. Je bent een willekeurige tiener en begint op een willekeurige plek. Misschien zit je in een taxi, neem je de bus, of in mijn geval, loop je net langs een feestje in het midden van nergens. Het is een first person game, dus grote kans dat je even een moment krijgt om om je heen te kijken en de omgeving te ontdekken. Dan gebeurt er iets. Je ontmoet iemand, doet een klusje. In het saaiste geval mag je een minigame spelen waarbij je een game test of drankjes inschenkt. In het ergste geval help je mee aan een overval of smeek je een lifter die je onder schot houdt om niet te schieten, want alsjeblieft, ik hou echt wel van dinosaurussen. Wat er ook gebeurt, als je het overleeft mag je daarna kiezen hoe de rest van de reis verloopt. Ga je lopen? Liften? Steel je een auto? Maar als het verhaal van deze tiener stopt gaat de game gewoon door. Een nieuwsbericht laat je weten dat er nog meer tieners vermist worden, jij mag één van drie willekeurige tieners kiezen om nu de grens mee te bereiken. Dit gaat door tot de verkiezingen, op 9 september 1996. Interessant is dat je dezelfde scene tijdens één playthrough nooit twee keer kunt tegenkomen. De andere personages hebben zo hun eigen tijdlijn en zijn op verschillende momenten op verschillende plaatsen. Maar het is niet zo uitgebreid als de game beweert. Ja, elke playthrough is uniek omdat de volgorde van scenes random is, maar er zijn maar een bepaald aantal scenes. Na twee keer de volledige game te hebben doorgespeeld (één volledige game is ongeveer vijf tot tien tieners +/- 8 uur aan speeltijd) had ik elke scene wel gezien.

Heerlijk absurde verhaallijnen.

Het idee dat de game een “procedurally generated roadtrip” is, is dan ook grotendeels een leugen. Ja, je roadtrip zal anders zijn dan die van mij, maar uiteindelijk hebben we dezelfde verhaallijnen gehad. Ook het einde, bepaalde verschillen daargelaten, is grotendeels hetzelfde. Maar dat wil niet zeggen dat het een slechte game is! In tegendeel! De verhalen die je tegenkomt zijn leuk, spannend en soms zelfs een tikkeltje ontroerend. De personages stelen de show, van een aandoenlijke computernerd die probeert zijn geboorteouders te vinden tot een stel incompetente bankrovers, en de situaties zijn absurd genoeg om je aandacht erbij te houden. De game geeft aan geïnspireerd te zijn door o.a. Quentin Tarantino en the Coen Brothers en dit is wel duidelijk te merken ook. Het achtergrondverhaal gaat daarnaast gewoon verder, en alhoewel het enigszins jammer is dat de personages jou als speler niet herkennen (je speelt immers verschillende tieners) is de interactie en hun banden onderling ontzettend leuk gedaan.

Niet gemaakt voor de Switch

Deze game heeft alleen één heel groot probleem, een probleem dat ik eigenlijk het liefst niet zou willen noemen. Nogmaals, ik heb ontzettend veel lol gehad met Road 96. Het is al even geleden dat de verhalen van een game me zo grepen, en nog langer dat keuzes ook echt aanvoelde als keuzes. Maar de game is een verschrikking op de Switch. Het is niet alsof het niet speelbaar is, maar het heeft de grootste moeite om zijn frames consistent te houden. De game is bij vlagen serieus aan het stotteren en hoewel dat in de meeste gevallen niet zo erg is, kan het voor een flinke breuk in immersie zorgen. Dat niet alleen, de animaties zijn houterig, de pop-in animaties tijdens het rijden zien er niet uit, de laadtijden tussen scenes zijn veel te lang en de manier van selecteren is al helemaal een hel. Deze is namelijk gemaakt voor een muis. In plaats van dit te veranderen voor de Switch is dit aan je camera gekoppeld. Je zult dus letterlijk naar een antwoord moeten kijken om het te selecteren. Niet heel erg als je standpunt vastgeplakt zit op de achterbank van een taxi, wel als je heen en weer probeert te rennen om drankjes te selecteren. Dat niet alleen, de antwoorden bewegen! Als je reageert op iemand zullen de antwoorden aan een personage vastgeplakt zitten. Als die beweegt of net even een idle animatie doet, kan het dus zomaar zijn dat je per ongeluk iets anders selecteert.

Wel moet even gezegd worden dat de muziek fantastisch is. Misschien is het omdat ik zelf een kind van de jaren ’90 ben, maar sommige nummers dragen een bepaalde nostalgie met zich mee die ik moeilijk kan plaatsen. Om het idee van 1996 nog even goed door te drukken kun je daarnaast cassettebandjes verzamelen, die je tijdens je reis kan beluisteren. Ook heeft elk personage zijn eigen deuntje. Wanneer je wat verder in de game bent zul je aan bepaalde hints kunnen uitvogelen wie je binnenkort weer gaat tegenkomen en één daarvan is de muziek. Pro-tip: klassieke muziek voorspelt weinig goeds.

Conclusie

Road 96 is een hele goede verhalende game. Het is wellicht niet helemaal wat ze zeggen dat het is, maar het is een zeer vermakelijke game. De personages zijn boeiend, de verhalen misschien wat cliché maar heerlijk absurd, en de manier waarop de game zijn “roguelike”-aspect gebruikt zorgt voor een roadtrip die je niet snel vergeet. Ik heb alleen twee tips voor je. 1: Speel de game één keer. Je eerste playthrough is uniek, en alhoewel new game+ aantrekkelijk lijkt om alle verhalen te verzamelen, doet dit de illusie van de keuzes en je unieke ervaring grotendeels teniet. Ten tweede, denk goed na of je de game op de Switch wilt spelen. Het is zeker te doen en het verhaal zal er niet minder op worden, maar de kwaliteit had zoveel hoger gekund. Het is jammer dat er niet even wat meer moeite is gestoken in de Switch port. Al met al wil ik deze game ontzettend graag aanraden, maar weet waar je aan begint.

+ Vermakelijke game, vol absurde verhalen en interessante personages

+ Fantastische muziek om tijdens je reis naar te luisteren

+ “Roguelike”-aspect goed uitgewerkt, unieke roadtrip.

– De game komt grafisch gezien niet tot zijn recht op de Switch, stottert vaak.

– Controls om antwoorden te selecteren is verschrikkelijk

– Lang niet zoveel keuzes en mogelijkheden als dat er gezegd wordt.

DN-Score: 7,5