Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Daemon X Machina

Grote robots, geweren, lasers en hittezoekende raketten. Deamon X Machina lijkt alles te hebben voor liefhebbers van het Mech genre. Of toch niet?

Grote robots, geweren, lasers en hittezoekende raketten. Daemon X Machina lijkt alles te hebben voor liefhebbers van het mech genre. Of toch niet?

Nog twee dagen en dan is het de officiële releasedatum voor Daemon X Machina, de spirituele opvolger van Armored Core. Mensen die deze game een beetje gevolgd hebben zullen weten dat het vooral om grote bestuurbare robots draait. Wie onze preview echter gelezen heeft zal ook weten dat we een beetje in de war raakten van deze game. Wat wil de game nu eigenlijk? Wil het zich focussen op het verhaal, de vele vreemde personages en hoe jij in deze wereld thuishoort? Of wil het een game zijn die vooral draait om het upgraden van je mech en de grind die daarbij hoort? De preview was te klein om daar een goed antwoord op te geven, maar weten we het tijdens deze review nu wel?

Je bent niet de enige grote robot in deze wereld…

Arsenals, Outers, en een maan die in stukjes breekt.

Om hier een goed antwoord op te kunnen geven zal ik bij het begin beginnen: namelijk het verhaal. Daemon X machina is een game die draait om mechs. In deze game worden ze liefkozend Arsenals genoemd, en ze worden bestuurd door zogenoemde Outers. Outers zijn mensen die krachten hebben gekregen door een mysterieuze energie, die zich het beste uit wanneer ze een Arsenal besturen. Een x-aantal jaren geleden is namelijk een stuk van de maan afgebroken en op Aarde beland. Naast de overduidelijke verwoesting die dit met zich meebracht straalde dit ook “femto” uit, de energie die sommige mensen speciale krachten geeft. Diezelfde femto heeft er alleen ook voor gezorgd dat alle technologie op Aarde die bestuurd wordt door kunstmatige intelligentie zich tegen de mensheid heeft gekeerd. Outers hebben de taak gekregen de mensheid te beschermen tegen deze dreiging en ze worden hierin bijgestaan door een kunstmatige intelligentie genaamd “Four” (ik weet ook niet hoe die logica werkt). Four regelt het contact tussen de verschillende facties in de wereld, en zet missies uit onder hun naam. Zij werft Outers voor de missies, en begeleidt ze tijdens hun tijd in het veld. Verwacht dan ook veel haar stem te horen.

Dit ben jij. Ben je niet cool?

Veel verschillende personages, wel wat oppervlakkig.

De rest van het verhaal speelt zich af door middel van deze missies. Hier krijg je ook te maken met andere Outers, die allemaal bij een bepaalde groep horen. Sommige van deze groepen hebben als doel de wereld te beschermen, terwijl andere alleen voor brood op de plank willen zorgen of juist hele sinistere redenen hebben. Dit zorgt voor een breed scala aan personages, die helaas wel allemaal wat oppervlakkig zijn. Iedere groep bevat een bepaald soort personage en elk personage heeft één karaktereigenschap dat zo sterk naar voren komt dat dat simpelweg is wat ze zijn. Zo is er bijvoorbeeld een suïcidaal personage dat in elke zin verkondigd dat haar leven niets waard is. Een andere roept juist dat anderen niets waard zijn en dat ze iedereen wel zou willen vermoorden als ze het toelieten. Weer een ander is zo plichtsgetrouw dat alles een soort halfgare speech wordt over gerechtigheid. Het klinkt misschien interessant, maar na zo’n drie missies kun je praktisch voorspelen hoe elk personage op een situatie gaat reageren. Het vreemdste is echter nog jouw personage. Jij hoort er namelijk niet echt bij? Na een tijdje wordt het namelijk duidelijk dat er iets meer aan de hand is. Arsenals van je vrienden worden plotseling gemarkeerd als vijand, en andere missies zijn overduidelijk ontworpen om de Outers tegen elkaar op te zetten. Maar jij hebt hier geen moeite mee? Je doet vrolijk wat Four van je vraagt, zelfs terwijl je vrienden het er niet altijd mee eens zijn. En alhoewel je vrienden blijkbaar allemaal bij een bepaalde groep horen en daarvoor vechten val jij overal tussen in. Het is vreemd. Ik hoop stiekem dat dit onderdeel is van een groter mysterie, maar de manier waarop de game zijn verhaal verteld is dat er momenteel niet echt uit te halen.

En dit zijn een paar van je vrienden. Ook zo cool.

Welcome to your Battlefield

Maar goed, Daemon X Machina draait natuurlijk om de gameplay. Het belangrijkste onderdeel hiervan is het upgraden van je Arsenal. Na elke missie verschijn je weer in je hub, waar je nieuwe onderdelen voor je Arsenal kunt kopen of onderzoeken. En alhoewel er zoveel aanpasmogelijkheden zijn dat het je kan doen duizelen (vier wapens, een schouder wapen, een auxiliary wapen en zes aparte stukken armor), zijn de mogelijkheden om dit te doen vooral in het begin bar slecht. Dit komt omdat je alles in deze game betaalt met geld. Zowel het kopen als het onderzoeken van nieuw materiaal kost geld en dit is in het begin veel meer dan de beloning die je voor je missies krijgt. Daarnaast is het onduidelijk hoe je nieuw materiaal vrij speelt. De winkel is akelig leeg en ook je onderzoeksopties zijn weinig. Ik dacht dat je misschien meer vrij speelt door alles te onderzoeken, maar dit bleek niet waar te zijn. Je zult dan ook snel merken dat je vooral missies moet doen om aan nieuwe materiaal te komen. Van elke vijandige Arsenal die je verslaat kun je namelijk één onderdeel plunderen. Soms zijn dit onderdelen die je al hebt, maar vooral wanneer de game je begint op te zetten tegen je vrienden (die je dus ook gewoon mag plunderen) komen er interessante opties bij. Dus misschien is dat de doel van het spel? Om gewoon honderden missies achtereen te spelen in de hoop dat je telkens een klein stukje beter wordt? Naast de verhaalmissies zijn er namelijk ook vrije missies en alhoewel je de verhaalmissies maar één keer mag doen, kun je vrije missies zo vaak doen als je wilt.

Dit is het scherm waar je je Arsenal kunt aanpassen. Verwacht hier veel te zijn!

Gevechten zijn eentonig en bijna saai

Maar als dat zo is, waarom zijn de gevechten in deze missies dan zo saai? Ze lijken praktisch allemaal op elkaar. Schiet dit neer. Vernietig dat. Of, in een heel enkel geval, stap uit je Arsenal (iets wat niet aan te raden valt aangezien je dan snel dood bent) en sneak ergens naar toe om gevoelige informatie te stelen. Halverwege een missie gebeurt er bijna altijd iets, waardoor er plotseling twee of drie andere Arsenals bij komen waar je het dan tegen op moet nemen. In een enkel geval heb je te maken met een baasgevecht, waarin je het op mag nemen tegen een enorme Immortal. En alhoewel vooral de mobiliteit van je Arsenal enorm vermakelijk is (het voelt ontzettend goed om snel te switchen tussen rennen en vliegen, en het vliegen gaat soepel), is het het vechten ronduit frustrerend. Vanwege het langzame tempo waarmee je nieuw materiaal vrij speelt, doe je in het begin bar weinig schade waardoor gevechten veel te lang duren. Vooral de eerste echte Immortal die ik tegenkwam vond ik hierdoor super vervelend, omdat het gewoon te lang duurt. En hij is niet eens moeilijk! De helft van de tijd valt hij niet eens aan, maar je doet simpelweg niet genoeg schade om hem snel kapot te kunnen maken. Een gevecht dat ontzag had moeten inboezemen is hierdoor veranderd in een “Is hij nu nog niet dood?!?” gevecht. Het allerergste aan de gevechten is echter dat de game geen Lock-systeem heeft. Vijanden vliegen je links en rechts om je oren en de meesten vliegen zo snel dat je ze niet kan bijhouden, maar de game heeft geen target-optie waarmee je ze kunt volgen. Ik ga ervan uit dat dit gedaan is omdat locken in deze game een serieuze statistiek van je Arsenal is (er zijn raketten met een targetsysteem, waarvoor je een paar seconden je target in beeld moet hebben voordat je je wapen afvuurt), maar dit is in mijn ogen de domste beslissing van de hele game. De bewegingen die jij en je vijanden maken betekent dat je meer bezig bent met het zoeken naar vijanden dan het daadwerkelijke schieten.

Ook grafisch gezien is de game matig

Grafisch gezien is de game de prima, maar had baat gehad met wat meer verschillende omgevingen en kleurenpalletten. De levels bestaan vooral uit verlaten steden en industrietreinen, met één overweldigende kleur. Het kleurenpalet is helder en de cartoonachtige stijl zorgt voor grafisch mooie beelden op de Switch, maar het is wel allemaal hetzelfde. En ook de muziek is helaas niets om over naar huis te schrijven. In de hub en in de menu’s draaien altijd hetzelfde nummer en omdat je daar toch het grootste gedeelte van je tijd kwijt bent, kun je dat op een gegeven moment wel dromen. De game heeft in gevechten muziek met veel rock en metal invloeden, maar deze vallen wat weg op het moment dat de geluiden van je wapens erdoorheen komen. Het is daarnaast niets bijzonders, waardoor je het ook snel weer vergeet.

Uit je Arsenal stappen kan, maar is vaak niet verstandig.

Conclusie

Uiteindelijk vind ik het dan moeilijk om deze game een cijfer te geven. Er zitten namelijk maar een paar echte minpunten in de game, die meer aan smaak liggen dan iets anders. Zo vind ik de muziek bijvoorbeeld vervelend, maar kan iemand anders die wel fantastisch vinden. Ik haat het feit dat ik niet kan locken, maar ik ben nooit goed geweest in Shooters op consoles. Misschien heb ik de bedoeling van deze game wel helemaal verkeerd geïnterpreteerd. Misschien is het de bedoeling dat je missies achter elkaar blijft farmen tot je een mech hebt die op jouw ideale versie van een superrobot lijkt. Misschien doet het er wel helemaal niet toe en bouwt de game op naar een end game waar met vier man supergrote robots moet verslaan om nieuwe stukken epic gear te verzamelen. Hoewel ik niet de mogelijkheid heb gehad deze te proberen zal de game namelijk vier speler co-op ondersteunen. Het krijgt zelfs een Ranked Systeem waarin spelers het tegen elkaar mogen opnemen. Misschien is dat het wel! Misschien hoor je een Arsenal te bouwen om vreemden op het internet mee in elkaar te slaan. Ik weet het niet. Na zo’n 20+ uur in de game te hebben gestoken weet ik gewoon nog steeds niet wat ik ervan moet vinden. Ik houd nog steeds de hoop dat het binnenkort beter gaat worden, maar wanneer dan? Na 40 uur? 50? Voor nu kan ik je alleen maar vertellen wat ik ervan vind. Ik vind de game niet per se verkeerd. Hij is bij vlagen frustrerend, eentonig en het verhaal is onsamenhangend, maar de gameplay is interessant genoeg om nog even door te gaan. Ik raad wel aan de demo’s te spelen voordat je aan de game begint. Ze geven een zeer goed beeld van wat je te wachten staat, en als je de demo vet vindt, is de kans groot dat je de game ook wel ziet zitten. Het is namelijk vooral meer van hetzelfde.

Cijfer: 6,6