[REVIEW] Dragon’s Dogma: Dark Arisen

Dragon’s Dogma: Dark Arisen is de HD-Remaster van dezelfde game uit 2012. Een flop of de beste game die je nog nooit gespeeld hebt? Je leest het hier!

Allereerst, waarom heeft nog nooit iemand me over deze game verteld? Als liefhebber van RPG’s ben ik altijd bereid om nieuwe RPG’s een kans te geven, en ook indie-varianten sla ik niet graag over. Maar dit is niet eens een indie. Dit is een game gemaakt door Capcom, een van de grotere uit de game wereld. Dus hoe is deze game mij al die jaren ontglipt? Was het de marketing? Zelfs toen ik zag dat Dragon’s Dogma naar de Switch kwam was ik niet eens zo geïnteresseerd. De trailer was matig en zelfs toen ik de game opstartte verwachte ik eigenlijk dat het een slechtere Fable zou zijn. Maar niets was minder waar.

In nog geen half uur had ik een levensgrote Chimera verslagen door onder andere op zijn rug te klimmen en de slangenstaart af te hakken, ging ik dood omdat een Harpy me 100 meter mee de lucht in nam en me toen liet vallen, had ik drie teamleden die me hielpen de meest waanzinnige stunts uit te halen in vervallen kastelen en angstaanjagende kerkers, en probeerde ik de draak uit de titel aan te vallen, met niets meer dan een verroest zwaard dat ik ergens op het strand zag liggen. Niet veel later werd mijn personage los gelaten in een enorme wereld, die zo open world was dat ik in eerste instantie niet eens wist wat ik moest beginnen. En ik vond het fantastisch.

Welkom in Dragon’s Dogma

Allereerst het verhaal. Hoewel de game met een soort van Flash Forward begint ( waarin je dus meteen een goede indruk krijgt) begint het daarna bij het begin, waarin uitgelegd wordt hoe jij “Arisen” bent geworden. Arisen zijn een bijzonder soort mensen, die getekend zijn door het feit dat ze letterlijk geen hart hebben. Die is ze namelijk afgenomen door een draak. In de wereld van Dragon’s Dogma is het zo dat draken onsterfelijk zijn, op één uitzondering na. Wanneer ze de wereld betreden kiezen ze één persoon uit die ze waardig achten, waarna ze het hart van die persoon opeten. (Wat je gewoon krijgt te zien in een cutscene, en wellicht wat “ EW WAT” reacties oplevert.) Dat persoon brengen ze vervolgens weer tot leven, met de boodschap dat alleen zij de draak kunnen verslaan. Daarna gaan ze er vandoor en geven ze je, heel vriendelijk, de tijd om een echte avonturier te worden. Vanaf dat moment mag je doen wat je wilt, en alhoewel er heel duidelijk main quests zijn is de wereld daarnaast bezaait met side quests, en doet het ook niet moeilijk als jij gewoon lekker wilt ontdekken. Je zult dan alleen rekening moeten houden met de sterkte van de vijanden.

Gameplay

De gameplay is daarnaast heerlijk uitgebreid voor een RPG. Allereerst zul je namelijk een class moeten kiezen. Je begint met de standaard drie; fighter, mage en ranger, maar zult deze later kunnen wisselen. In totaal zijn er 9 classes, elk met hun eigen wapens, equipment en skills. Je zult met een level-up niet kunnen kiezen welke stat beter wordt, dit wordt namelijk bepaald door de class die je op dat moment hebt. Begin je bijvoorbeeld als een Mage, dan zul je zien dat vooral je Magic en stamina levelt. Wil je dus in een later stadium switchen naar een class die strenght gebruikt kan dat wel, maar zul je zien dat die stat is achtergebleven. Gevechten werken verder via skills, die je koopt met discipline points. Hoewel je zoveel skills mag kopen als je wilt zul je er maar 6 mogen meenemen: 3 onder de L (dus L + a bijvoorbeeld) en 3 onder de R. Naast je gewone light-, heavy attack en block zul je het hiermee tijdens gevechten moeten doen. Wel is het zo dat je gewoon je menu mag openen tijdens gevechten en je zoveel potions en etenswaren tot je mag nemen als je wilt.

Pawns reiken een helpende hand.

Gelukkig hoef je deze gevechten niet in je ééntje aan te gaan. Een uniek aspect aan Dragon’s Dogma is namelijk het bestaan van Pawns. Pawns zijn een soort van menselijke avonturiers die alleen maar bestaan om Arisen zoals jou te helpen. Door het gehele land zul je stenen vinden die je naar een realm teleporteren waar je “ Pawns” uit kan zoeken om mee te nemen op je reis, gesorteerd op welke eis je dan ook maar hebt. Dragon’s Dogma doet veel moeite om uit te leggen dat dit geen “echte mensen” zijn, dat ze niet echt emoties hebben en dat ze daarom jou willen helpen, maar eigenlijk zijn het gewoon NPC’s. Dit is nu eenmaal een action role-playing hack and slash die je het best in een party van 4 kunt spelen. In plaats van je team op te vullen met pre-made characters wil Dragon Dogma dat je zelf een team kan samenstellen, en de uitleg van “ pawns” zorgt er voor dat ze verhaal gezien ook nog enigszins bij de wereld passen.

Pawns lenen en uitlenen.

Alhoewel, misschien is NPC een beetje te groot woord. Deze Pawns zijn wel allemaal samengesteld door mensen. Het is namelijk zo dat je aan het begin van de game één pawn zelf maakt. Jij hebt in gevechten geen controle over hem, maar je kunt hem wel customizen zoals jij wilt. Je mag zijn class uitzoeken, hem aankleden in equipment die bij hem past, zijn skills bepalen en je krijgt zelf enigzins opties over hoe jij wilt dat hij in gevechten reageert ( grote over kleine monsters, focus on healing, enz.) Als je daarna het internet aanzet zullen andere mensen jouw pawn kunnen huren. Het is niet zo dat de Pawn daarmee uit jouw Party verdwijnt, maar je zult zien dat na het slapen in een in jouw Pawn plotseling een aantal nieuwe levels heeft of terug komt met nieuwe voorwerpen. Dit betekent natuurlijk ook dat de overige twee pawns die jij “ huurt” dus van andere spelers zijn. Hartstikke leuk natuurlijk, maar pas wel op dat je deze niet meteen je beste equipment geeft. Hoewel dat met je eigen Pawn geen kwaad kan geef je overige pawns in essentie hiermee een cadeautje. Leuk voor de Arisen van die Pawn, minder voor jouw. Behalve als je dat wilt natuurlijk.

Een lerende game

Daarnaast is het zo dat de pawns tijdens het spelen van de game leren. Je komt er namelijk al snel achter dat Dragon’s Dogma absoluut geen makkelijke game is. Naast het feit dat je voor Fast travel elke keer een one-use-only item moet gebruiken, zul je zien dat quest markers ook niet altijd even gewoon zijn. Ze zijn er wel, maar vaak zul je informatie moeten verzamelen voordat deze verschijnen. Ingehuurde Pawns kunnen deze informatie echter al hebben. Tijdens het spelen verzamelen zij namelijk informatie over monsters, quests en het gebruik van voorwerpen. Deze behouden ze ter alle tijden, en je kunt Pawns huren geselecteerd op deze kennis. Kom je er tijdens een quest niet uit waar je heen moet of wat het zwakke punt van dat monster is? Dan kun een Pawn huren die dit wel weet. Om een klein voorbeeld te geven: ik moest een boek vinden voor een quest. Een bandit leader bleek hem in zijn bezit te hebben, maar gaf hem niet weg zonder gevecht. Ik wist niet of ik dat zou kunnen winnen en wou weggaan tot een van mijn ingehuurde Pawns een goede tip gaf waardoor ik het boek snel had.

Grafische vooruitgang

De game loopt daarnaast als een trein. Ik heb nergens nog een frame drop gezien, en alhoewel je zult merken dat de batterij het wat lastig heeft in handheld mode blijft de grafische kwaliteit van de game ter aller tijden behouden. De grafische stijl is stukken verbeterd ten opzichte van het origineel, waardoor het bij tijde moeilijk is in te denken dat je hier een 5 jaar oude game speelt. Het enige wat dit verraad zijn de enigszins houterige gezichtsanimaties. Deze zijn niet perse geloofwaardig te noemen, en ook de voice-acting klinkt nogal oubollig, al zou dit ook kunnen komen door de stijl die Capcom voor de game gebruikt. “Even in numbers, a weakling is a weakling still.” klinkt grappig de eerste keer dat je het hoort, maar je pawns houden letterlijk niet op met praten. Verwacht deze kreet dan ook elke keer te horen wanneer je een groepje goblins vecht, tot op het punt dat je misschien zelf wel het geluid uitzet. Maar geen zorgen, want rechts in beeld komt alsnog te staan wat ze zeggen!

Maar is er wel wat veranderd?

Het enige echte punt van kritiek is het feit dat het niet een zeer uitgebreide port is. De game is vrijwel hetzelfde als die uit 2012, met uitbreiding van de Dark Arisen DLC, die uit 2013 komt. En alhoewel het grafisch stukken verbeterd is wil dat niet zeggen dat sommige schoonheidsfoutjes uit het orgineel zijn aangepakt. Zo heeft de game nog wel eens last van pop-ins als de horizon te ver weg is en had de lay-out van de menu’s ook wel een update mogen krijgen. Gelukkig zullen dit geen problemen zijn voor mensen die de game voor het eerst ervaren, maar mensen die de game al hebben zullen de keuze moeten maken of ze deze remake genoeg vinden. In tegenstelling tot een aantal andere ports valt het prijskaartje gelukkig nog wel mee: voor €30,- kun je hem downloaden in de Switch e-shop.

Conclusie

Al met al doet deze game me nog het meest denken aan een Dungeon’s and Dragons-sessie. Je begint met een leuk personage dat je zelf kunt bouwen, vind daarna 3 anderen die af en toe best goede ideeën hebben maar ook alle loot in eigen zakken steken, en beleeft daarmee de gekste avonturen. De game geeft je daarbij de grootst mogelijke vrijheid, bedenkt interessante maar soms veel te moeilijke hinderlagen en laat af en toe een Chimera op je pad doet verschijnen wanneer je te ver van het pad afdwaalt. De gevechten zijn daarnaast verslavend en gevarieerd genoeg om je vele uren bezig te houden en er zijn vele side-quests. Voor mensen die het origineel al hebben zal deze versie misschien niet voldoende bieden om de game nogmaals te halen, maar voor alle andere is dit de beste game die je nog nooit gespeeld hebt.

Cijfer: 8,2