[REVIEW] Shining Resonance Refrain

Is deze Switch-titel echt zo ”Shining” als de titel beweert? 

Shining Resonance was oorspronkelijk een PS3-exclusive die alleen voor het Oosterse-publiek beschikbaar was. Een grote kans op een lokalisatie van dit spel was er niet, omdat de meeste games in de Shining-reeks namelijk nooit het Westerse-daglicht hebben gezien. Deze trend werd doorbroken na de reveal van Shining Resonance Refrain, een remaster die voor de Switch uit zou komen. Echter, is het spel Shining Resonance Refrain het wachten waard geweest? Of is het een teleurstelling?

Een cliché RPG-story…. Maar nu met draken!

Het verhaal van Shining Resonance Refrain is niet iets wat je nog nooit gehoord hebt. Het hoofdpersonage heeft de krachten van een goddelijke draak in zich, en moet samen met zijn bende van voornamelijk groot-geborste vrouwen met verschillende instrumenten (Harmonicas) de Empire verslaan. De Empire wilt natuurlijk de goddelijke draak te pakken krijgen zodat ze op deze manier de wereld kunnen veroveren. Tot mijn grote teleurstelling bleef ik maar tegen slecht gekozen dialogen oplopen en waren de karakters niet echt heel diepgaand tot het punt waar ik dacht dat ik in een slechte hentai was beland. Wat jammer is omdat de lore van het spel wel mooi wordt verteld in het begin van het spel, maar naarmate ik de game speelde werd hier op een slechte manier gebruik van gemaakt.

Er is daarnaast ook niet veel moeite gestoken in de cutscenes van het spel. Zo wordt het verhaal verteld in een soort visual-novel stijl waar je twee 3d-models hebt die tegenover elkaar staan en met behulp van een paar expressies de emotie van de gesproken dialoog proberen over te brengen. Er is zeker niks mis met deze stijl van storytelling maar het past totaal niet bij deze titel. Intense momenten in het verhaal worden regelmatig doormiddel van deze manier van storytelling niet overgebracht. Bij spannende gevechten in het verhaal wordt er een plaatje van een ”Slash” ingeplakt, wat alle spanning van de scene er eigenlijk afhaalde

Ook jammer  is dat het hoofdstadje van het verhaal zo stijfjes is. Zo kun je met de meeste mensen die er staan niet praten en zijn de karakters niet goed verdeeld over de map. Dit alles zorgde ervoor dat er weinig overbleef van een gezellige en warme atmosfeer wat je wel verwacht van een beginnersstadje in een JRPG.

Voor de story en globale atmosfeer hoef je dit spel dus niet te spelen, maar kunnen andere aspecten van dit spel het misschien nog redden?

HELL YEAH! I can turn into a dragon!

Het spel maakt geen gebruik van random encounters maar van een systeem waarbij je de monsters in de overworld kan zien. Nadat je ze met een wapen aanvalt begint het gevecht.

Het battle-systeem is een stuk beter uitgevoerd dan de story, en dit is te merken aan het brede spectrum aan functies. Zo kan zoals je misschien al kunt afleiden uit het verhaal het hoofdpersonage in een draak veranderen. Ook heeft elk personage een heel andere selectie van skills die de speelstijl van elk personage uniek maakt. Dat is leuk omdat je in het gevecht zelf tussen je personages kunt veranderen en gebruik kunt maken van ieders unieke vaardigheden.

Naast de gebruikelijke 4 skills die je in het gevecht kunt gebruiken, heb je nog een normale aanval en een break-aanval. Het verschil tussen deze twee is dat je met de break-aanval de vijand in een break-stand kan brengen. Als de vijand zich in deze stand bevind, richt je meer schade aan dan gewoonlijk.

Een andere leuke toevoeging is de BAND-functie, deze functie zorgt ervoor dat je muziek maakt met je teamgenoten en zo verschillende buffs opwekt. Deze buffs verschillen per personage maar helpen enorm veel in een gevecht. Om de BAND-functie te kunnen uitvoeren moet de BAND-meter hoog genoeg zijn, de BAND-meter kun je aanvullen door schade toe te brengen aan vijanden. Bij het eerste gedeelte van het spel heeft het hoofdpersonage zijn draken-vorm niet helemaal onder controle, waardoor je controle verliest van de draak als je geen MP meer hebt. Het is vooral heel vervelend als je bijna dat moeilijke gevecht hebt behaald, en je eigen teamgenoot die in een draak is veranderd begint je opeens aan te vallen. Gelukkig kan BAND dit probleem oplossen, want terwijl het melodietje speelt heb je altijd de controle over de draak. Let wel goed op de BAND-meter, want zodra deze leeg is zal de draak alsnog de controle verliezen.

Shining Resonance Refrain pakt het levelen wat anders aan dan traditionele JRPGs. Zo heb je wel normale levels zoals je gewend hebt, maar naast dit moet je ook een specifieke speelstijl van je instrument-wapen upgraden.  Deze ”Tuning”-functie geeft je de mogelijkheid om de speelstijl van een personage in zo een manier te veranderen naar hoe jij dat zelf wilt.

Wat maakt ons sterk? TEAAMWOORK

Een andere functie die ik wat minder duidelijk en uitgedacht vond was het Bond-systeem. Met dit systeem kun je verschillende ”Traits” verbinden aan bepaalde karakters waarna je deze zelf aan andere karakters kunt verbinden voor een ”Bond”. Deze Bond’s kunnen ervoor zorgen dat er een ”Resonance” optreed in het gevecht, waarbij je teamgenoot de enemy de-buffed of een eigen teamgenoot buffed.

Persoonlijk vond ik dit een van de minste systemen, vooral omdat het bijna niet uitgelegd wordt. Zo is het vaak dat er in het spel een nieuwe functie haastig wordt uitgelegd en je eigenlijk zelf maar moet uitvogelen hoe het werkt.

Running, running, running, RUNNING.

Ja je leest het goed, dit spel heeft geen fast travel. Je moet dus keer op keer dezelfde gebieden doorlopen om uiteindelijk bij je doel te komen. En aangezien de wereld van Shining Resonance Refrain aardig wat wordt uitgebreid samen met het verloop van het verhaal werd dit natuurlijk een irritante klus, vooral omdat de gebieden redelijk ”basic” zijn. Ik bedoel, je ziet dat het om een bos of woestijn gaat maar verder gaan de omgevingen eigenlijk niet echt.

De graphics  en performance daarintegen zijn goed uitgevoerd en had ik nooit last van fps-drops, alleen had ik wat meer detail willen zien in de wereld zelf. Want de meeste omgevingen gaven me de indruk alsof ik er al eens geweest was, alleen met een ander likje verf.

De karakters zelf hebben elk een mooi en uniek design die hun (niet zo heel grote) persoonlijkheid goed tot uiting brengt. Wel hebben sommige karakters een paar hele cliché design-keuzes wat ik persoonlijk wat jammer vond. Maar over het algemeen waren de designs zeker niet slecht.

Zet de muziek wat zachter!

De muziek en voiceacting in het spel hadden naar mijn menig beter gekund. Vooral de muziek heeft zijn tekortkomingen waardoor de omgevingen en een paar story-momenten een beetje hun gevoel verliezen.

Nu vind ik het niet erg om naar hetzelfde liedje te luisteren in een spel, maar het voelde alsof hetzelfde liedje het hele spel door, bij alle gebieden aanwezig was. En dit was natuurlijk niet al te leuk om aan te horen.

Refrain Mode

Verder is de Refrain Mode nieuw in de remaster, deze modus zorgt ervoor dat de personages die eerder niet speelbaar waren in de originele PS3-game wel speelbaar worden. Dit is echter meer voor als je het verhaal nog eens wilt beleven, want het feit dat deze personages speelbaar zijn klopt niet met het verhaal. Zo kan het voorkomen dat een personage in het spel tegen zichzelf moet vechten, en dit is nogal raar. Daarom wordt er ook aangeraden om met de originele game modus te beginnen.

Conclusie

Shining Resonance Refrain is zeker geen héél slecht spel, maar het heeft zeker zijn gebreken. Zo zijn de story en de karakters vreselijk cliché wat ervoor zorgt dat het spel al een stuk minder interessant is voor de meeste.

Echter is de gameplay redelijk goed waardoor ik een leuke tijd had in de gevechten en zijn de cel-shaded graphics mooi om naar te kijken.

Wanneer je van een game met een goed battle-systeem houdt met cliché verhaal dan kan je zeker wat plezier aan het spel beleven. Wel moet je dan wat minpunten voor lief nemen.

+ Geweldig battlesysteem
+ Mooie graphics

– De story is erg zwak
– Karakters missen diepgang
– Gebieden zien er niet bijzonder uit
– Muziek is niet heel bijzonder
Cijfer : 6