Oud-redacteur Jannie klimt nog eenmaal in de pen en schreef onderstaande column wegens het 10-jarig bestaan van Daily Nintendo.
Leuk om te weten:
Jannie zat al sinds 2012 in het team van Daily Nintendo. Naast het schrijven van nieuwsberichten hield Jannie zich ook bezig met het schrijven van columns en artikelen over retro-gaming. Jannie is een absolute Nintendo-fan en dan met name van de Zelda-serie. Ook action RPG's behoren tot haar grote favorieten. Jannie heeft zo'n beetje elke Nintendo console (gehad).
The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Een paar jaar naar uitgekeken. Na veel geruchten, trailers en een fraaie speelsessie tijdens de E3 van afgelopen jaar was het uiteindelijk zover; ik mocht eindelijk spelen. De speelwereld zou enorm worden, van ongekende proporties. Er zou veel veranderen, ook de gameplay zou op de schop gaan. De verwachting was hooggespannen bij elke Zelda-fan. Ik begon aan het grootste avontuur tot nu toe. Natuurlijk verwachtte ik gelijk omver geblazen te worden in een adembenemende wereld vol monsters en mysteries. En omver geblazen werd ik, alleen op een heel andere manier dan ik had verwacht.
Breath of the Wild is een prachtige game met mooie en gedetailleerde graphics, en heeft de hoge score niet voor niets gekregen. De muziek in Breath of the Wild past helemaal in de sfeer van het spel, vooral als je een sub-boss tegenkomt. Hyrule Castle heeft een geheel eigen sfeer door de muziek, wat door elkaar wordt gemixt als je een binnen- of buitenruimte betreedt. Geweldig gedaan. In het begin wist ik niet eens waar ik het zoeken moest, zoveel details en overal naartoe gaan waar ik maar zin in had. Geen vervelende Navi’s, Fi’s en uilen, maar compleet op jezelf aangewezen zijn. Alles zelf ontdekken, dat is waar deze game om draait. Allemaal geweldig, maar toch miste ik iets. Niets moet namelijk, en alles kon. Gelukkig bleek dit slechts mijn persoonlijke eerste indruk omdat ik iets totaal anders verwachtte, na het opnieuw te gaan spelen ben ik weer helemaal van Breath of the Wild gaan houden.
De eerste uren in Breath of the Wild
Mijn eerste speelsessie was dus flink wennen. Om negenhonderd Koroks te zoeken om vervolgens een gouden drol in ontvangst te nemen lijkt mij niet bepaald iets waar ik moeite voor wil doen, behalve natuurlijk dat ik meer wapens, schilden en pijlen en bogen kan gebruiken. Veel sidequests is erg leuk om te doen, en je krijgt er best veel beloningen voor terug, maar geen items of wapens waar je bijvoorbeeld iets mee kunt ontgrendelen om verder te komen in het spel. Wat ook erg mooi is dat je foto’s kunt maken om in een album te proppen, maar niet echt noodzakelijk om verder te komen. Zelfs de main quests hoef je niet eens te doen om Calamity Ganon een kopje kleiner te maken, al wordt het wel een stuk lastiger als je niet eerst de Divine Beasts bevrijdt. Alles is optioneel, en bedoeld voor spelers die graag de game voor 100% willen uitspelen. De manier waarop dit gebeurt is op zich geweldig en goed doordacht van Nintendo, maar voor mijn gevoel had het niet veel meer te maken met het alom geprezen Zelda-concept. Het ontdekken, ontgrendelen van geheimen en nieuwe werelden is juist datgene waarom ik een Zelda-game zo geweldig vind.
Ik heb het nog niet gehad over het gebrek aan dungeons of tempels. In dit spel is alles één grote dungeon, vier Divine Beasts en honderdtwintig shrines. Allemaal dezelfde visuele stijl, en toch erg gevarieerd. Hierbij zijn de shrine quests allemaal geweldig, welke je moet voltooien om verschillende shrines tevoorschijn te toveren. Hier kreeg ik eindelijk pas het gevoel dat ik eerst het ene moest doen om iets anders te ontgrendelen, al hoef je de shrines niet te voltooien om verder te komen. Wel raadzaam om ze allemaal te doen om meer Heart Containers of Stamina Wheels te krijgen. Toch hoopte ik veel meer dungeons te ontdekken, en zo gevarieerd mogelijk. Het was zo mooi geweest om deze allemaal te spelen, om uiteindelijk bij Ganon te kunnen komen.
Mijn tweede keer Breath of the Wild
Nu lijkt het of ik de game niet waardeer, maar dit is zeker niet het geval. Het was voor mij dan een enorme schok toen ik merkte dat het hele concept overhoop is gehaald, en de eerste keer heb ik niet alle shrines en side-quests voltooid toen ik Calamity Ganon versloeg. Deels uit nieuwsgierigheid naar het einde, en deels omdat ik een tweede keer wilde spelen met een hele nieuwe kijk op de game. Ik begrijp namelijk ook dat Zelda niet meer hetzelfde zal zijn als voorheen, en dat is absoluut niet erg. De eerste keer dat ik speelde was ik teleurgesteld, zodat ik niet op een goede manier kon spelen. Daarom ben ik helemaal opnieuw begonnen, met een frisse blik. Dat heeft echt geholpen, en had ik veel meer zin om alles te ontdekken. Ik kwam zelfs in gebieden welke ik eerder over het hoofd zag. Deze keer heb ik alle quests voltooid, behalve die van de Koroks. Plus heb ik een DLC Pack aangeschaft om te zien of er wat verrassingen bij zitten, met name in het tweede pack. Breath of the Wild is geweldig, niet omdat het moet, maar omdat het kan.
leuk stuk!
Het is wel echt anders ja maar echt super spel