[Review] Digimon World: Next Order – Digitale monsters opvoeden

In 1999 maakte de wereld al kennis met de eerste Digimon World-game. Digimon kan je zien als een soort tegenhanger van Pokémon. Zelf was en ben ik nog steeds een Pokémon-fan met eigenlijk nul ervaring met Digimon. Wel vind ik het opvoeden van monstertjes altijd leuk. Dus ik was nogal nieuwsgierig toen de port van Digimon World: Next Order werd aangekondigd voor de Nintendo Switch. De game was namelijk al jaren eerder voor de PS Vita en PS4 uitgebracht. Is deze game plezierig voor de nieuwkomer of is het wat langdradig? Je leest het in onze review.

Net Tamagotchi

Laat ik beginnen met waar de game mij het meeste aan deed denken: Tamagotchi. Als kind heb ik vele digitale wezentjes opgevoed en verzorgd. Waar ze ook om vroegen, ik moest ze gewoon gelijk helpen. Ik vond dat toen geweldig om te doen, maar die tijd ligt al jaren achter me. Ik was dan ook benieuwd of ik het nog steeds leuk zou vinden en of Digimon World dus met mij zou klikken. Daarbij kan ik alvast verklappen dat je deze game of geweldig vindt of verschrikkelijk.

Opvoeden maar

Digimon World: Next Order draait dus geheel om het verzorgen van jouw digitale monsters met wat RPG-elementen. In de game beschik je over twee Digimon-metgezellen. Deze zijn helaas in een zwaar gevecht, toen jij de digitale wereld ingezogen werd, al hun levenspunten kwijtgeraakt. Vervolgens zijn ze weer herboren uit een ei en in het stadium van een baby. Als Tamer moet jij ze trainen en verzorgen, zodat ze groot en sterk worden. Al herhaalt dit proces zich heel vaak, want jouw partners gaan regelmatig dood. Elke keer dat ze doodgaan en weer herboren worden hebben ze wel wat betere basisstats. Maar verder begint het proces van voren af aan, opnieuw opvoeden en aan hun wensen voldoen.

Het verzorgen gaat namelijk redelijk ver. Wanneer jouw Digimon maar om iets roept, dan moet je hem wel zijn zin geven. Doe je het niet dan gaat het ten koste van zijn levensduur en zal hij dus sneller sterven, waarna het proces opnieuw begint. Dit klinkt heel hard en demotiverend, maar sterven is nog zo erg niet. In het begin weet je gewoon niet wat het beste werkt en hoe je hem het beste kan trainen en verzorgen. Dat komt allemaal naarmate je verder in de game komt en leert wat je nodig hebt om vijanden te verslaan. Heb je bijvoorbeeld meer HP nodig of juist meer wijsheid, dit leer je door te proberen, over en over. De eerste tien uur in de game zal dit niet vertrouwd aanvoelen en doe je maar wat, zeker omdat je heel veel informatie krijgt waarvan je niet weet hoe je alles in jouw voordeel moet gebruiken.

Toilet!

Onder verzorgen wordt onder andere een toiletbezoekje, eten geven, naar bed sturen geschaard. En ja, jouw partners zullen heel vaak aangeven dat ze moeten poepen. In het begin is het bloedirritant, omdat je overal op probeert te letten en alles probeert te leren. Je wil dan niet elke paar minuten een toilet opzoeken voor een zoveelste poepbeurt. Alleen het is wel noodzakelijk om ze in leven te houden en tevreden te houden. Daarnaast waren mijn Digimon in het begin nogal eigenwijs. Wat ik ze ook te eten wilde geven, weigerden ze. Je kan dan wel kiezen om ze aan te moedigen of uit te schelden, maar lief zijn wilde echt niet helpen. Uit frustratie koos ik op het laatst maar voor de minder nette methode. En zowaar ze gingen eindelijk wat eten en het hongergevoel verdween als sneeuw voor de zon.

Er zijn dus heel veel factoren waar je op moet letten om ze tevreden te houden en daarbij wil je wel dat ze in leven blijven. Het kan alleen in het begin frustrerend aanvoelen, omdat je dan nog niet in die gameplayloop zit. Gelukkig zit je algauw in het ritme, maar het is natuurlijk niet voor iedereen geschikt. Als je dus weet niet van deze gameplayloop te houden, dan kan je de game beter laten liggen.

Gotta Catch ‘em All

Het mooie van het opvoeden is dat jouw partners ook Digivolven in een nieuwe vorm. Er zijn ruim 200 verschillende Digimon en door de cyclus te blijven herhalen en te variëren kom je er vele tegen. Persoonlijk vind ik dit nog het leukste aspect van het verzorgen. Zien wat jouw eigen opgevoede Digimon wel niet kan worden. Je voelt je dan toch een beetje trots als je een sterke hebt weten te krijgen. Al voelt het dan wel zuur als een van de twee doodgaat en je weer van voren af aan mag beginnen.

De ontwerpen vind ik in tegenstelling tot die van Pokémon veel volwassener en machtiger overkomen. Ze hebben mij zeker weten te overtuigen met de diverse ontwerpen en de manier om tot verschillende Digimon te komen.

Constant trainen

Het trainen gaat in het begin vooral via de gym. Het kan wel via gevechten, maar dat gaat enorm traag en is niet aan te raden. In de gym kies je welke stats er getraind moeten worden en klik je de menu’s door. Daarna speel je nog een soort roulette voor een bonus en klaar is de training, denk je. Het blijkt dan dat je dit talloze keren moet doen om maar op een acceptabel niveau te komen om de buitenwereld te verkennen. Maak dus niet dezelfde fout als ik: train eerst en ga niet naar de eerste de beste vijand, want je wordt afgeslacht. Dit trainen voelt wat saai en eentonig aan, maar met een muziekje op de achtergrond is het een goed tijdverdrijf. Al had het naar mijn mening wel wat sneller mogen gaan. Het is daarom voor mij ook wel een minpunt van de game, omdat het minder toegankelijk en aantrekkelijk is om te spelen.

De stad heeft hulp nodig

De digitale wereld waarin jij bent beland wordt aangevallen door Machinedramons. Machinedramons zijn metalen monsters die helemaal gek zijn geworden en de digitale wereld proberen te vernietigen. Ze hebben zelfs de stad Floatia verwoest en bijna alle Digimon daaruit weggejaagd. Van de professor in de stad heb jij de taak gekregen om de Digimon weer terug te halen. Dit doe je door de gebieden buiten de stad te verkennen en verschillende Digimon te rekruteren voor de stad. Deze Digimon openen dan nieuwe zaakjes of verbouwen gewassen en helpen je zo in de strijd.

Vreemd genoeg miste ik de Japanse voice acting die wel in de Amerikaanse en Japanse versie zitten. In de Europese versie zit alleen de Engelse voice acting. Een dingetje om rekening mee te houden als je daarom geeft.

In de buitengebieden kom je dus naast vijanden soms Digimon tegen die een opdracht hebben. Dit varieert van ‘haal dit voor mij’ tot ‘help mij met dit’. Door zo’n quest te voltooien haal je de Digimon over om naar Floatia te komen. Voor jou winst, want de zaakjes die ze opzetten heb je wel nodig om verder te komen op je avontuur. Zo geven sommige dagelijks nuttige items of kan je bij een andere weer tips krijgen over hoe je sterker kan worden.

Wel zijn de gebieden wat aan de saaie kant. Als je rondkijkt, zie je vooral een lege wereld. Of het nou een woestijn of grasland is, heel interessant wordt het niet. Daarbij denk je soms rond een bouwwerk te kunnen lopen, omdat er ruimte is, maar dan is dat om een of andere reden niet mogelijk. De vijanden zelf zie je pas als je dichterbij komt. Gelukkig geven ze via een kleurtje aan of je hem aan gaat kunnen, maar ik had graag gehad dat je vijanden al sneller kon zien.

Aan de zijlijn

Tijdens de gevechten heb je eigenlijk vrij weinig te zeggen. Je staat aan de zijlijn als soort support en dat is het wel. Jouw partners vechten namelijk zelf tegen de vijand en jij kan als je voldoende orderpunten hebt, ze een aanval laten doen. Maar bedenk wel dat je geen invloed hebt op hoe jouw Digimon bewegen. Dus als jij een aanval kiest en jouw partner kijkt helemaal niet naar de vijand, dan mist hij natuurlijk finaal het doel. Je moet dus wel echt opletten wanneer je een aanval doet en dit systeem onder de knie krijgen. Naarmate je verder komt in het verhaal krijg je wel wat meer invloed. Door een hoger Tamer level speel je namelijk meer functies en bonussen vrij. Zo komen er meer aanvallen die je kan opdragen en leer je hoe je ze het beste kan sturen.

Baasgevechten voelen daarentegen echt als lastig aan. De eerste baas was een struikelblok voor mij. Je denkt hem makkelijk aan te kunnen, maar binnen een paar tellen ben je dood. Hier merk je pas dat je jouw partners goed moet ondersteunen en ook moet trainen. Ik heb daarom ook uren op die baas vastgezeten voor ik door had hoe nu de game precies werkt. Dit is echt een leercurve die je moet doorstaan om de game te begrijpen en te kunnen spelen. Het begin is niet makkelijk, behalve voor de mensen die eerder een Digimon World-game hebben gespeeld. Je moet blijven proberen en uitzoeken wat werkt en hoe je dit systeem moet gebruiken om de hindernissen te overkomen. Maar als je dat eenmaal hebt gedaan, dan kan het wel een stuk leuker worden. Het blijft helaas wel een game die je of geweldig vindt of verschrikkelijk vindt.

Conclusie

Digimon World: Next Order is echt voor de liefhebber bedoeld. Dit zal een grote groep mensen totaal niet aanspreken en daarbij is de prijs van €59,99 aan de hoge kant voor een oude game. Het opvoeden van monsters is goed uitgewerkt en het vechten bestaat meer uit ondersteunen. Het is een game die draait om het managen van alles. Je moet je partner-Digimon alles geven wat ze willen, want anders gaan ze dood en start het hele riedeltje opnieuw. Zelfs al doe je het goed. Doodgaan en herboren worden hoort bij dit spel. Je zit daardoor wel vaak en langs in de gym of je moet voldoende items hebben die helpen. Al met al is Digimon World: Next Order echt voor de liefhebber van dit type spel.

+ Jouw Digimon verzorgen is leuk om te doen
+ Vele Digimon om te verzamelen
+ Vechtsysteem wordt later in het spel beter

– Japanse voice acting mist
– In het begin lastig om alles te doorgronden
– Gebieden zijn wat saai

DN-score: 6,7