[Review] Sonic Frontiers – Gotta Go Fast

De afgelopen jaren schommelde de kwaliteit van de verschenen Sonic-titels behoorlijk. Opvallend genoeg was het Sonic Mania die door fans het best ontvangen werd, en dat terwijl deze 2D-platformer een hommage was aan de vroegere titels in de serie. SEGA heeft behoorlijk wat moeite gehad om met de Sonic-titels definitief de juiste weg in te slaan op het gebied van moderne 3D-gameplay. Slaagt Sonic Frontiers hier dit keer wel in? En hoe pakt de game op de Switch uit? Dat lees je in onze uitgebreide review.

Een nieuwe manier van spelen

Ik wil eerst even teruggaan naar eind jaren ´90. Sonic Adventure verscheen als launch-game op de Dreamcast en was daarmee de eerste échte 3D-platformer in de serie. De game kende de vertrouwde snelle Sonic-levels maar dan in 3D, wat verrassend goed werkte. Compleet nieuw was echter ook dat je vrij kon rondlopen in de verschillende open gebieden. Ik weet nog goed hoe gaaf het was om razendsnel door de Mystic Ruins te rennen. Door puzzels op te lossen, baasgevechten te spelen én zo nu en dan de klassieke levels te spelen, kwam je steeds verder in het verhaal. Een sterk verhaal met interessante cutscenes én tal van geweldige personages en gebieden die je kon ontdekken. Op dat moment was ik er dan ook van overtuigd dat dit het begin was van een geweldige nieuwe manier om Sonic te spelen. Jammer genoeg ging Sonic Team niet verder die kant op met de serie. Sonic Adventure 2 was een prima game, maar kende geen werelden om vrij in rond te lopen. Na Sonic Adventure 2 leek Sonic Team steeds meer zoekende wat ze met de serie wilde. Het resultaat bleek een groot aantal zeer matige Sonic-titels te zijn die de serie flink heeft geraakt in veelal te negatieve zin.

Waarom deze terugblik? In de basis lijkt Sonic Frontiers namelijk nog het meest op Sonic Adventure, maar dan met veel grotere open werelden en meer diepgang. SEGA noemt Sonic Frontiers een open-zones game en dat klopt ook wel. In het spel reis je door verschillende open gebieden, die bestaan uit een aantal op zichzelf staande eilanden. En dat pakt verrassend goed uit. De eilanden kun je naar hartenlust verkennen en de snelle Sonic-gameplay komt hier meer dan prima tot zijn recht. Op de eilanden zie je namelijk tal van platformen, rails, boostpads en springveren, waardoor de klassieke Sonic-gameplay op een nieuwe manier terugkomt in de open zones. En eerlijk is eerlijk, het is gewoon heerlijk om door de werelden heen te rennen. Zie het als een soort Spiderman, waarbij je in die spellen ook vermakelijk zonder maar iets te doen door de stad kan slingeren. Ja, wat dat betreft zit Sonic Team nu op de goede weg.

Genoeg te doen

Het blijft natuurlijk niet bij vrij rondrennen, er is ook meer dan zat te beleven. Op elk eiland zul je dingen moeten doen om het verhaal door te spelen. Het belangrijkste doel is telkens het verzamelen van de Chaos Emeralds, waarvoor je weer allerlei doelen moet halen om deze te bemachtigen. Emeralds bemachtig je met sleutels, die je weer kan halen door missies en klassieke Sonic-levels te voltooien. Deze levels bereik je via portals en daarvoor heb je weer portal keys nodig, welke je kunt krijgen door grotere vijanden te verslaan. Want ja, naast de snelle gameplay speelt ook combat een grote rol. Op de eilanden kom je constant de nodige vijanden en baasgevechten tegen. Leuk is dat Sonic dit keer een skill-tree heeft, waardoor je steeds nieuwe krachten en aanvallen krijgen om de telkens sterker wordende vijanden te verslaan. Dat is Sonic Frontiers in een notendop. Open zones vol uitdagingen, missies en vijanden om te verslaan én de nodige snelle Sonic-levels die we van eerdere delen kennen. Sonic Team is hiermee duidelijk de goede weg ingeslagen, maar helaas is er ook nog het nodige te verbeteren.

Het verhaal

Zo is het verhaal van de game simpelweg niet heel boeiend en bovendien nodeloos ingewikkeld. Wannneer het vliegtuigje van Tails neerstort, belanden Sonic en zijn vrienden op de mysterieuze Starfall-eilanden. Daar worden Sonic zijn vrienden gevangen gezet en is het aan Sonic om ze te bevrijden en te ontdekken wat er nu allemaal gaande is en wie de mysterieuze sage is die hem dwarszit. Mis je hier de naam Dr. Robotnik? Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, speelt hij hierin ook een rol. Het verhaal voelt geforceerd ingewikkeld aan, alsof Sonic Team geen klassiek simpel ‘versla Dr. Robotnik´-verhaal durfde af te leveren. Soms is eenvoud beter, en daar is Sonic Frontiers een goed voorbeeld van. Het verhaal is simpelweg gewoon niet zo boeiend, en de cutscenes die alles aan elkaar praten zijn (mede daardoor) lang niet altijd echt leuk om te bekijken.

Gelukkig is de gameplay zelf dit keer wel erg sterk, en maakt dat een hoop goed. Ook zonder een heel sterk verhaal is het gewoon heerlijk om de eilanden te ontdekken, zo nu en dan klassieke Sonic-levels te spelen én gevechten aan te gaan. De klassieke Sonic-levels voelen vertrouwd aan en bieden een mix van 2D- en 3D-gameplay. De levels ogen bovendien herkenbaar, interessant en speel je onder het genot van lekkere muziek. Hierdoor is het ook een genot om door de snelle Sonic-levels heen te racen, waarbij je per level ook verschillende missies kan behalen. Het vechtsysteem is ook redelijk uitgebreid. Naast de bekende homing-attack leer je al snel allerlei nieuwe vaardigheden. Het geeft de gameplay de nodige extra verdieping. Weliswaar niet de diepgang die je wellicht gewend bent van vechtgames, maar dat verwacht je ook niet bij een Sonic-game. Zie het in Sonic Frontiers als een leuke toevoeging naast de andere gameplay-elementen. Verder vind je in de open zones ook allerlei minigames die de moeite waard zijn om te spelen. Genoeg variatie én genoeg te doen dus waarmee je gemiddeld zo´n 20 uur bezig zal zijn.

Grafisch niet best

Helaas stelt de Switch-versie grafisch gezien flink teleur. Ja, er wordt inderdaad een stabiele 30 frames per seconde gehaald, maar daar is veel mee gezegd. Met name de open werelden ogen gewoon triest, en dat komt voor een groot deel door verschrikkelijke pop-in. Voor je neus schieten bomen en planten uit het niets omhoog op een manier dat je het écht niet kan negeren. In tussenfilmpjes verdwijnen en komen elementen als struiken en bomen zomaar, wat een beeld geeft alsof je een vroege bèta-versie speelt. De open werelden ogen in docked mode verder nog best acceptabel, maar veranderen in handheldstijl naar bedroevend lage kwaliteit waarbij je het idee krijgt een PS2-titel te spelen. Zonde, want in handheldstijl heeft dit echt invloed op het speelplezier. Het is logisch dat de Switch-versie grafisch minder presteert dan op andere platformen, maar in dit geval is er ruimte voor flink wat verbetering.

Conclusie

Al met al slaat Sonic Team met Sonic Frontiers absoluut de juiste richting in. Het open-zones concept werkt perfect en Sonic Frontiers is daadwerkelijk leuk om te spelen. Er is echter nog wel ruimte voor verbetering, met name op gebied van het verhaal en op technisch vlak. En terwijl het zwakke verhaal niet enorm storend is vanwege de sterke gameplay, zijn de graphics op de Nintendo Switch gewoon ondermaats. Gaat Sonic Team met deze punten aan de slag, dan zie ik zomaar een enorm toffe Sonic Frontiers 2 verschijnen in de toekomst!

+ Heerlijk snelle gameplay zoals Sonic moet zijn
+ Door de open-zones rennen met Sonic is daadwerkelijk leuk
+ Genoeg variatie in de gameplay
+ De klassieke Sonic-levels voelen vertrouwd aan en zijn leuk om te spelen

– Zwak en onnodig ingewikkeld verhaal
– Grafisch teleurstellend door extreme pop-in en slechte performance in handheldstijl

DN-Score: 7,2