[Review] Sifu – Knap staaltje vechtkunst

Sifu doet iets bijzonders wat ik zelf nog niet eerder had gezien in een game. Het heeft mij flink wat bloed, zweet en tranen gekost. Heel even twijfelde ik zelfs om de moeilijkheidsgraad te verlagen, maar na veel pogingen is het allemaal goed gekomen. Overigens is Sifu al eerder uitgekomen op de andere consoles, maar heeft ontwikkelaar Sloclap besloten de game ook op de Nintendo Switch uit te brengen. Benieuwd naar mijn mening over de game? Lees dan maar snel verder.

Wraak nemen

De sfeer in Sifu doet misschien denken aan oudere actiefilms van bijvoorbeeld Bruce Lee, Jackie Chan of andere martial arts acteurs. De setting en het verhaal zouden zo verfilmd kunnen worden. De vader van de persoon die wij later besturen is de eigenaar van een vechtschool in China. Als meester van deze school wordt hij ook wel Sifu genoemd. Echter loopt het niet goed af. Zowel vader als zoon worden vermoord. Door een magische talisman wordt Lee (de zoon) echter genezen van zijn wonden. De consequentie is wel dat zijn leeftijd sneller omhoog gaat. Na jaren van onderzoek en training is hij op 20-jarige leeftijd klaar om wraak te nemen. Nu begint het echte werk en mogen wij in vijf hoofdstukken afrekenen met Yang, de slechterik in het verhaal.

Deze introductie werd leuk neergezet, maar jammer genoeg gebeurt er vervolgens verder in de game niet zoveel meer mee. Sifu draait uiteindelijk ook niet om het diepgaande verhaal, maar het is wel jammer dat er in de hoofdstukken niet wat meer aandacht aan is besteed. Ik had graag meer verhaallijn willen zien. Maar goed, het gaat vooral om de heerlijke gevechten.

Ontzettend veel techniek

Kort gezegd kan Lee vier verschillende soorten technieken: lichte aanvallen, zware aanvallen, ontwijken en verdedigen. Er is alleen zo ontzettend veel mee te doen. De knoppencombinaties lijken oneindig veel mogelijkheden te hebben. Gelukkig kun je die in het hoofdmenu terugvinden. Dat komt geregeld van pas, vooral bij een specifieke baas of lastige vijand. De ene vijand ontwijkt bijvoorbeeld heel veel of is snel, terwijl de ander juist constant aanvalt. Er zijn allerlei technieken te gebruiken die daarmee om kunnen gaan.

Ik merkte aan mezelf dat het bij drukke situaties, waar veel vijanden waren, het vooral ‘buttonmashen’ was. Sifu straft dat echt af. Net als bij vechtkunsten draait het om rust en goed kijken wie je voor je hebt. Er is gelukkig een overkoepelende hub waar je kunt trainen en de verschillende technieken kan oefenen. Uiteraard mag ook een kledingkast niet ontbreken om Lee een waardige outfit mee te geven. Een goede voorbereiding is het halve werk wordt weleens gezegd. Alleen gaat dat in Sifu niet helemaal op. Het gevechtssysteem is soms onvergeeflijk en dan bedoel ik vooral het doodgaan.

Te oud om te vechten

De hoofdstukken worden door het dunne verhaal verbonden met elkaar. Ieder hoofdstuk werkt namelijk toe naar een tussenleider die verslagen moet worden. Het einddoel is echter wraak nemen op Yang, degene die zijn vader heeft vermoord. De weg ernaartoe is verschrikkelijk lastig en dat komt door het doodgaan-systeem van Sifu. Als Lee doodgaat, door vijanden of op een andere manier kan de talisman hem weer tot leven wekken. Alleen komt ‘Magic with a price’, waardoor zijn leeftijd één jaar stijgt. Echter zijn we nog niet klaar, want als Lee in hetzelfde hoofdstuk nog een keer doodgaat stijgt zijn leeftijd met twee. Als voorbeeld neem ik het startjaar in de game; 20 jaar. Als je binnen een level vier keer afgaat, dan is Lee bij het volgende hoofdstuk 30 jaar.

Het is een ontzettend goed bedacht systeem en past ook goed bij een vechtgame, zoals Sifu. Iemand aanvallen is bij een hoge leeftijd bijvoorbeeld wat lastiger. Klappen incasseren kan een oudere man ook veel minder goed dan iemand van twintig. Aan de andere kant heeft diegene wel meer ervaring. Dit is ook te zien in de zogenoemde ‘skill tree’. Door het verslaan van vijanden leert Lee steeds meer en betere technieken. Sommigen van die bewegingen kan je echter pas leren vanaf een bepaalde leeftijd.

Al met al heb je naast het vele vechten ook te maken met tactische elementen. Het is vooral halverwege de game erg belangrijk om goed na te denken over de keuze die je maakt bij de skill tree. Er is overigens nog een andere manier om de game wat makkelijker te maken, namelijk door het niveau aan te passen. Ik heb de game zelf op de stand disciple gespeeld, wat zou moeten neerkomen op een normale moeilijkheid. Je hebt nog een makkelijkere stand, waarbij vijanden minder agressief zijn en je meer klappen kan opvangen. Echter is er ook nog een lastigere stand, waarbij vijanden nog onvoorspelbaarder aanvallen.

Wat valt er verder nog op

De punten hierboven zijn voor mij al genoeg om Sifu een hoge score te geven. De dunne verhaallijn had misschien beter gekund, maar tegelijkertijd zorgt het wel voor een duidelijk doel. Het is vooral een functioneel verhaal en dat werkt voor deze game. De muziek is jammer genoeg niet mijn ding. Volgens mij probeerden ze te zoeken naar een combinatie van hip en traditioneel door elkaar. Dus een Aziatische sfeer met moderne beats. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Luister maar eens wat nummers.

De grafische stijl van Sifu vind ik op het randje. Het is een mindere versie van The Legend of Zelda: Breath of the Wild. De gezichten van de hoofdrolspelers deden mij daar een beetje aan denken. Zowel in handheldstijl als op de televisie loopt de game prima. Ik ben niet iemand die onwijs let op de hoeveelheid frames, tenzij het mij opvalt. Ontwikkelaar Sloclap heeft het naar mijn mening de game heel goed weten om te zetten naar een Nintendo Switch-versie. Er zijn waarschijnlijk wel grafische keuzes gemaakt, maar ze zijn mij niet echt opgevallen. De tekenstijl van Sifu helpt hier wel bij moet ik zeggen.

Sifu is niet voor iedereen, maar…

Ik denk dat Sifu echt een bijzondere ervaring aflevert. Het uitgebreide gevechtssysteem, de manier waarop je progressie maakt en de tactische elementen maken de game een aanwinst. Daar zit tegelijkertijd ook de ‘maar’. Het draait vooral om vechten (op een tactische manier). Als dat niet je ding is, zou ik misschien voor iets anders kiezen. Daarnaast voelt de prijs ook wat hoog. Voor 40 euro liggen er voor Nintendo-gamers veel alternatieven. Toch denk ik dat Sifu je iets unieks kan bieden en zou ik het zelf de moeite wel waard vinden! Ben je benieuwd naar de ervaring, maar zijn er nog twijfels? Laat het vooral weten, want wellicht kan ik die twijfel dan wegnemen.

+ De gameplay zit goed in elkaar, mede door de grote hoeveelheid gevechtstechnieken
+ Het leeftijdssysteem is in mijn ogen uniek en de moeite waard om te ervaren
+ De moeilijkheid van de game heb je deels zelf in de hand

– Het verhaal van Sifu is dun en geeft je als speler vooral een duidelijk doel
– De grafische kwaliteit is oké
– De muziek in Sifu vind ik niet bijster interessant en voegt ook niet zoveel toe

DN-score: 8,0