Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] What Lies in the Multiverse – Een emotionele reis door talloze werelden

Deze puzzelplatformgame weet drama en comedy op een uitstekende manier te combineren!

De multiverse is een concept dat de laatste tijd veel gebruikt wordt in onder andere superheldenfilms en -series, zoals Loki, Spider-Man No Way Home en het aankomende Doctor Strange in the Multiverse of Madness. Het idee van een oneindige hoeveelheid universums met andere versies van bekende personages of universums waarin belangrijke keuzes anders hebben uitgepakt, is natuurlijk fascinerend! Ook in games komt de multiverse steeds vaker voorbij, waaronder in de game What Lies in the Multiverse. Maar hoe maken zij hier gebruik van en is het een goede game geworden? Dat lees je allemaal in deze review!

Een groot mysterie

In What Lies in the Multiverse speel je een kind dat op een dag heeft uitgevonden hoe hij via een software programma op zijn pc naar andere universums moet reizen. Wanneer hij dit doet, komt hij in aanraking met Everret, een sarcastische, charismatische man met een paarse goochelhoed. Everret is bezig met het onderzoeken van de multiverse. Volgens hem ben jij de balans in de multiverse aan het verstoren en zet hij je weer af in je thuisdimensie. Het kind is echter gefascineerd in hoe Everret met behulp van de zogenaamde Voyager zonder problemen door universums kan reizen en besluit met hem mee te gaan als zijn (nieuwe) assistent.

Samen reizen ze door het universum, terwijl ze op de hielen worden gezeten door de groep ZENNITH. Zij beweren dat Everret een crimineel is, die dingen heeft gestolen en de balans in het multiverse heeft verstoord. Daarbuiten is er ook nog een mysterieuze persoon genaamd EZ, de vorige assistent van Everret. Iedereen heeft positieve herinneringen aan hem, maar ooit is die zomaar verdwenen. Tijdens je reis ontdek je steeds meer over Everret, ZENNITH en alle mysteries daaromheen. 

Van vrolijk en kleurrijk tot duister en grauw

De werelden in What Lies in The Multiverse verschillen behoorlijk van elkaar in kleurgebruik en toon. Één van de eerste werelden die je bezoekt is een kleurrijk vrolijk bos, maar met één druk op de ZR-knop verandert dit in een duister en grauw bos. Ook de verhaalvertelling en muziek speelt hier heel goed op in. Op het moment dat je een bar in loopt in het vrolijke universum, zitten daar allemaal mensen aan tafel, maar in de duistere wereld vind je allemaal dode lijken en een scroll. Hierin staat beschreven hoe de eigenaar de laatste klanten heeft opgegeten voordat die zelf stierf, omdat alle middelen op waren. In die post-apocalyptische wereld zijn er nooit nieuwe geleverd. Dit is slechts één van de vele voorbeelden van de duistere verhaalvertelling in What Lies in the Multiverse.

Wisselen van universums

Het wisselen van universums dient niet alleen om de verschillen van de wereld te zien. De gameplay van puzzels en platformen maakt hier ook veel gebruik van. Op het moment dat je van A naar B springt, zijn de sprongen in het ene universum niet altijd haalbaar. Soms lukt het in het andere universum wel. Je wisselt constant tussen twee verschillende universums, die ook steeds hun eigen gimmicks hebben. Zo kun je denken aan een woestijn en een ijswereld. In de ijswereld kun je door het gladde spoor een aanloop maken voor een klif die je in de woestijnwereld moet overbruggen.

Ook is er een level waarin de ene wereld wel zwaartekracht heeft en de ander niet. En zo zou ik nog talloze voorbeelden kunnen noemen. Door deze gimmicks voelt iedere wereld weer fris en uniek aan. Daarnaast zijn ze ook allemaal erg mooi vormgegeven in pixel-art. Want hoewel dit een veel gebruikte artstijl is, ziet ieder level er qua kleurgebruik toch uniek uit. De pixels zijn zelfs zo scherp dat je hier en daar de emoties van de gezichten kunt aflezen.

Weinig nieuws onder de zon

De manier waarop je de levels doorloopt, doet een beetje denken aan de dungeons van de klassieke Zelda-games. Ze zijn namelijk lineair vormgegeven en je moet op zoek gaan naar sleutels om er deuren mee te openen. Waarna je vervolgens verdergaat naar het volgende gedeelte van het level. Voor het verkrijgen van deze sleutels zul je diverse puzzels moeten oplossen, waarbij je vaak gebruik maakt van je universum veranderende krachten.

Deze puzzels zijn vaak vrij eenvoudig en missen wat uitdaging. Dit komt vooral omdat veel van deze puzzels ook voorkomen in genregenoten van What Lies in the Multiverse. Zoals puzzels waarbij je dozen op knoppen moet zetten om deuren open te houden of om deze dozen als platform te gebruiken om een cliff te overbruggen. Hiermee wil ik niet zeggen dat alle puzzels in de game onorigineel zijn. Aan het eind verandert dit een klein beetje. Er wordt dan meer gebruik gemaakt van de level-gimmicks en ze krijgen iets meer uitdaging. Maar als jij eerder puzzelgames hebt gespeeld, is de kans groot dat je weinig moeite zal hebben met de puzzels in What Lies in the Multiverse.   

Geluiden en gezichtsuitdrukkingen

Het sterkste aspect van What Lies in the Multiverse is de verhaalvertelling. Tussen de levels door spelen zich verschillende cutscenes af. Hierin heeft de hoofdpersoon interactie met Everret en de verschillende personages van ZENNITH. Deze cutscenes worden vormgegeven met veel tekstballonnetjes. Je zou denken dat met deze klassieke manier van verhaalvertelling de onderliggende emotie verloren gaat. Echter is het tegendeel waar.

Doormiddel van gezichtsuitdrukkingen, animaties, kleuren en bepaalde muziek weet Studio Voyager een emotionele indruk op de speler te maken. Deze cutscenes doen een klein beetje denken aan die van de Mario & Luigi-games van Alphadream. Waar die games heel humoristisch waren en veel gebruikmaakten van (woord)grappen, snijdt What Lies in the Multiverse ook serieuze thema’s aan. Hierbij kun je denken aan: dood, angst, onzekerheid en rouw. Het is echt bijzonder hoe diep ze in gaan op deze thema’s en hoeveel emoties ze uit deze pixelige poppetjes weten los te maken met minimalistische animaties en geluiden.

Ook ruimte voor humor  

Hoewel het verhaal veel serieuze thema’s bevat, is er gelukkig ook genoeg ruimte voor humor. Dit wisselt van zwartgallige grappen tot meer cartooneske en puberale humor. Zo kun je denken aan een jochie die op zijn vader zit te wachten. In het andere universum lees je vervolgens in een brief dat zijn vader hem dood heeft gevonden. Maar ook vond ik op een gegeven moment een animekussen dat een beetje plakkerig was. Knap is hoe ze deze lichte en duistere grappen weten af te wisselen zonder dat de game zijn serieuze ondertoon verliest.

Een bijzondere emotionele reis door het multiversum

Als we alleen de puzels van What Lies in the Multiverse zouden beoordelen, dan zou de game geen originaliteitsprijzen mee naar huis slepen. Hoewel deze leuk gebruik maken van de universum reizende gimmicks, in de verder prachtig vormgegeven levels, bieden ze weinig uitdaging. Daarnaast zijn de meeste inhoudelijk niet veel anders dan de puzzels die we in veel andere games al hebben opgelost. Het is echter het verhaal en de manier waarop dit verteld wordt waarmee deze puzzelplatformgame zich van zijn beste kant laat zien! Het ijzersterke schrijfwerk zorgt gecombineerd met minimalistische animaties en muziek voor een emotionele reis door talloze werelden. Een reis waarin Studio Voyager drama en komedie op een uitstekende manier weet af te wisselen. Hierdoor zit je nooit somber op de bank, maar komt emotionele impact van alle duistere, serieuze thema’s altijd binnen!

+ Prachtig vormgegeven werelden
+ IJzersterk meeslepend verhaal
+ Weet drama en comedy op een uitstekende manier af te wisselen
+ Alle levels voelen fris en uniek aan

– De puzzels missen uitdaging en originaliteit

DN-score: 7,8