[Review] Loop Hero – Oké, nog één rondje dan

In Loop Hero speel je een ridder die op een dag ergens wakker wordt waar het wel heel donker is. Eerst denk je dat er misschien vanavond geen sterren zijn… tot het je begint te dagen dat er ook geen lucht is. En geen omgeving, nou je eens goed kijkt. Het enige wat je ziet is een pad recht voor je en omdat je niet echt iets beters te doen hebt begin je maar met lopen. Onderweg verschijnen er dingen, dingen die je je een soort van herinnert. Omgevingen, gebouwen en monsters verschijnen plotseling op je pad, waarvan de meeste vage herinneringen zijn van wat ze ooit waren. Monsters vallen je in verwarring aan en verdwijnen weer wanneer je ze verslagen hebt. Je loopt door terwijl je je steeds meer herinnert, tot je plots weer aan het begin van het pad aankomt. Voor je zie je hetzelfde pad nog eens, maar dan ingevuld met alles wat je je herinnerde. En zo begint een volgende loop.

Wat voor game is dit?

De gameplay van Loop Hero is een vreemde mengelmoes van een aantal genres. Allereerst is het een soort van autobattler. De ridder bestuur jij namelijk niet direct. Hij loopt gewoon over een pad heen, en alhoewel je hem tijdelijk kan forceren om pauze te nemen doet hij verder alles zelf. Zo heb je bijvoorbeeld geen inspraak in de gevechten, hij valt vijanden aan op de manier waarop hij wil. In dat opzicht ben je dan ook alleen maar een toeschouwer die van bovenaf neerkijkt op deze vreemde omstandigheden.

Maar wat doe je dan wel? Nou, het is daarnaast ook een soort van roguelike-deckbuilding-RPG. Terwijl je held rondloopt en elk wezen dat hij tegenkomt in kleine stukjes hakt, herinnert hij zich dingen over de wereld. Deze dingen worden gerepresenteerd door kaarten, welke jij daarna op de wereldmap mag plaatsen. Je bouwt zo langzaam maar zeker de wereldmap vol, waarbij elk stukje dat je bouwt ook zijn eigen effecten heeft. Zo vergroot je met bergen je health pool en geven velden je HP aan het begin van een dag. Maar ook kun je bossen plaatsen die hout geven of naar ruïnes gaan waar je waardevolle materialen tegenkomt, maar waar ook gevaarlijke vuurwormen wonen. Door deze monsters te verslaan verzamel je vervolgens equipment die de held kan aandoen om beter te worden. Elke loop worden de monster namelijk sterker en zullen je bossen weer vol met monsters staan wanneer je terugkomt, omdat een loop meestal enkele dagen duurt.

Roguelike basis

Maar daar houdt het nog niet op. Die gevonden materialen moet je natuurlijk ergens kunnen gebruiken. Aan het eind van een loop kun je kiezen of je verder wilt of terug wilt keren naar een kamp. In dit kamp zitten andere personen die dit vreemde einde van de wereld hebben overleefd, maar die helaas niet zo “vast” zijn als jou. Zij kunnen het kamp niet verlaten zonder vergeten te worden en dus vragen ze jou om materialen te vinden om het kamp uit te breiden. Met de materialen bouw je nieuwe gebouwen, waardoor je nieuwe dingen vrijspeelt voor tijdens een loop. Zo zijn er meerdere classes beschikbaar en kun je voorwerpen maken en equippen die kleine voordelen geven. Ook kun je hier nieuwe kaarten maken en stel je een deck van kaarten samen die je kunt tegenkomen tijdens je loop.

Erg verslavend

De gameplay van Loop Hero is niet iets wat ik eerder ben tegengekomen, maar het is vreemd genoeg erg verslavend. Er zit een bepaalde strategie in, van het maken van een deck en het bouwen van de wereldkaart, tot het vinden en afwegen welke equipment je gebruikt. Equipment heeft stats en je zult al snel afwegingen moeten maken welke je hiervan belangrijker vindt. Daarnaast moet je goed nadenken over wanneer je de held laat teruggaan naar het kamp. Elke keer dat je aankomt bij het beginpunt krijg je één kans om terug te keren met behoud van materialen. Ga je dood, dan mag je maar 30% meenemen. Dus ga je terug nadat je net die loop hebt overleeft of ga je door met de kans om de eindbaas tegen te komen? Met het plaatsen van kaarten vul je namelijk een metertje en als dat metertje vol is verschijnt de eindbaas van dit level. Ik zeg dit level, omdat de eindbaas al net zo verward is als jij. Je komt er al snel achter dat er meer dan één is…

Verhaal en grafisch goed

Het verhaal is daarnaast best interessant. Je weet niet wat er aan de hand is. De wereld is weg, maar op één of andere manier gelinkt aan jouw geheugen. Jouw herinneringen schapen de weg waar je op loopt, maar als je een loop beëindigt, verdwijnt deze ook weer. De vele personages die je tegenkomt weten van niets, maar hebben allemaal wel zo hun eigen stuk verhaal. De wereld wordt geleidelijk ingevuld en de vele kleine filosofische gedachten die de personages hierbij hebben – of juist niet, iedereen vergeet heel veel – geven de wereld veel inhoud mee.

Ook is er het mysterie over wie jij bent. Waarom lijken jouw herinneringen te bestaan uit meerdere levens en ben jij de enige die wel de wereld in kan gaan? Sterker nog, waarom lijk jij de enige te zijn die zich actief dingen herinnert? Dit alles wordt verteld door middel van een grimdark-pixelstijl, die ontzettend goed bij de game past. Je scherm begint vaak zwart – je speelt immers in een leegte – welke je daarna vult met gekleurde plaatsen. Je krijgt hierdoor een heel duidelijk idee van je vooruitgang, waarbij de wereld steeds chaotischer lijkt te worden. En alhoewel het allemaal nogal klein lijkt, werkt het prima op de Switch. De heldere kleuren van de pixel monsters steken fel af tegen hun omgeving, waardoor je te allen tijde doorhebt wat er aan de hand is, zelfs in handheld.

Kleine frustraties

Dat wil alleen niet zeggen dat alles helemaal perfect is. De game is namelijk nogal vaag. Het legt weinig dingen uit. Alhoewel dat aan de ene kant voor experimenten zorgt, is het aan de andere kant behoorlijk frustrerend. Zo krijgen sommige kaarten nieuwe effecten als ze naast elkaar staan, waarbij ze transformeren of nieuwe gebouwen maken. Dit kan behoorlijk belangrijke bonussen opleveren, maar de game vertelt je dit niet. Je zult hier zelf achter moeten komen. Ook het verzamelen van materialen en hoe dit precies werkt is erg onduidelijk. De grap is dat dit wel uitgelegd staat in een in-game encyclopedie, maar die moet je vrijspelen. Persoonlijk duurde dat bij mij nogal lang, omdat ik niet snapte wie nou welke materialen dropte en hoe dit van “part” in “chunk” werd omgezet.

Als laatste vreet het daarnaast op een vreemde manier aan je tijd. Het is dan wel een autobattler, maar het is geen idle game. Na een gevecht sta je standaard op pauze en hoe verder je komt, hoe meer je deze pauze ook echt nodig hebt. Ga je een kaart gebruiken en waar ga je die plaatsen. Moet je van equipment wisselen. Heb je genoeg puf om door te gaan? Dit zijn allemaal vragen die je je constant zult hebben, terwijl je niet “echt” speelt. Je bent vooral aan het kijken naar hoe je held dingen afhandelt. Het is hierdoor een erg langzame game, want hoewel je de loopsnelheid wel kunt aanpassen kan dat in gevechten niet. Daarnaast betekent RNG ook wel echt RNG. Manieren om bepaalde kaarten of voorwerpen met stats tegen te komen zijn er niet, dus of je volgende loop goed gaat hangt 100% af van geluk. Niet per se verkeerd, maar hierdoor ben je wel genoodzaakt er veel tijd in te steken, in de hoop dat de volgende loop wel geluk brengt.

Conclusie

Loop Hero is misschien een vreemde game, maar wel één die een kans verdient. Hoewel de afwezigheid van traditionele gameplay in het begin misschien wat tegenvalt weet Loop Hero je al snel te vangen in de “oké, nog één rondje dan”-val. Met de kaarten, de vele soorten equipment en de mogelijkheden hierachter is geen één loop hetzelfde. De tactische aspecten erachter zorgen er daarnaast voor dat je elke keer nieuwe dingen wilt blijven proberen. Misschien krijg ik zo wel meer health, of gaat het beter als ik deze gebouwen niet naast elkaar zet. Het verhaal dat hierachter zit is ook intrigerend, zelfs zo dat je verschillende monsters meerdere keren probeert te verslaan om nieuwe diagloog te krijgen. Het is dan ook jammer dat de game wat onduidelijk is. Het had baat gehad bij een iets uitgebreidere tutorial, om je iets sneller enthousiast te maken voor de vele mogelijkheden die er zijn en komen. Al met al is het een uitgebreide tactische-roguelike-deckbuilding-autobattler die vele uren weet te vermaken.

+ Leuke strategische game, vele gameplayelementen komen goed samen

+ Mooie grafische stijl en prima retrosoundtrack

+ Interessant verhaal en de manier waarop je deze leert is leuk

+ Oke, nog één rondje dan!

– Game is bij vlagen wel erg afhankelijk van geluk

– Veel onduidelijkheid, vooral in het begin

– Geen snelle game, verwacht veel tijd kwijt te zijn

DN-Score: 8,2