Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Dying Light – Ren voor je leven!

Dying Light Platinum Edition header
Inmiddels is het alweer vijf jaar terug dat Dying Light verscheen. Hoe pakt deze zombie game uit op de Switch?

Inmiddels is het alweer vijf jaar terug dat Dying Light verscheen. Het spel is een zombiegame van de makers van Dead Island waarin het de bedoeling is om te overleven in een grote open wereld vol met, je raad het al, zombies. Technisch gezien best een zware titel en dus was ik extra benieuwd hoe deze game op Nintendo’s hybride console zou uitpakken. Voor een goede zombie survival game ben ik immers altijd wel in. Hoe de Switch-versie uitpakt lees je in deze review!

Een goed begin

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: Dying Light bracht op meerdere vlakken een goed begin. Allereerst heeft de game een spectaculaire opening wanneer je uit een vliegtuig springt en midden in een grote stad landt, welke compleet overspoeld is met zombies door een uitgebroken virus. Nee, origineel is het verhaal niet, maar de manier hoe de game opent is wel degelijk erg goed in elkaar gezet. De stad is meteen ook de open wereld waar jij zult moeten zien te overleven én de nodige missies moet behalen tijdens de campaign mode, maar daarover later meer. De game kent namelijk ook op ander vlak een goed begin, namelijk op visueel vlak. Ik was oprecht benieuwd hoe de Switch Dying Light zou gaan handelen, en meteen vanaf het begin was ik positief verrast. Later zal ik hier dieper op ingaan, maar ik kan je alvast geruststellen; de game oogt en draait meer dan prima!

Kruip in de huid van Crane

Maar eerst even terug naar het begin. In Dying Light kruip je in de huid van Crane en ga je op een geheime missie om gestolen documenten over een mogelijk geneesmiddel op te sporen. Ondanks dat de game een open wereld kent waarin je vrij bent om te gaan waarheen je wilt, kent de titel ook een campaign mode met een verhaal waarbij je talloze missies moet voltooien. Je houdt tijdens het spel constant contact met je opdrachtgever (de GRE) die jou de nodige missies geeft maar ook helpt om de documenten die je zoekt te vinden. De missies zijn op zich lekker divers. Denk aan het bereiken van bepaalde punten, tot het opzetten van vallen voor zombies of het afrekenen met mede-overlevenden. Regelmatig zul je terugkeren naar speciale safe zones om even bij te komen of nieuwe missies aan te gaan. Toch valt op dat het verhaal zelf niet heel erg boeiend is. Het zit allemaal prima in elkaar, maar is niet spannend genoeg om je het gevoel te geven dat je echt verder ‘moet’ spelen. Veelal betrapte ik mezelf erop dat het eigenlijk net zo leuk is om door de stad te lopen, items te zoeken, spullen te maken en mezelf te levelen. Je kunt namelijk skill-points behalen om jouw personage op allerlei vlakken beter te maken, wat het spel later net weer wat makkelijker maakt.

Daarnaast beschikt jouw personage over parcours skills waardoor je via gebouwen, daken, railingen en ga zo maar door de stad door kan gaan. Vergelijk het met een spel als Mirror’s Edge, maar dan gecombineerd met een zombie-game. Ook dit speelt heerlijk en is soms stiekem ook leuker dan het verhaal te volgen. Overigens zijn deze skills soms ook simpelweg noodzakelijk om hordes zombies op de grond te ontwijken! Waar deze overdag op zich geen hele grote dreiging vormen, is dit wel anders in de nacht. Dan komen de ‘Nightmares’ waar tegen vechten vrijwel zinloos is. Snel zijn, je goed verstoppen en van ze af zien te komen is dan de beste oplossing. Het biedt bovendien fijne variatie tussen de dagen door.

Op den duur soms wat eentonig

Al met al kun je zo op je gemakje de campaign mode doorspelen, tussendoor de nodige loot verzamelen, sterker worden en zombies afslachten. Ja, de basis is dik in orde in Dying Light, zeker in de eerste 10 uur spelen. Maar eerlijk is eerlijk, na een tijdje bekruipte me toch het gevoel dat alles ietwat repetitief begon aan te voelen. Gelukkig kun je de verveling wél wegnemen met de co-op mode waarbij je samen kunt spelen maar ook allerlei geinige opdrachten kan uitvoeren. Denk aan wie het snelste of het meeste aantal zombies kan afslachten! Ook kun je nog aan de slag met de DLC genaamd Dying Light: The Following, welke inbegrepen zit in de Switch-versie. Een compleet nieuw verhaal welke zich in een nieuw gebied afspeelt, namelijk op het platteland. Je kunt zelfs rijdend in een buggy de zombies omver knallen! Dying Light biedt op de Nintendo Switch dan ook zeker een compleet pakket vol content om je tijden mee zoet te houden.

Een prima visueel compromis

Dying Light oogt op de Nintendo Switch verrassend goed. De game weet voor het grotendeel de 30 frames per seconde te behalen, draait docked op 1080p en in handheld mode op 720p. Ook personages ogen overtuigend en bevatten een van de beste character-models die ik op de Switch ben tegengekomen Dit zorgt voor een stabiel draaiende en goed ogende Switch-game, al zijn er wel wat aanpassingen gedaan. Textures zijn soms lager in resolutie, schaduwen zijn minder getailleerd en er is soms pop-up aanwezig. Ook valt op dat de framerate van de zombies op afstand is verlaagd, waardoor die nog wel eens wat houterig kunnen bewegen. Het aantal zombies lijkt ook (iets) te zijn teruggeschroefd maar zeker niet dusdanig dat het de gameplay beïnvloed. Al met al zijn het aanpassingen waar ik als Switch-gebruiker prima mee kan leven. De Switch is nu eenmaal minder krachtig, eerlijk is eerlijk.

Conclusie

Dying Light op de Nintendo Switch is een stabiele port van een leuke game. Op het feit na dat de game wat repetitief wordt op den duur en het verhaal niet heel sterk is, is het een heerlijke zombie survival game waarbij de parcours skills de titel wat onderscheidender maken. Grafisch gezien is het allemaal prima en content is er meer dan genoeg. Ik kijk alvast uit naar Dying Light 2 op de Switch!

+ Indrukwekkende port met prima graphics

+ Parcours skills zijn een toffe toevoeging

+ Meer dan genoeg content

– Verhaal niet heel sterk

– Op den duur in je eentje ietswat repetitief

DN Score: 8.0