In Astria Ascending duik je samen met de 333ste groep van Demigods in een avontuur dat zich afspeelt in Orcanon. Astria Ascending heeft naast een grote cast binnenin het spel ook een enorm grote cast die aan het spel gewerkt heeft. Zo komen de schrijver van onder andere Final Fantasy X, de developer van Super Neptunia en de artiest van onder andere Bravery Default aan bod. Dit was de voornaamste reden waarom ik het spel graag uit wilde probere. Final Fantasy X is namelijk mijn meest favoriete spel ooit. Met zo’n goed team achter de schermen zou je denken dat Astria Ascending een meesterwerk is. Niets is helaas minder waar.

Je reis naar de dood begint

In het begin van het spel wordt bijna vrijwel niks aan je uitgelegd. Je komt in een kamer terecht die al vol staat met alle karakters die je in het spel gaat gebruiken en vanaf daar wordt het verhaal langzaam uitgebreid. Zelf ben ik een fan van RPG’s die langzaam karakters aan je introduceren zodat elk karakter genoeg aandacht krijgt. Ik was dan ook aardig verrast toen ik meteen alle personages voor mijn kiezen kreeg geworpen.

Vanuit daar begon mijn strijd tegen de slechteriken van het spel, de “noise”. De taak van de Demigods is namelijk om tegen de noise te strijden met de krachten die ze krijgen in ruil voor hun leven. Het moment dat ze een Demigod worden, verkort hun leven enorm. De personages met wie je in dit spel op reis gaat, hebben nog maar een miezerige drie maanden om te leven. In die tijd moeten ze de wereld redden van de noise én eventuele nieuwe slechteriken uit de weg ruimen.

Het verhaal komt echt heel langzaam op gang waardoor je pas na 10 uur iets van voortgang begint te zien in het verhaal. Zoals je wellicht aan mijn wijze van schrijven kunt aflezen vond ik dit niet heel plezierig. De karakters hebben constant ruzie met elkaar, ze zijn niet heel likable en er wordt bijna geen tijd gestoken in het creëren van een band tussen de speler en karakters. Het moet een heel tragisch verhaal zijn over een groep helden waarvoor de dag van de dood steeds dichterbij komt. Maar als het je als speler al lastig wordt gemaakt om een daadwerkelijke band te bouwen met meteen acht karakters, waarom zou iemand dit wat boeien?

Helaas is het verhaal niet een heel groot succes en is redelijk saai. Het wordt uiteindelijk wel wat beter maar niet echt iets om naar huis over te schrijven. Ook de karakters blijven redelijk oninteressant, waardoor ik merkte dat hun tragische toekomst me niet echt boeide.

Niet de makkelijkste RPG

Qua navigatie mag het spel ook nog wel op bepaalde fronten verbeteren. Vrijwel meteen merk je al dat er niet goed wordt aangegeven waar je heen moet. Hierdoor moet je extra goed opletten wat er in een filmpje wordt gezegd. Hierdoor kwam het vaak voor dat ik een heel filmpje overnieuw moest kijken, alleen om te kijken waar ik heen moest. Hierbij had ik liever een systeem gebruikt die me duidelijk laat zien waar ik heen moet om verder te gaan in het hoofdverhaal.

In Astria Ascending loop je grotendeels door 2D-werelden waarvan je soms een prompt krijgt om met een knop ergens in te gaan. Dit is dan ook de enige manier om je van map tot map te verplaatsen. Hier is niks mis mee als dit systeem duidelijk zou zijn uitgewerkt. De helft van de tijd raakte ik verdwaald in de dungeons omdat ik niet wist waar ik heen moest. Er is wel een map aanwezig, maar deze zit redelijk onduidelijk in elkaar met zwevende panels en rommelige lijnen.

In de hoofdwereld heb je de keuze om een gevecht te beginnen als je tegen een ”noise” aanloopt. In een gevecht kun je vier van de acht personages gebruiken. Ieder personage heeft zijn eigen set aan skills en zijn eigen set aan jobs. Helaas worden gevechten al snel enorm moeilijk waardoor de normale moeilijkheidsgraad al snel een grindfest wordt. Het is namelijk niet mogelijk om met een klein beetje grinden je een weg door het verhaal te slaan. Daarom raad ik ook aan om dit spel op makkelijk te spelen. Of je moet ervan houden om uren te grinden, dan is de normale moeilijkheidsgraad of erboven perfect voor je.

Het is niet allemaal super frustrerend

Na elk klein gebied ben je genoodzaakt om een uurtje of twee te grinden voordat je door kunt gaan met het spel. Waarna je snel wéér tegen een muur aanloopt met monsters die veel te krachtig zijn voor je team. Het voelde voor mij aan dat ze het gevechtssysteem niet goed hebben getest. Ook zijn er mogelijkheden voor monsters om je dood te gooien met debuffs. Hierdoor kwam ik redelijk vaak in situaties waar ik mijn team niet eens meer kon bewegen. Niet een heel plezierige ervaring dus. Je hebt in dit spel op geen enkel vlak een fatsoenlijk overzicht van wat er gebeurt.

Het enige wat wel overzichtelijk is, is het “skilltree”-systeem waarin je skillpoints kunt toekennen aan personages. Zo kunnen de personages nieuwe skills leren of kunnen attributen van hun verhoogd worden. Het is hierbij duidelijk hoeveel punten nodig zijn voor de volgende skill/attribuut. Helaas is duidelijkheid in veel andere aspecten van het spel verloren gegaan.

Een ander leuk systeem is het job systeem, waar je een personage verschillende jobs kunt geven. Het spel geeft je genoeg mogelijkheden om te experimenteren met de samenstelling van je team. De toevoeging van de diverse jobs zorgde ervoor dat ik genoeg keuze had in welke richting ik mijn team ging bouwen.

De designs en kunst van het spel zijn prachtig

Als het spel ergens niet tekort schiet, is het wel op het visuele front. De designs zijn super interessant, de werelden zijn prachtig geïllustreerd en het is gewoon een groot feest voor je ogen. Dankzij de stijl van het spel had ik het idee dat ik een pop-up kinderboek aan het lezen was. Helaas reflecteert deze prachtige kunst zich niet in de systemen van het spel, aangezien het spelen van het spel me niet een heel prettig gevoel geeft.

Ook het stemacteerwerk had wel wat werk kunnen gebruiken. De stemacteurs doen hun best maar dit is in dit geval gewoon niet goed genoeg. Ze brengen niet duidelijk de persoonlijkheden van hun personages naar boven. Dit is in mijn opinie wel echt super belangrijk. Vooral als je wilt dat de speler een band creëert met het personage. Qua muziek heeft het spel het wel bij het rechte einde. In elke omgeving is een prachtige symfonie te horen, die perfect past bij de atmosfeer. Dus ook hier heb ik niks te klachten.

Conclusie

Astria Ascending had een meesterwerkje kunnen worden maar helaas is dit niet het geval. De prachtige designs en geïllustreerde graphics kunnen dit spel niet redden voor mij. De onduidelijke frustrerende systemen, de onnodig moeilijke gevechten alsmede het basic verhaal én teleurstellende personages mengen samen tot een redelijke flop van een JRPG. Het is zeker geen spel die ik de komende tijd nog verder ga spelen, daarvoor is mijn tijd wat te kostbaar. Astria Ascending is helaas een typisch geval van mooie looks maar zonder goede inhoud.

– Onduidelijke systemen waardoor spelen niet heel plezierig is

– Spel focust zich veel te veel op grinden

– Verhaal en karakters zijn niet heel interessant

– Gevechtssysteem mag wel een poetsbeurt gebruiken, missende animaties (vooral bij water-aanvallen)

+ Prachtige geïllustreerde graphics

DN-Score: 4