[Review] Sonic Colors: Ultimate – Sonic zoals we die altijd willen zien

Het leven van een Sonic-fan gaat niet bepaald over rozen. Waar de blauwe egel in de jaren ’90 goude tijden kende, daalde de kwaliteit van de spellen snel na het Dreamcast-tijdperk. Toch liet SEGA ook meerdere keren zien dat ze nog steeds prima Sonic-titels kunnen maken, en Sonic Colors is daar één van. Sonic Colors verscheen in 2010 voor de Nintendo Wii en met deze titel bracht SEGA een ‘ouderwets goede’ Sonic-game uit. Met Sonic Colors: Ultimate keert het spel terug met onder andere verbeterde graphics, een geremixte soundtrack en wat toevoegingen die de gameplay moeten verbeteren. Genoeg om de game aan te kunnen raden? Wij hebben Sonic Colors uitgebreid voor je getest!

Weer Eggman? Ja, weer Eggman

In Sonic Colors: Ultimate komt Sonic terecht in een groot pretpark dat Dr. Eggman heeft ontworpen. Uiteraard heeft Eggman hier weer kwade bedoelingen mee en is het aan Sonic om zijn plannen tegen te gaan. Sonic reist hiervoor verschillende werelden af die je in kunt gaan via een world-map. Elke ‘wereld’ bestaat uit verschillende acts en een baasgevecht. De acts kennen we nog van vroeger, met name uit de eerste 2D Sonic-titels. Alle acts bestaan uit levels die je met Sonic speelt met het doel zo snel mogelijk aan het eind van het level te komen. Dit alles wisselend in 2D en 3D en vooral héél erg snel. Wanneer je de game begint te spelen is een ding zeker: het oude Sonic gevoel keert terug. Lekker snel door de levels heen racen is de grote kracht van de game. Het is iets wat Sonic in de jaren ’90 zo leuk maakte en dat is het nu nog steeds. Geen stukken trage gameplay of onderbrekingen, gewoon non-stop actie met Sonic. Bovendien zijn de vele verschillende levels ook écht leuk en zorgen de verschillende werelden (elk met een eigen thema) voor de nodige variatie. Het ene moment scheur je door een looping terwijl je enkele seconden daarna over een rails aan het grinden bent om vervolgens weer verschillende vijanden een kopje kleiner te maken én de nodige ringen te verzamelen. Kortom, heerlijk ouderwetse Sonic-gameplay.

Wisps

De gameplay wordt daarnaast afgewisseld met de aanwezigheid van speciale ‘Wisps’. Deze gekleurde beestjes geven Sonic speciale krachten. Zo kan Sonic met krachten van de Wisps de grond in boren, kan Sonic als een raket worden afgeschoten of enorm snel rennen. Deze elementen zorgen voor dat kleine beetje variatie die ervoor zorgt dat de game niet gaat vervelen. Geen power-ups meer, maar Sonic krijgt nu dus wél speciale krachten van de gekleurde Wisps. Sonic Colors: Ultimate introduceert daarnaast een gloednieuwe Wisp; de Ghost Wisp. Jammer genoeg is dit wél meteen de minst interessante van allemaal. Je hebt ‘m simpelweg niet ‘nodig’ en wordt werkelijk alleen gebruikt om enkele gebieden met rode ringen te bereiken. Jammer, want je hebt het gevoel dat SEGA hier net iets meer mee had kunnen doen.

Nieuw is ook de Rival Rush mode, waarin je het tegen Metal Sonic op kan nemen. Ziet als een soort time-trial mode waarin je jezelf kunt uitdagen. Het is in elk geval een leuke extra toevoeging om de vele geweldige levels her te beleven. De game kent van zichzelf al voldoende acts om een tijd mee zoet te zijn. Wil je de game in een keer uitspelen, reken dan op zo’n 8 uur speeltijd. Er is ook nog eens voldoende te unlocken waardoor je met de nieuwe Rival Rush mode erbij uiteindelijk flink wat uurtjes zoet kan zijn. De levels zijn zeker in de eerste werelden niet al te moeilijk, maar daardoor wel zeer toegankelijk. De latere werelden vormen wel degelijk een grotere uitdaging. Wordt het allemaal te lastig? Dan helpt Tails je een handje, wat overigens ook nieuw is in Sonic Colors: Ultimate.

Audiovisueel

Wat de grafische kant betreft, houdt Sonic Colors: Ultimate zich goed staande voor een bijna 11 jaar oud Wii-spel. Alles oogt gewoon prima, niet meer en niet minder. De resolutie is vooral omhoog gegaan en de textures zijn opgekrikt. Ondanks dat alles meer dan acceptabel oogt, kreeg ik wél het idee dat er meer met de graphics gedaan had kunnen worden. De tussenfilmpjes vallen overigens wél wat buiten de boot. Deze zijn duidelijk niet opnieuw gemaakt en kennen daardoor een erg lage resolutie. De Switch-versie draait daarnaast niet op 60 maar op 30 frames per seconde, al is deze wél enorm stabiel. Verder is er op het gebied van geluid niet al te veel te klagen. De soundtrack was al sterk en de geremixte versie klinkt opnieuw heerlijk én als vertrouwde Sonic-muziek. Opvallend is wel dat de stemmen van de personages net iets te zacht klinken in verhouding tot de overige geluiden. Je kan wat met de instellingen spelen, maar een perfect resultaat kreeg ik er niet uit.

Conclusie

Tsja, een diepgaande conclusie schrijven is lastig. Sonic Colors was in 2010 een geweldig spel, en eerlijk is eerlijk, dat is het nog steeds. De toevoegingen op zich rechtvaardigen misschien niet per sé een her-aankoop, voor iedereen die het origineel heeft gemist is dit een must-buy. Sonic Colors speelt heerlijk, ziet er prima uit en biedt voldoende content om een goede tijd zoet mee te zijn. Dit is Sonic zoals we die altijd willen zien!

+ Sonic gameplay zoals het hoort

+ Voldoende acts die stuk voor stuk heerlijk en snel wegspelen

+ Wisps blijven leuk

+ Grafisch gewoon prima met een stabiele framerate…

– …maar je hebt wél het gevoel dat er nog meer uitgehaald had kunnen worden op visueel gebied

– Niet origineel en rechtvaardigt niet per sé een her-aankoop.

DN Score: 8,2