[Review] Ys IX: Monstrum Nox – Ouderwets goed, maar met gebreken

Ys IX: Monstrum Nox is het nieuwste deel in de Ys-serie en verscheen eerder dit jaar al op de PlayStation 4 en PlayStation 5. Nintendo Switch-bezitters hebben inmiddels al kennis kunnen maken met de serie, aangezien er al twee andere titels op de hybride console zijn verschenen. De Ys-serie staat bekend om de sterke gameplay waarbij met name het vechtsysteem uitblinkt. Of het nieuwste deel uit de serie ook goed uitpakt op de Nintendo Switch dat lees je in deze review.

Ook in dit nieuwe deel kruip je in de huid van de inmiddels bekende hoofdpersoon uit de serie, de roodharige Adol. Dit keer belandt hij in de gevangenis, althans voor heel even. Kort nadat hij uit zijn cel is ontsnapt, ontmoet hij een mysterieuze vrouw genaamd Aprillis die hem een ​​vloek oplegt die hem de kracht geeft om te transformeren in een Monstrum. Een wat? Het is in feite een sterkere versie van zichzelf met speciale vaardigheden en krachten. Hij is echter niet de enige die op deze manier wordt vervloekt. Adol komt zo in een groep terecht die als doel heeft om gebieden te betreden die bekend staat als de Grimwald Nox en monsters te verslaan die Lemures worden genoemd. Dat zijn echter niet zijn enige zorgen. Adol is namelijk ook bezig met zijn eigen zoektocht om te ontdekken wat er precies gebeurt in de Balduq-gevangenis én natuurlijk wil hij weten hoe hij van de vloek af kan komen. Adol wordt ook dit keer gesteund door zijn goede vriend Dogi, welke fans van de serie ongetwijfeld zullen herkennen.

Welkom in Balduq

De opzet is dit keer duidelijk anders dan Ys VIII: Lacrimosa of Dana, welke zich afspeelde op een verlaten eiland. Waar het in het vorige deel vooral draaide om ontdekken van onbewoonde gebieden vol met monsters, staat hier de bewoonde stad Balduq veel meer centraal. De basis blijft echter hetzelfde, omdat je steeds weer nieuwe dungeons zal moeten betreden vol vijanden en eindbazen. Net als in de eerdere delen in de serie breng je de omgevingen beetje bij beetje in kaart, zoek je naar schatkisten en worden jij en je bondgenoten steeds sterker om verder te kunnen komen. Dit keer speelt veel zich zoals gezegd af in de stad Balduq, maar deze stad is simpelweg minder boeiend dan het grote verlaten eiland uit het vorige deel. Dit maakt het verkennen simpelweg minder leuk. Wél krijg je naarmate je verder komt steeds meer mogelijkheden om in de stad dingen te doen. Denk hierbij aan quests waarmee je nieuwe items krijgt of geld verdient. Hiermee kun je vervolgens weer betere uitrusting kopen waardoor je weer verder kan komen in het verhaal. Er is meer dan genoeg te doen en je kunt later bijvoorbeeld ook grondstoffen verzamelen om wapens te upgraden of je items te maken. Wat dat betreft is de game wél weer vertrouwd uitgebreid.

Een ondergewaardeerde serie

De Ys-serie wordt niet voor niks een ondergewaardeerde serie genoemd. De serie is bij relatief veel gamers onbekend, terwijl Ys-spellen juist perfect zijn voor RPG-fans. Dat komt mede door het ijzersterke vechtsysteem en deze is gelukkig ook in het nieuwste deel volop aanwezig. Net als de eerdere delen is Ys IX weer een heerlijk snelle actie-RPG vol met speciale skills om combo’s uit te voeren. Geen turn-based dus, maar lekker snelle actie. Het vechtsysteem in Ys is altijd soepel, makkelijk op te pakken en toch vrij diepgaand. Nieuw is dat de monstrums allemaal hun eigen ‘gift’ hebben. Zo beschikt Adol over een hookshot waarmee je lastig te bereiken gebieden ineens wel kan bereiken. Zodra er meer monstrums in je team komen krijg  je ook beschikking tot meer krachten. Vliegen, een muur oprennen of jezelf naar de overkant werken met een hookshot, in Ys IX kan het allemaal. Nog belangrijker is dat dit niet als een gimmick aanvoelt en écht goed is uitgewerkt. De Ys-serie maakt op dit vlak een mooie sprong vooruit. 

Oef!

Doordat het spel alles heel geleidelijk opbouwt, speelt de game heerlijk weg en wordt het beetje bij beetje moeilijker en diepgaander. Al snel merkte ik dat ik net als in de eerdere delen enorm genoot van de game. Toch worden Switch-bezitters voor een duivels dilemma gezet. Op het gebied van performance is het spel namelijk alles behalve goed te noemen. Allereerst is er flink ingeleverd in textures van de omgevingen en details van de personages. Ook vijanden ogen hierdoor simpelweg niet erg overtuigend, en gaan soms zelfs richting PS2-PS3 niveau. Omgevingen ogen veelal grauw en onscherp. Helaas blijft er dan niet bij want stabiel wil de game ook lang niet altijd zijn. Het doel is 30 frames per seconde maar bij grote gebieden of veel vijanden tegelijk begint alles al snel te haperen. Een PowerPoint presentatie is misschien net iets te overdreven, maar de framerate zakt soms veel te hard in.

De performance-issues vind ik opvallend, omdat hier dezelfde engine wordt gebruikt als in Ys VIII: Lacrimosa of Dana. Is het überhaupt niet eens tijd voor een nieuwe engine? Maar terug naar Lacrimosa of Dana. Dit deel kende zulke problemen naar mijn weten niet. Hoe vertrouwd en leuk de gameplay dan ook mag zijn, telkens bekruipt mij het gevoel dat de Nintendo Switch niet de ideale console is om dit spel te spelen. Visueel gezien is het gewoon slecht te noemen, en dat is zonde bij een game als deze. Ik heb al flink wat uren in een spel zitten en toch zit ik te twijfelen om het spel verder te gaan spelen op een andere console. Gelukkig is het geluid, zoals we gewend zijn van de serie, wél dik in orde. De muziek klinkt heerlijk en ook de voice-acting zit goed in elkaar. Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht van Ys!

Conclusie

Ys IX: Monstrum Nox heeft me voor een lastige keuze gezet. Oke, de omgeving waar het zich afspeelt is minder boeiend dan in het vorige deel. De gevechten maar ook vernieuwingen in de gameplay pakken echter onwijs goed uit en de game speelt ouderwets lekker weg. Maar toch, de performance op de Switch is wel erg matig. Dan heb ik het nog grotendeels docked gespeeld. In handheld mode wordt het soms nog erger. Zonde, want het had echt beter kunnen zijn!

+ Ouderwets goed vechtsysteem

+ Heerlijke soundtrack

+ Steke cast aan personages

– Aanzienlijke performance issues

– De stad is minder boeiend dan het verlaten eiland uit het vorige deel

DN-Score: 7,3