Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] World’s End Club – Een verhaal over vriendschap

Ga je mee op avontuur met deze bijzondere club?

Welkom in Japan in 1995. Ik heb mijn best gedaan om geen spoilers in de review te zetten, maar een enkel stukje bevat duidelijk een spoiler. Wil je daar nog niets van weten? Dan kun je die mooi overslaan. Dit spel is gemaakt door Kotaro Uchikoshi en Kazutaka Kodaka die bekend zijn van hun graphic-novel verhalen waaronder de Zero Escape en Danganronpa-games. Dat betekent dat het spel een focus zal hebben op verhaal, maar hoe pakt dat uit? De ‘Go-Getter’s-Club’ zit in de bus voor hun schoolreisje tot alles ineens mis gaat. World’s End Club (=WEC) gooit je direct in het diepe en daar begint het spel.

Hoe leg ik het verhaal uit zonder het uit te leggen?

Ik wil heel graag praten over het verhaal in WEC maar dat is juist het krachtigste punt van dit spel. De introductie is simpel: je speelt al Reycho die onderdeel is van de ‘Go-Getter’s-Club’. De club bestaat uit een scala bijzondere personages met duidelijk hun eigen persoonlijkheid en bijpassend uiterlijk. Als het schoolreisje mis gaat zit je ineens vast in een “spel” waarin je tegen de andere leden wordt opgezet. Ik had verwacht dat het hele spel hier zou afspelen, maar dat is niet het geval. De groep van 11 ontsnapt en ze komen er achter dat de wereld verandert is.

Hier begint het gros van het spel. Elk karakter heeft zijn eigen wensen en idealen en het is soms onmogelijk om iedereen tevreden te houden. Hier komen de belangrijke splitsingen naar voren. Soms is de groep gesplitst over waar ze naartoe gaan. Jouw keuze als Reycho zorgt voor een splitsing in het verhaal. Je maakt mee wat jouw helft van de groep doet, maar mist het verhaal van de anderen. Gelukkig kom je weer samen op bepaalde punten, tot ze het natuurlijk weer niet eens zijn met elkaar.

Toch een kleine spoiler voor een bijzonder spel element

Het enige spoiler gedeelte dat ik niet weg kan laten is het volgende, dus wees gewaarschuwd! De keuzes hebben deels een impact op het verhaal, maar niet helemaal zoals je zou denken. Er zijn twee eindes voor het spel, maar je kunt de ene pas spelen als de andere is gespeeld. Het verhaal lijkt in eerste instantie dus chronologisch te zijn, en je lijkt vast te zitten in je keuzes, maar na het eerste einde kun je teruggaan om andere routes te spelen en meer hints te vinden. Om het spel dus echt uit te spelen, heb je ook meteen alles wel gezien.

Nog meer verhaal en karakters

De karakters hebben allemaal een simpele persoonlijkheid, het verhaal heeft heel veel twists. Persoonlijk kon ik genieten van de karakters. Omdat ze zo simpel zijn op het eerste oog weet je snel hoe iedereen in de groep in elkaar steekt. Het mooie is dat het verhaal momenten geeft waarin karakters wat meer diepgang krijgen. Niet iedereen even goed, maar er is verdieping van elk personage. Het verhaal is goed te volgen en is eigenlijk vrij simpel, maar heeft soms een aangename verrassing er tussen zitten. Richting het einde van het spel is er wel vrij veel uitleg over waarom dingen anders waren dan aanvankelijk gedacht. En alhoewel het paste bij het spel, voelde het wel aan als een “we hebben je goed voor de gek gehouden zonder dat je het kon weten”. Maar dat is richting het einde, en ik kon juist genieten van hoe het spel veel dingen wél hint en je probeert te laten raden.

De smet op de ervaring

Wat is dan een minpunt? De gameplay. Alle gameplay? Ja zo goed als alle. Het is erg simpel en op momenten zelfs frustrerend om te besturen. Elk level maakt gebruik van de krachten van één van de karakters en… dat is het. De hoeveelheid levels die ik doorkwam door stil te staan en te wachten tot ik op een knop kon drukken om een klap uit te delen is hoog. Mijn gok hierachter is dat de makers misschien wel heel bekend zijn met verhaal, maar minder met hoe je het spel element in een spel stopt. Ik moet eerlijk toegeven, ik heb (nog) geen Danganronpa-spel gespeeld dus misschien is mijn redenatie compleet verkeerd. In ieder geval, de levels komen erg zwak over. Het spel is vooral gefocust op verhaal, maar ik had toch graag meer diepgang gezien in de gameplay.

Kwaliteit en liefde

Wat kan ik nog meer zeggen over World’s End Club? Het spel is enorm af. Is dat een zin? De hoeveelheid detail in dit spel is angstwekkend. Ik kwam er zelfs achter dat een wat zwaarlijviger karakter andere voetstap geluiden had dan de andere personages. Alle dialoog is compleet met audio. In het Engels en Japans heeft elk karakter, voor elke lijn aan dialoog, audio. Sommige karakters klinken duidelijk beter in het Engels, sommige beter in het Japans. De animaties raken mijn RPG-nostalgie snaren. Ze komen simpel over, en worden veel gebruikt. Maar dan bemerk je dat in een scene één karakter net even wat anders reageert zonder dat dit de focus is van het verhaal op dat moment. De art is erg comic-book-achtig neergezet en bevalt goed. De muziek helpt het verhaal door herkenbare melodieën. Het spel is enorm af. Is dat uberhaupt een zin? Punt is dat de hoeveelheid detail in dit spel me maar bleef verrassen. De aandacht en liefde voor het spel is overduidelijk.

Uiteindelijk

Alles bij elkaar is World’s End Club een spel dat je moet spelen voor het verhaal en de ervaring die het met zich meebrengt. De gameplay is simpel en is de grootste smet op het totaalplaatje. Ik leefde mee met de karakters, ik was geïnteresseerd in wat er zou gebeuren, en ben tevreden met wat ik na zo’n 20 uur uit het spel heb gekregen. Ik ben te spreken over World’s End Club, wat je misschien al doorhad door de lengte van de review. Er is meer te doen en te verzamelen, maar voor nu ben ik content. Het spel is niet voor iedereen, en het voelt ook wat kinderlijker aan dan vergelijkbare jRPG’s, maar het is de ervaring waard.

+ Veel verhaal
+ Alles heeft voice-acting
+ Simpel om op te pakken
+ Enorm veel detail in alle kleine dingen. Ik bedoel, de voetstappen klinken zelfs anders

– Het is eigenlijk alleen verhaal, de gameplay zit het spel meer in de weg dan dat het toevoegt
– Voelt op momenten te kinderlijk aan

DN-Score: 8