Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Spiritfarer

Navigeer de zeeën en geef zielen rust in deze prachtige game.

Spiritfarer, de “knusse managment game over de dood”, is nu verkrijgbaar op de Nintendo Switch. Is de hybride console van Nintendo hiermee een topper rijker?

Spiritfarer begint op de boot van Charon. Stella en haar kat Daffodil worden samen wakker, en het eerste wat ze zien is een duister gedaante die de boot waar ze zich op bevinden naar een prachtige poort toe vaart. Nu is Charon in de Griekse mythologie de veerman die de doden naar het hiernamaals begeleidt, en in Spiritfarer blijkt dit niet veel anders te zijn. Ben je soms dood? Hoewel die vraag nooit gesteld (en beantwoord?) wordt, laat Charon je weten dat hij je hier heeft gebracht omdat het juist zijn tijd is om de grote oversteek te maken. Hij heeft zijn rust verdiend en jij bent aangesteld als nieuwe Spiritfarer.

Charon geeft je iets dat de “Everlight” heet, een klein magisch bolletje dat vele vormen kan aannemen en je zal helpen met alles wat je nodig hebt om Spiritfarer te zijn. Daarna zegt hij je vaarwel en verdwijnt hij. Jij roeit terug en gaat op zoek naar een geschikte boot, waarmee je op zoek gaat naar dwalende zielen. Het is namelijk aan jou om hun laatste wensen te vervullen, zodat ze zonder problemen naar het hiernamaals kunnen.

Jij bent de Spiritfarer

De gameplay van Spiritfarer valt ergens tussen “open world” en “managment” in. Na een tutorial te hebben gevolgd waarin je de reilen en zeilen van het bootleven leert, opent de wereld zich en kun je gaan en staan waar je maar wilt. De wereld van Spiritfarer bestaat uit een grote oceaan met hier en daar eilanden, en jij navigeert je schip daar naar waar jij wilt. Omdat de game 2D is doet het dit op een ingenieuze manier: in jouw hut bevind zich een navigatiekaart waarop alle ontdekte plekken staan. Jij klikt simpelweg een punt aan waar je heen wilt (dit is vrij te bepalen, als jij naar het midden van de oceaan wil kan dat) en de boot navigeert daarnaartoe. Eilanden zijn hierbij het interessantst: dit zijn plekken waar je resources, mensen en dwalende zielen vind. Het grootste deel van de gameplay bestaat namelijk uit het vervullen van quests. Dwalende zielen willen vaak dat je iets voor ze doet voordat ze met je mee gaan (bouw een hut voor ze, vind iets voor ze, onderhandel arbeidsvoorwaarden met de CEO van een groot bedrijf) en ook als ze eenmaal aan boord zijn hebben ze bepaalde verzoeken.

Hier komt het stukje management dan ook om de hoek kijken: overal in de wereld zijn resources te vinden. Er zijn bomen die je kunt omhakken, stenen kapot te slaan en winkels om leeg te kopen. Deze resources zul je aan boord van je schip kunnen verwerken tot iets anders: zo zul je al snel een keuken, een tuin, een houtzagerij en een metaalsmelterij aan boord hebben. Het wordt hierdoor nog een heuse Farming Sim, maar wees gerust: je hoeft je in Spiritfarer niet te haasten. Je eten kan niet aanbranden als je het te lang in de oven hebt staan en je gewassen gaan niet dood als je ze niet op tijd water geeft of oogst. Op geen enkel punt voelt het gehaast aan. Je zult op verschillende momenten recourses nodig hebben die je nog niet bent tegen gekomen of nog niet kunt maken, maar dat is door de rustgevende natuur van de game niet erg. Kun je de boot nog niet upgraden waardoor je dat ijs niet kan doorbreken of die ene dwalende ziel verder kan helpen? Geen probleem, dat doen we dan later wel. De game wacht wel op je, en in de tussentijd is er een hele wereld die je kunt ontdekken.

De schoonheid van de dood

Het is echter het verhaal waar deze game in schittert. Spiritfarer is namelijk een verhaal over de dood, over loslaten en vrede hebben met gedane zaken. Elke ziel die je oppikt zal vroeger of later gaan. Ze zitten juist op je boot omdat ze nog dingen hebben die ze niet kunnen loslaten. Een verleden waar ze nog geen vrede mee kunnen krijgen, wezens die ze graag willen helpen, plekken die ze nog willen zien. Het is aan jouw om aan de eisen van deze zielen te voldoen, en stukje bij beetje kom je zo ook meer over ze te weten. Je komt te weten wat hun favoriete eten is, waar ze overdag aan denken en wat ze van je medepassagiers vinden. Je leeft ontzettend met ze mee en begint het misschien zelfs leuk te vinden dat je ze elke ochtend gedag zegt… tot ze aangeven er klaar voor zijn. Klaar om de reis naar het onbekende te maken.

De game wind er geen doekjes om: dit is het moment dat ze doodgaan. Vanaf nu zie je ze niet meer terug. Maar het brengt dit zware thema met ongelooflijk veel respect en charme. Eigenlijk is het best fijn om de “dood” eens op deze manier besproken te zien worden. Normaal wordt het in games toch vaak gebruikt als iets dat anderen overkomt (Vaak wel door jou toedoen, maar dat terzijde) of wordt het neergezet als iets tragisch waar wraak op genomen moet worden. Spiritfarer behandeld de dood als een natuurlijk iets. Iets verdrietig wellicht, maar aangezien je je best doet om iemand zijn problemen te verhelpen voordat hij gaat, is het vooral iets vredigs. Verdrietig, maar mooi. Spiritfarer doet zijn best om een zwaar onderwerp bespreekbaar te maken en het doet dit op een hele intelligente en respectvolle manier.

Grafische pracht

Dit alles wordt bijgestaan door een prachtige artstijl en vloeiende animaties. De game ziet eruit om door een ringetje te halen, en alles… klopt gewoon. De manier waarop Daffodil met zijn Everlight speelt op het moment dat er even niets te doen valt. Het prachtige design van de personages en de unieke manier waarop ze bewegen. Het is zo vloeiend dat het niet zou misstaan als Disney-animatie en zit vol met detail. De game heeft honderden kleine animaties die wellicht overbodig zijn (wie let nou op de ogen van een schaap als je die gaat scheren?) maar het zorgt ervoor dat de wereld echt tot leven komt. En ook de muziek is heerlijk om naar te luisteren. Het is ingetogen en rustgevend, maar weet zeker ook de juiste snaren te raken in de wat “spannendere” scenes. Dit alles zorgt er (naast een zeer vermakelijke gameplay) voor dat het geheel naar een hoger plan getild wordt. Het immense oog voor detail in alles wat deze game doet zorgt ervoor dat zoveel meer is dan “alleen maar” een indie-game. Het is absoluut een pareltje.

Conclusie

Spiritfarer is een indie-game die je niet vaak tegenkomt. Net zoals andere indies experimenteert het met verschillende genres (heavy storytelling, open world, managment, farming sim en zelfs metroidvania als je oplet) maar hier werkt het ook allemaal. Het weet welke stappen een game moet aanhouden om interessant te blijven en weet hoe het dit moet aanpakken. Dit zorgt ervoor dat zelfs de onderdelen die snel repentarief kunnen wordennooit echt gaan vervelen. Het zijn echter het verhaal en de artstijl die deze game ver boven het niveau van andere indies plaatst. Het verhaal zorgt voor een vreemde combinatie van gevoelens, waarbij verdriet en schoonheid hand in hand gaan. De grappige en slim geschreven dialoog zorgt voor een connectie met de personages, een connectie die je later geforceerd weer moet loslaten. Dit alles staat het bij met de mooiste graphics die ik het afgelopen jaar gezien heb. Het oog voor detail in de artstijl en de animaties is van een zeer hoog niveau, wat deze game van goed naar nog beter weet te krijgen. Als er één indie-spel is die je dit jaar wilt spelen, laat het dan vooral deze zijn. Het is een prachtige game, met een prachtig verhaal.

Cijfer: 9,4