Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Thronebreaker: The Witcher Tales

Het is hoog tijd voor meer Witcher op de Switch. Maar in plaats van twee scherpe zwaarden als wapens zul je het deze keer met... een deck kaarten moeten doen?

Het is hoog tijd voor meer Witcher op de Switch. Maar in plaats van twee scherpe zwaarden als wapens zul je het deze keer met… een deck kaarten moeten doen?

Het gaat goed met de Witcher-franchise. Waar het ooit begon met een paar Poolse fantasy boeken is het inmiddels uitgegroeid tot een franchise met games, stripboeken, spin-off games en een zeer populaire Netflix-serie. In oktober van afgelopen jaar mochten wij na vier jaar eindelijk de eerste Witcher-game op de Switch verwelkomen, en afgelopen januari is daar ook de game Thronebreaker: The Witcher Tales bijgekomen. Wie echter verwacht dat deze game hetzelfde speelt als de andere “main” games komt nog bedrogen uit.

Een andere hoofdrolspeelster.

Allereerst speel je in Thronebreaker: The Witcher Tales namelijk niet als Geralt. De witharige Witcher die de hoofdrol speelt in de boeken en de andere games heeft wel een cameo in Thronebreaker, maar staat deze keer niet in de schijnwerpers. Deze plek is namelijk weggelegd voor Meve, de Koningin van Rivia en Lyria. Het verhaal begint wanneer zij terugkomt van een belangrijke bijeenkomst tussen de noordelijke provincies, die allen de dreiging van Nilfgaard hebben opgemerkt, het zuidelijke Keizerrijk. Dit machtige keizerrijk heeft momenteel nog niemand binnengevallen, maar staat bekend om zijn oorlogzucht en is de laatste tijd te groot en brutaal geworden om nog te kunnen negeren. Veel van de bijeengekomen edellieden besluiten verbonden een samenwerkingen aan te gaan, en Meve heeft ook een paar belangrijke samenwerkingen kunnen sluiten. Op weg naar haar eigen koninkrijk komt ze er echter achter dat Nilfgaard niet langer wou wachten en haar land is binnen gedrongen. Dit betekent oorlog…

Iemand zin in een potje Gwent?

In tegenstelling tot de andere games speel je deze oorlog echter niet uit door middel van een grote open wereld RPG, waar je al zwaaiend met een zwaard de vijanden hun hoofd mag afhakken. Nee, Thronebreaker: The Witcher Tales pakt het anders aan en laat je de gevechten die je tegenkomt uitspelen door middel van Gwent games. Gwent, zoals sommige van jullie wel zullen weten, is het verzamel kaartspel dat veel in het Witcher-universum wordt gespeeld. Het doel van dit spel is om met jouw deck meer punten dan je tegenstander te verzamelen. Dit doe je door om de beurt een kaart te spelen met een uniek punten aantal. Wanneer je hand leeg is (je pakt geen nieuwe kaarten in een ronde) of je geen zin meer hebt pas je, waarna er wordt gekeken wie de meeste punten heeft. Win twee rondes en je hebt de game gewonnen.

Klinkt simpel, maar het heeft natuurlijk wel iets meer voeten in de aarde. Zo hebben alle kaarten een bepaald effect, waarmee je bijvoorbeeld je eigen punten kunt verhogen of die van je tegenstander verlagen. Om een voorbeeld te geven: er zijn kaarten die meerdere kaarten oproepen, en deze allemaal een kleine punten boost geven. Speel daarna een boogschutter die evenveel schade doet als het aantal kaarten dat er al ligt, en je kunt zo een kaart van je tegenstander wegschieten, wat zijn puntenaantal verlaagt. Of je kunt een kaart spelen waarmee je een rij kaarten van de tegenstander in de fik zet, om daarna met een andere kaart schade te doen aan iedereen die in de fik staat. De kaarten hebben nog behoorlijk wat synegrie met elkaar, wat de gevechten vaak een stuk tactischer en diverser maakt dan je aanvankelijk dacht.

Wat is er nog meer te doen?

Thronebreaker: The Witcher Tales is dus eigenlijk vooral een card-game, maar gelukkig is dat niet alles. Het Gwent deck moet namelijk het leger van Meve voorstellen (waarbij personages dus echt worden neergezet als speciale kaarten) en je zult dan ook tijd moeten steken in het onderhouden en uitbreiden van dit leger. Als je niet in een gevecht zit, loop je dan ook rond op grote wereldkaart, waar je resources verzamelt en naar je onderdanen in het land luistert. De resources bestaan uit hout, goud en mankrachten, en je gebruikt deze letterlijk om een kamp mee op te bouwen. Tijdens het uitbreiden van dit kamp speel je namelijk nieuwe kaarten vrij, die je daarna in je deck zult kunnen gebruiken. Ook krijg je op deze manier kleine bonussen, waarmee je bijvoorbeeld makkelijker geld verdient of Meve sneller laat lopen op de wereldmap.

Sidequests en puzzels

Verder kom je op de wereldmap veel onderdanen tegen, die vaak een bepaalde sidequest voor je hebben. Deze kunnen simpel op te lossen zijn door middel van recourses (bijvoorbeeld vissers goud geven om een artifact van ze te kopen) of soms door gevechten die meer een soort van kleine puzzels zijn. Je zult wel merken dat veel van de gevechten die je houdt zich eigenlijk niet aan de normale Gwent regels houden. Het uitgangspunt is hetzelfde, maar in plaats van zoveel mogelijk punten in twee rondes zien te krijgen zul je hier iets specifieks moeten doen, met een deck dat door de game wordt samengesteld. Denk hierbij voorbeeld aan het uitroeien van bepaalde monsters met maar een beperkt aantal kaarten, of een ronde waar je juist niet teveel schade in één keer mag doen.

Een roleplaying card-game?

Grappig is dat juist hierdoor de game in zoveel meer veranderd dan alleen een card-game. De gevechten die je uitspeelt vertellen een verhaal, en de kaarten symboliseren dat. In dat opzicht is het dan ook echt een roleplaying game. En hoewel dat misschien een wat vreemde combinatie is (een singleplayer roleplaying card -game?) heeft CD Project Red er alles aan gedaan om dit zo goed mogelijk te laten werken. Het Gwent-gedeelte is natuurlijk dik in orde, maar ook het verhaal doet niet onder aan de main franchise. Het vertelt een verhaal van oorlog en wraak, met intrigerende personages en interessante plaatsen. Dit wordt gedaan in boekvorm, door middel van een storyteller die het verhaal voorleest en een tekst die af en toe wordt bijgestaan door een afbeelding. Omdat de voice-acting zeer goed is gedaan (en elk individueel personage zijn eigen stemacteur heeft) werkt deze manier echter zeer goed om je verder mee het verhaal in te nemen. Tijdens de main story krijg je er zelfs af en toe bewegende character models en visuals bij, waardoor het geheel af en toe lijkt te veranderen in een bewegend stripboek. Maar ook de muziek past perfect bij het spel. Diegene die bekend zijn met The Witcher zullen dezelfde vioolachtige klanken herkennen die het geheel een unieke Middeleeuwse sfeer meegeven. Ook de geluidseffecten en visualisaties van de individuele kaarten is goed gedaan, en zorgt ervoor dat een Gwent-game er niet zo saai uitziet als dat het klinkt.

Is er ook nog iets te klagen?

Het enige echte probleem aan deze game zijn dan ook de controls, die af en toe nog wel eens de neiging hebben om hun eigen ding te doen. Zo voelt het besturen van Meve op de wereldmap nogal lomp, waardoor het nog wel eens lastig is om kleine paadjes in te lopen. Frustrerend, want je wilt in deze game wel elk hoekje en gaatje goed kunnen verkennen. Verborgen schatten en grappige side quests willen namelijk nog wel eens verstopt liggen. De besturing in de kaartgevechten is daarentegen soms weer net iets te gevoelig. De cursor waarmee je de kaarten selecteert schiet iets te makkelijk heen en weer, waardoor je per abuis nog wel eens de verkeerde kaart wil selecteren. Dit is vooral vervelend in de gevechten met puzzels, waar je vaak kaarten op een hele specifieke manier en volgorde zult moeten uitspelen om te winnen. Gelukkig zijn dit echt maar hele kleine fouten in een vermakelijke en goede game.

Conclusie

ThroneBreaker: The Witcher Tales is namelijk absoluut een aanrader. Het is misschien een ietwat vreemd genre, maar CD Project Red heeft zijn best gedaan om er een interessante ervaring van te maken. De vele manieren waarop de Gwent-gevechten worden toegepast, zorgen ervoor dat het kaartspelletje de gehele 30 uur nooit saai wordt, en dat je ook echt je hoofd erbij zult moeten houden. Verwacht niet dat je klakkeloos kaarten op kunt gooien, want letterlijk geen één gevecht is hetzelfde. Het heeft daarnaast een ijzersterk verhaal wat prima op zichzelf staat, maar wel nieuwe dingen bied voor iedereen die nog dieper de Lore van The Witcher-franchise in wil duiken. Dat niet alleen, het mengt deze gameplay en het verhaal feilloos. Het verhaal komt goed tot zijn recht en af en toe zul je morele keuzes moeten maken die uren later nog eens invloed op het spel hebben. Wie heeft er zin in een kaartspelletje?

Cijfer: 8.5