Daily Nintendo

Jouw online Nintendo Magazine

[Review] Blasphemous

Zingen de engelen deze game toe of is het meer heiligschennis?

Zingen de engelen deze game toe of is het meer heiligschennis?

Blasphemous is een metroidvania die zich afspeelt in een stervende wereld. Jij speelt de rol van “The Pentient One”, een stil personage dat als enige de slachting van het stille verdriet heeft doorstaan. Je wordt dan ook wakker te midden van al je afgeslachte broeders, en samen met je wapen “Mea Culpa” (een zwaard geboren uit schuld) besluit je dit land te ontdoen van de gruwelijke vloek die erop rust; denk ik tenminste. Het verhaal is namelijk nogal vaag. De verhaaltechniek van de game lijkt stiekem wel een beetje op die van Dark Souls; waar de game zelf je weinig hints geeft over wat er precies aan de hand is, maar achtergronden en items een enorm verhaal vertellen. Daarover straks meer.

Altaars zijn je savepoints, waar je weer begint als je doodgaat.

Een fantastische, gruwelijke sfeer

Allereerst wil ik het over de sfeer van de game hebben. Deze is namelijk geweldig. Blasphemous gebruikt een pixelated stijl om de nostalgie van games als Castlevania en Metroid op te roepen. De achtergronden zijn enorm gedetailleerd en de animaties soepel. Deze stijl werkt vreemd genoeg perfect voor de bloederige en duistere thema’s van de game. Bloederig? Oh ja. De game heeft een zwaar religieus thema, maar niet zoals je hem gewend bent. Dit is de donkere kant van religie. De kant die zichzelf pijnigt om te bloeden voor zijn zondes en daardoor in onbegrijpelijke horrors verandert. Om even een voorbeeld te geven: de eerste Boss Battle die je hebt is met de “Warden of the Silent Sorrow”, een groot persoon met een ijzeren masker, religieus gewaad en een kandelaar om je mee plat te staan. Als je deze verslagen hebt rijt je zijn zei open, waarna je zijn bloed opvangt met je helm, die je daarna gewoon weer opzet. Het bloed stroomt door de ogen van het masker en bij je nek naar beneden, maar dit lijkt je personage niet veel te doen. De rest van de game is niet veel anders. Veel vijanden hebben zichtbaar bloed of andere afwijkingen, en wanneer je ze doodslaat exploderen ze in stukjes ingewanden. De game geeft je zelfs een “execution” command, waarmee je verlamde vijanden extra gruwelijk kunt afmaken.

Exemplaris Excomvnicationis

De game speelt verder als een 2D metroidvania, al is het absoluut geen makkelijke. De game presenteert zichzelf als een “afstraffend actie-platform spel” en daar liegt het absoluut niet. Vijanden zijn er in alle soorten en maten, en allemaal zijn ze prima in staat je gruwelijk af te maken. Zelfs vijanden die je al tig keer hebt afgemaakt kunnen plots nieuwe aanvallen of bewegingen maken waar je niet over nagedacht had. En dan hebben we het nog niet eens over eindbazen gehad! Gelukkig geeft de game je genoeg mogelijkheden om jezelf te wapenen. Zo kun je vanaf het begin al ontwijken en pareren, waarbij je de aanval van je vijand tegen hemzelf kan gebruiken. Je aanvallen bestaan uit combo’s die je kunt upgraden en de game heeft welgeteld vier aparte manieren om je personage aan te passen. Zo heb je een gebedsboek waarin je gebeden verzamelt die je magic aanvallen geven. Hiermee kun je bijvoorbeeld een schild maken of een grote aanval om je heen doen. Aan je gebedsketting kun je parels hangen, welke je meer verdediging of aanvalskracht geven. Mea Culpa harten geven bonussen die met Magic en Health te maken hebben, en relikwieën geven unieke gameplay bonussen, waarmee je bijvoorbeeld geheimen kunt zien of schadelijke effecten niet meer werken. Al deze items kun je vinden in de wereld zelf en de game zit verder vol met verzamelvoorwerpen en geheimen waarmee je bijvoorbeeld je Health of Magic kunt upgraden. Elk hoekje bevat een potentieel geheim, en deze allemaal vinden is een moeizame, maar ontzettend leuke uitdaging!

Spoken en ander gespuis zul je veel tegenkomen.

Wat is hier nou eigenlijk gebeurd?

Het interessantste is echter nog wel het verhaal. Zoals ik al zei, is deze behoorlijk vaag, maar juist dit maakt het zo interessant. Wat is hier aan de hand? Wat is er gebeurd? De NPC’s die je tegenkomt praten in raadsels, maar de meeste hebben het over de vloek van “The Miracle”, iets waar mensen blijkbaar zelf om gevraagd hebben en hen op verschillende manieren straft. Als je op de achtergrond let kun je de effecten van deze Miracle zien en ook de items die je verzamelt praten hierover. Deze hebben allemaal hun eigen stukje verhaal, en als je tussen de regels kunt lezen kom je er langzaam achter wat je ermee kan doen. De game heeft veel geheimen en sommige items zul je onder specifieke omstandigheden moeten gebruiken. Zo wordt het al snel duidelijk dat er meerdere eindes zijn, al weet ik niet hoeveel en welke. Ik heb er twee gevonden…

Een voorbeeld van de vele bazen die je zult moeten vechten

Bugs en frustraties

Maar, terwijl de sfeer en het verhaal van Blasphemous alle lof verdienen, is de gameplay bij vlagen ronduit frustrerend. Deze zit namelijk vol met bugs en andere kleine foutjes. Randen waar je soms wel en soms niet aan mag hangen. Een muur met planken waar je aan moet hangen, maar oh wacht, deze niet. Hitboxen die doen waar ze zelf zin in hebben, waardoor bukken soms wel, en soms niet werkt. Muren waarin je komt vast te zitten omdat je te snel een bewegend platform wilt verlaten. Maar het ergste vind ik nog wel de kaart. Deze open je namelijk met +, en sluit je met B. B is echter ook springen, dus wanneer je de kaart sluit spring je ook automatisch . Stel dat je bijvoorbeeld de kaart opent terwijl je aan een ladder hangt, dan spring je dus gelijk naar beneden. En dat is best vervelend als je net boven een gat met dodelijke spikes hangt. Nu zou je natuurlijk gewoon niet je kaart kunnen openen op dat moment, maar waarom doet de B knop dat? Waarom spring je automatisch als je de kaart sluit? Daarnaast doet de game veel te hard zijn best hard om moeilijk te zijn. Het zet vijanden op plekken die je nooit van te voren kan zien, en zelfs als je weet dat ze er zijn in de kans groot dat je ze niet kan ontwijken. Fast travel punten en save points zitten irritant ver uit elkaar, waardoor je veel tijd kwijt bent om bij een volgend gebied te komen, zelfs als je deze al gehaald hebt. Ook heeft de game wachten tot een soort kunstvorm verheven. Je zult veel, heel veel moeten wachten: op een bel die afgaat, spoken die voorbij vliegen of zelfs tot de wind de goede kant op staat. Zelf bij de eindbaas zul je moeten wachten!

Kardinalen in vliegende stoelen met speren, de game heeft creatieve vijanden.

Conclusie

Ik zit dan ook een beetje in tweestrijd met Blashephemous. Ik vind het namelijk een fantastische game. De manier waarop het zijn verhaal verteld en geheimen neerzet is super creatief en bevatten vele originele ideeën. De sfeer is daarnaast fantastisch, en ook is het design van de vijanden creatiever dan de meeste andere games. Het spel speelt daarnaast best oké op de Switch. Het zijn alleen de bugs die het verpesten. Gevallen waar je vast komt te zitten in de muur of bijvoorbeeld plotseling kunt lopen in een gat met dodelijke spikes (maakte het even heel makkelijk maar is natuurlijk niet de bedoeling) komen gewoon te vaak voor, en ik had het idee dat het verder in de game alleen maar erger werd. Bijna alsof het team niet genoeg tijd heeft gehad om de game goed te testen. Ik kan dan ook alleen maar hopen dat de game binnenkort een patch krijgt om dit op te lossen. Voor nu betekent dit dat een game met een fantastisch idee helaas wordt tegengehouden door zijn gameplay. Ik wil de game dan ook nog zeker aanraden, maar alleen voor fans van afstraffende metroidvania’s met veel geduld. Je zult het nodig hebben.

Cijfer: 7,8