Solo: Islands of the Heart is een kleine, kleurrijke game die wil dat je nadenkt over wat liefde is. Maar weet het dit tot stand te brengen?
Solo: Island of the Heart is een game die wil dat je nadenkt over de liefde, en hoe jij liefhebt. Wat betekent liefde voor jou? Hoe ervaar jij liefde en welke voorwaarden hang je daaraan? Geef jij alles op voor de liefde of zijn er grenzen? Het stelt deze vragen te midden van een langzame, kleurrijke game, waarin je op je gemak puzzels oplost, bevriend raakt met loslopende dieren of even de tijd neemt om rustig gitaar te spelen.
Wie heb jij het meeste lief?
Solo: Islands of the Heart draait niet zozeer om de gameplay. Het gaat het meer om de ervaring, om de gedachten die de game bij je teweeg brengt en hoe je hiermee omgaat. Het heeft hiervoor gekozen om het onderwerp liefde te gebruiken, vooral de romantische kant. En dit begint al bij het begin. Daar mag je namelijk, naast je eigen personage, ook de naam van je meest geliefde persoon” invullen. Ook vraagt het naar je geslacht en op welk geslacht jij valt. (pluspunten voor het aangeven van een “nonbinary” optie, waarbij jij of je geliefde een avatar krijgt dat zowel als mannelijk en vrouwelijk geïnterpreteerd kan worden.) Daarna ga je op avontuur, waarbij je een aantal eilanden doorloopt. Elk eiland bevat puzzels die steeds moeilijker worden en aan het eind staat een totem die je een vraag stelt. Hoe ervaar jij liefde? Wat ben jij bereid op te geven voor de liefde en, misschien nog wel belangrijker, wat verwacht jij dat je geliefde opgeeft voor jouw? De game stelt je deze vragen als zijnde questionnaire waarbij je de keuze hebt uit drie/vier mogelijke antwoorden. De game oordeelt verder niet over de antwoorden die je geeft. Het is hun taak is om je na te laten denken, niet om een oordeel te kunnen leveren.
Liefde voor kleuren
Net zoals andere artistieke games gaat Solo: Islands of the Heart voor heldere kleuren en omgevingen die het een rustige en ingetogen sfeer geven. Grafisch gezien is het wellicht wat outdated (de uitstraling is erg cartoonachtig waarbij de omgevingen vaker wel dan niet uit blokken bestaan) maar het doet wat het moet doen. De muziek helpt daarbij ook mee, waar je tijdens het puzzelen begeleid wordt door rustige piano deuntjes.
Hou jij van puzzels?
Wat Solo: Islands of the Heart echter onderscheid is zijn heftige focus op puzzels. Op elk eiland zul je een puzzel moeten oplossen, waarna een nieuw gedeelte van het eiland verschijnt met meer puzzels. Deze puzzels zijn behoorlijk pittig. Het begint met blokken die je moet stapelen om hoger op te komen, (je kunt niet springen) Maar dit wordt al snel ingewikkelder. Zo krijg je een magische staf die blokken op afstand kan plaatsen en krijgen de blokken verschillende functies. Zo zijn er bijvoorbeeld blokken die lucht blazen (waarop je andere blokken kunt laten zweven) of blokken die aan de muur vastplakken. Vooral tegen het eind van de game, waarin ze al deze mechanieken beginnen te combineren, is het nog verdraaid lastig!
Het gaat niet altijd over rozen
Hoewel dit allemaal op zichzelf best oké klinkt komt de game echter nooit goed tot zijn recht. De omgevingen zijn mooi, maar vertellen verder geen verhaal. De kracht van dit soort games is dat er vaak iets diepers achter schuilgaat, een achtergrondverhaal dat verteld wordt door omgevingen, muziek en jouw eigen interpretatie van dingen. In Solo: Islands of the Heart gebeurt dit niet. De omgevingen zijn er alleen om als achtergrond voor de puzzels te dienen en ook de puzzels hebben verder geen nut. Er zijn geen verborgen verhalen te vinden: het enige verhaal wat er is wordt verteld door de totems en de enkele iron golem die je tegenkomt. Maar dat is het dan ook. Het is dan ook vreemd dat je aan het begin een camera krijgt waarmee je screenshots kunt maken, waarschijnlijk om even stil te staan en om van je reis/ervaring te genieten. Maar er is niets interessant genoeg om op de foto te zetten. Geen cruciale momenten waarop je even wilt stilstaan en nadenken. Zelfs de wat “zwaardere” levels, die je vragen stellen over hoe liefde kan veranderen of in haat kan veranderen voelen niet anders ten opzichte van de andere levels. De vraag wordt gesteld door een totem, je denkt even na, en je focust je dan al snel weer op een puzzel. Dat is het.
Conclusie
Het is duidelijk dat Solo: Island of the Heart met veel liefde gemaakt is. Er zit veel tijd in het grafische ontwerp, de game loopt goed op de Switch, en de puzzels zijn slim bedacht. Ook stelt het goede vragen. Als je ervoor open staat kan Solo: Islands of the Heart je goed laten nadenken over wat liefde voor jou betekent. Het raakt alleen net de juiste snaren niet. Artistieke games moeten het hebben van de emotie die ze bij je losmaken. Zo’n game zorgt ervoor dat er tijdens het spelen vragen ontstaan die wellicht worden ingefluisterd door de game, maar worden verteld door middel van muziek, omgeving en gameplay. Jij gaat hierdoor zelf op onderzoek, want wat is er gebeurd? Waarom is de wereld zoals die is? Solo: Island of the Heart gaat hier de mist in door deze vragen simpelweg te stellen. Je geeft één van de drie voorgeselecteerde antwoorden… en dan is het klaar. Er is geen reden om nog verder na te denken. Dat wil niet zeggen dat het geen mooie game is, de rust die de game uitstraalt is nog altijd on-point en de puzzels zijn vermakelijk. Maar met een playthrough van +/- 4 uurtjes is het niet de €20,- euro waard die de Nintendo eShop er nu voor vraagt.
Prima review. Zeer duidelijk wat voor een ervaring de game is en vooral heel helder wat de min- en pluspunten zijn.
Goede review. Misschien haal ik hem als hij in de aanbieding is. Bedankt.