[REVIEW] Rad Rodgers Radical Edition

De Nintendo Switch is met Rad Rodgers Radical Edition een 2D platfomer met een finke dosis grof taalgebruik en humor rijker. Is de game zelf ook daadwerkelijk leuk?

Rad Rodgers is een spel dat een paar jaar terug begon als een kickstarter project. De game is ontwikkeld door Slipgate Studios en uitgebracht door THQ Nordic. Nadat de game over is gebracht naar PC, PlayStation en Xbox, is nu eindelijk de Switch ook aan de beurt.

Had je dan toch maar door blijven spelen…

In Rad Rodgers Radical Edition speel je als een jongen genaamd Rad Rodgers. Op een avond zit hij in zijn kamer videogames te spelen, tot dat zijn moeder riep dat het bedtijd was. Toen Rad naar bed ging, droomde hij dat hij een superheld was en eindbazen aan het verslaan was. Opeens werd hij wakker door een vreemde glitch op zijn tv. Hij gaf een paar tikjes op zijn game console, maar hierdoor ontstond er een draaikolk en werd hierdoor in de tv gezogen. Hierdoor belandt je in een videospel waar jij samen met zijn gameconsole Dusty uit moet komen.

Grof taalgebruik of toch maar niet?

In Rad Rodgers zul je veelvuldig grof taalgebruik tegenkomen in combinatie met de nodige humor. Aan het begin van het spel krijg je de opties of je het schelden aan of uit wilt zetten en in welke moeilijkheidsgraad je wilt spelen. Voor mijn gamesessie heb ik gekozen voor normaal. Dit houdt in dat je oneindig veel kogels hebt en game-over gaat als je geen levens meer hebt. Het schelden kun je ook aan en uitzetten. De veelal flauwe humor wordt op grote schaal vergezeld met scheldwoorden en ander grof taalgebruik. Je moet daar natuurlijk van houden, maar het maakt de totale ervaring wel net wat leuker.

De gameplay

Rad Rodgers is een 2D platformer en laat je dan ook flink lopen, springen, klimmen en schieten. Het doel is in ieder level dat je vier stukjes, van de zogeheten exit chunks, moet verzamelen. Deze vormen samen een cirkelvormige sleutel waardoor je naar het volgende level kunt gaan. Erg veel levels zijn er niet, maar de lengte hiervan valt zeker niet tegen. De eerste keer zul je ongeveer 20 minuten per level bezig zijn. Qua thema zijn de levels niet heel erg afwisselend. Zo zul je je vaak in een soort bos bevinden en dit kan gaan vervelen.

Als er tijdens je avontuur een platform mist of er een geblokkeerd is, moet je opzoek gaan naar het pixel universum. Hierin bestuur je Dusty en moet je de weg vinden naar het object wat Dusty moet slopen of naar een plek moet brengen. Wat mij betreft had het Pixel universum weg gelaten mogen worden. Het zorgt ervoor dat de gameplay erg wordt vertraagd en het heeft verder weinig toevoeging.

Het is mogelijk om voor en tijdens de gameplay te verwisselen van personages. Een paar daarvan zijn Evil Rad, Bombshell en Duke Nukem. Er is voor gekozen om met verschillende wapens te kunnen spelen. Hoewel dit er maar vier zijn, voel je zeker dat het ene wapen krachtiger is dan de ander. Ook zijn er verder veel dingen te ontdekken en verzamelen. Vele plekken worden verborgen voor je gehouden, maar als je een verborgen plek dan gevonden hebt vind je vaak een extra leven, kristallen of hoeden.

Wellicht doordat ik vroegtijdige toegang kreeg om het spel te spelen, heb ik nog wel flink wat fouten in het spel ervaren. Zo kon ik de karakters tussen sommige obstakels proppen en zat ik op een moment zelfs vast in een boom. Het is te hopen dat dit middels een update wordt verholpen in de toekomst.

Vijanden zijn niet erg slim..

De vijanden die aanwezig zijn rennen een beetje als beest zonder kop rond en zullen jouw alleen aanvallen als je dichtbij komt. Hierdoor kun je vaak gewoon van een afstand schieten en is er niks aan de hand. Dat is jammer want veelal bieden ze hierdoor geen uitdaging. De eindbazen hebben daarentegen wel een patroon en bieden wat meer uitdaging. Hierdoor kun je ontdekken wanneer een eindbaas wat doet en hierdoor kun je jouw strategie aanpassen.

Plezier voor twee

In de twee-speler modus kun je met elkaar door de zelfde levels lopen als alleen. Hierdoor kun je elkaar door het level heen helpen. De camera staat bij deze modus hierbij vast. Gelukkig kan jij of je medespeler dus niet ver vooruitlopen waardoor jij je karakter niet meer ziet. Dit kan natuurlijk ook zorgen voor een eventuele uitdaging. Als een van de twee een kant op wilt, zult de ander dus toch moeten volgen. Ook kun je tegen elkaar vechten in Battle Mode. Dit is een kleine, maar aardige toevoeging om op deze manier met z’n tweeën te spelen.

Audiovisueel

Op het gebied van geluid is het allemaal prima in orde. Rad en Dusty praten tijdens het spelen met elkaar, en als je tegen een karakter praat hoor je ook zijn of haar stem. Dit is erg goed uitgevoerd en zorgt er ook voor dat je echt het gevoel hebt dat je met iemand praat. De humor is goed aanwezig tijdens de tussenfilmpjes en dialogen. Verder past de soort muziek ook goed bij de gameplay. Helaas is het op het visuele gebied wat minder. Hoewel de levels best kleurrijk zijn en veel details hebben op de achter- en voorgrond, is de game duidelijk niet even scherp als op andere consoles. Er is een wazige gloed over het scherm tijdens het spelen. Dit is helaas zowel op TV als in handheld mode aanwezig.

Conclusie:

In Rad Rodgers Radical Edition valt er genoeg te beleven. De onderlinge gesprekken die Rad en Dusty met elkaar hebben zijn echt leuk en de humor mag er ook zeker zijn. Toch hebben de makers op het visuele gebied wat pixels links laten liggen, is de variatie in levels niet heel goed en bieden vijanden soms wel erg weinig uitdaging. Voor 30 euro is de game toch wat duur, en zal ik de tip geven om te wachten op een leuke aanbieding.

Eindcijfer 6,9