[REVIEW] Holy potatoes! We’re in space?!

Daylight Studios heeft iets met aardappelen blijkbaar. Na een avontuur als aardappelachtige wapensmid probeer je nu je geluk uit in de ruimte, maar zijn aardappelen daar eigenlijk wel voor gemaakt?

In Holy potatoes! We’re in space?! ga je op pad met de gezusters Cassie en Fey, die samen een ruimteschip bezitten. Zij zijn al zes maanden op zoek naar hun grootvader Jiji, die is verdwenen na een episch gevecht met de leider van de Eclipse. Cassie en Fey vermoeden dat hij tijdens dit gevecht gevangen is genomen en proberen hem op te sporen om hem te bevrijden. De Eclipse zit hen echter ook op de hielen, en je hebt tijdens je missies dan ook maar beperkt tijd voordat de Eclipse je vindt.

Een space management sim met aardappelen

Dit speel je uit door middel van een management game waarin jij het reilen en zeilen binnen je schip bepaald. Dat betekent dat jij niet zozeer één personage bent als wel het hele schip, waarbij jij de manager bent die de voorraden bijhoudt, de bemanningsleden aan het werk zet en het schip de ruimte in stuurt om planeten te onderzoeken, materialen te verzamelen en vijandige ruimteschepen uit te schakelen. De gameplay bestaat dus uit verschillende onderdelen. Allereerst is er het pure management gedeelte. Elke keer als je van sterrenstelsel wisselt kom je bij een HUB terecht, wat het beginpunt is voor je ontdekkingstochten. Hier kun je upgrades kopen om je schip te verbeteren, wapens kopen of verkopen en nieuwe teamleden inhuren. Ook is dit de enige plek waar je kunt bijtanken en je schip repareren. Belangrijk, want de schade die je oploopt kun je (een paar speciale vaardigheden nagelaten) nergens anders herstellen en als je schip kapot gaat is het dan ook game over.

To boldly go where no potato has gone before…

Wanneer je denkt genoeg bevoorraad te zijn om het een tijdje uit te houden ga je naar de map, waar je een planeet kunt uitzoeken om te onderzoeken. Elk sterrenstelsel heeft er een aantal en bij het selecteren kun je zien welke materialen je op een planeet vindt en hoe moeilijk deze is. Als je een goede heb uitgezocht vlieg je erheen, waarna het voorbereiden op de reis begint. Zo zul je moeten aangeven welke wapens er op je schip zitten en door wie deze bediend worden. Alle crewleden kunnen in eerste instantie alle wapens besturen, maar zoals het een echte management game beaamt hebben ze allemaal hun eigen voorkeuren en speciale vaardigheden. Dit heeft invloed op hoe goed de wapens het doen tijdens gevechten, dus het goed optimaliseren hiervan is erg belangrijk.

De rest van de gameplay zit hem in het ontdekken van de planeten. Hier kunnen twee dingen gebeuren. Allereerst heb je evenementen waarbij de gezusters iets overkomt. Denk hierbij aan het ontmoeten van nieuwe personages of het vinden van een mysterieuze doos. Tijdens zo’n verhaaltje krijg je een keuze en op basis van die keuze krijg je iets. Soms vind je nieuwe materialen of unieke schatten, maar af en toe kom je er ook iets minder goed vanaf. Het grootste gedeelte van de tijd zul je echter vijandige schepen tegenkomen. Vanaf dat moment verandert de game in een turn-based game, waarin de wapens op je schip als je party members tellen. Om de beurten schiet je op elkaar, waarbij het aantal aanvallen afhangt van de hoeveelheid energie die je hebt. Sterkere wapens gebruiken meer energie dan andere, en bepaalde speciale aanvallen gebruiken bijna alle energie. Je hebt daarnaast verschillende wapentypen. Zo heb je lasers die een bak schade doen, maar op één doelwit. Scatter wapens raken meerdere doelwitten maar doen minder schade en railguns schieten dwars door je schild heen. Je ruimteschip heeft namelijk ook een schild, die net groot genoeg is om één onderdeel te beschermen. Dit maakt het verdedigen nog best interessant. Wil ik dat wapen beschermen en schade nemen aan het schip zelf, of kan ik dat niet missen en moet ik een wapen opofferen? Als een wapen stuk geschoten wordt, ben je hem namelijk kwijt en alhoewel je het teamlid dat hem bediende gewoon houdt, zul je deze wel even van de schrik moeten verhelpen voordat hij weer mee kan.

Beperkt aantal tijd

Na het afronden van een reis krijg je een aantal beloningen, waarmee je je schip kan upgraden. Een aardige toevoeging in Holy potatoes! We’re in space?! is dat je daar niet alle tijd van de wereld voor hebt. Elke keer als je een nieuw sterrenstelsel binnenkomt word je er op geattendeerd dat de Eclipse nog steeds achter je aanzit en dat je maar een beperkt aantal “sol” hebt voordat ze je inhalen. Sol is de tijdseenheid en praktisch alles gebruikt dan ook een aantal sol. Naar een planeet vliegen? Eén sol. Een planeet ontdekken? Eén sol. Een wapen maken of nieuwe technologie onderzoeken? Die zijn klaar na een aantal sol. Het interessante is dat je meestal wel snel klaar bent met de missie in een zonnestelsel, waardoor je nog sol over hebt. Je neemt deze niet mee naar een nieuws stelsel (je kunt ze niet opsparen) maar je hoeft ze niet te gebruiken. Je zult de materialen echter wel nodig hebben. Hoewel misschien niet meteen voelbaar, zit er duidelijk een moeilijkheidsgraad in de game, die bij elk sterrenstelsel een stapje hoger wordt. Als jij door de content heen vliegt zul je uiteindelijk tegen een muur aanlopen waar je niet overheen komt. De game kent hierdoor een mooi balans tussen tijd, ontdekking en moeilijkheid, die je zelf zult moeten balanceren om verder te komen.

De tekst is spud-tastic

Hoewel de gameplay van Holy Potatoes dus nog best uitgebreid is, is het de tekst en verhalen die de game dragen. De game heeft geen filmpjes, alleen evenementen en missies die aan je worden beschreven, waarbij de jolige hoofden van de aardappelzusters (en een heel scala aan andere etenswaren personages) als visuele ondersteuning bieden. En dit werkt prima. Om eerlijk te zijn vond ik de meeste teksten zelfs behoorlijk grappig. Het probleem is alleen dat deze humor compleet op referenties gebaseerd is. Vrijwel alles, van de evenementen tot de namen en achtergronden van je crewleden, zijn gebaseerd op woordgrappen en referenties. Zo heb ik momenteel een kaas in mijn team rondlopen met de naam Mac Intosh en een ei genaamd Argentina, waarvan de beschrijving zegt dat ik niet om haar moet huilen. Ook ben ik tijdens ontdekkingsreizen Dr. What tegen gekomen die mij zijn “sonic hammer’ ewaring heeft gegeven. Of ik hem even terug wou geven wanneer ik hem voor het eerst ontmoet. Grappige verwijzingen, maar het probleem zit hem in de verwijzingen die je niet snapt. De game zit zo barstensvol verwijzingen naar alles en iedereen, dat er meerdere grappen aan me voorbij gingen omdat ik de context niet kende. Jammer, want de game is goed genoeg om originele content ook grappig te maken.

En nog een keer vechten…

Een ander nadeel is dat de game snel in herhaling valt. Hoewel ik veel plezier beleef aan het lezen van de knotsgekke avonturen van de zusters komt het uiteindelijk toch vaak neer op de gevechten. En die zijn best wel saai. Ik weet niet of het komt omdat ik mijn schip geoptimaliseerd heb (mijn sol is tot nu toe altijd bijna op geweest) maar de gevechten zijn niet moeilijk, alleen langdradig. Na een poosje snap je wel welke wapens gevaarlijk zijn voor je schip en weet je dus wat je moet beschermen en wat je het snelst moet uitschakelen. Daarnaast geeft je kapitein de zwakke punten van de tegenstander weer en een hint over wat je het best kan aanvallen. Tactisch gezien snap je het dus wel, waardoor de gevechten niets ander worden dan een langdradige afwerking die je telkens opnieuw doet.

Conclusie

De basis van Holy potatoes! We’re in space?! zit goed in elkaar. Het is een solide management game, waar je naast het optimaliseren van je schip en crewleden ook een oogje op de tijd zult moeten houden om de Eclipse voor te blijven. De verhalen die de gezusters Fay en Cassie meemaken zijn leuk en de dialogen zo goed geschreven dat de vele eetbare personages ook echt hun eigen persoonlijkheid hebben. Het is alleen jammer dat Holy potatoes! We’re in space?! zo krampachtig vasthoud aan alle verwijzingen en referenties. Er zullen nu altijd verwijzingen zijn die je niet snapt, waardoor je snel het idee krijgt dat je iets “mist”. En alhoewel de tactiek achter de gevechten prima is uitgedacht vallen de gevechten vaak in de herhaling en zijn ze meer langdradig dan moeilijk. Het is nog steeds een prima game, maar met net wat meer eigen input en uitwerking had deze game een “goed” kunnen zijn. En dat is het nu net niet.

Cijfer: 7