[REVIEW] Dark Souls Remastered

YOU DIED.

Aaah, Dark Souls. Iedereen heeft er inmiddels wel van gehoord. Naast het feit dat het gewoon een goede RPG is zullen de meeste mensen het kennen vanwege zijn meedogenloze moeilijkheidsgraad. In Dark Souls heb je namelijk nooit rust. Vijanden staan om elke hoek om je een kopje kleiner te maken, en waar andere games dit op een gegeven moment makkelijker maken doet Dark Souls dit absoluut niet. Level 99 met sterke wapens? Leuk, maar als je niet oplet steekt die kleine hollow nog steeds een zwaard in je nek.

In den beginne…

Momenteel bestaan er drie Dark Souls-games. Dit is de eerste en verteld zo ongeveer hoe alles begint. In het begin waren er namelijk geen mensen. De aarde was grijs en bedekt met een dikke laag mist, waarin alleen onsterfelijke draken leefden. Op een dag verscheen er echter vuur, wat het verschil tussen warmte en koud en licht en donker met zich meebracht. Uit het donker verschenen mensachtige wezens, aangetrokken door de zielen die zich in het vuur bevonden. Hiermee werden ze menselijk en wisten ze uiteindelijk zelfs de draken te verdrijven. Nu de wereld van de mensen was begon The Age of Fire, een tijd waarin mensen konden groeien en ontwikkelen. Maar vuur kan niet voor altijd branden…(Tenminste, zo heb ik het begrepen. Het verhaal in Dark Souls ligt nogal ingewikkeld.)

Deze game speelt zich af aan het einde van deze Age of Fire. Gebouwen, plaatsen en hele steden zijn in verval geraakt, en jij ligt zielloos weg te rotten in een cel. Je bent namelijk een drager van the Dark Sign, een teken dat aantoont dat jij na je dood niet doodgaat, maar langzaam je menselijkheid verliest en weer in een hollow verandert. Gelukkig bevrijd iemand je uit deze benarde positie voordat het zover is, waarmee hij met zijn laatste adem je verzoekt om de Bells of Awakening te gaan zoeken.

Niemand houdt je hand vast.

Als je deze missie aanneemt verlaat je het begin gebied waarna het vooral aan jezelf is om, tsja, dingen te doen. Eén van de redenen dat mensen Dark Souls moeilijk noemen is dat de game je weinig tot geen aanwijzingen geeft. Na een aantal tutorials laat de game je lekker je eigen ding doen, waarbij je doorzettingsvermogen de grenzen bepaald. Nu is er een soort van logische route die je kunt nemen (bij alle andere ga je al snel dood) maar waar je precies heen moet en wat je aan het doen bent laat de game veelal in het midden. Er zijn zat personages die je cryptische aanwijzingen geven, maar verwacht veel “He, wat is di-AAAARGH” momenten, waarbij je per ongeluk van een berg af valt of een baasgevecht instapt waar je niet op voorbereid was.

Trial and error

Sowieso is Dark Souls erg gebaseerd op het ’trial and error’ principe. Of je ergens heen kan, of je bepaalde monsters kunt verslaan en of je dat wapen kunt dragen ligt aan een aantal factoren die je niet meteen zult weten. Het is daardoor een ietwat vreemde game, waar jouw personage in de game niet per se beter wordt, maar jij zelf. Je personage veranderd namelijk niet zoveel. Natuurlijk vind je gedurende de games betere wapenrusting, wapens en voorwerpen, maar je aanvallen staan zo ongeveer vast. Zo heb je een light attack, heavy attack en dodge, en dit blijft gedurende de gehele game zo (met uitzonderingen van magic attacks). Hoe jij dit echter gebruikt, hoe goed jij je personage onder controle hebt en je vijanden leert kennen, hoe beter jij wordt. Baasgevechten zijn een eerste keer bijna altijd hopeloos, maar na verloop van tijd word jij beter, waardoor jij diegene bent die dat enge monster verslaat, niet de game. En dat voelt dan ook fantastisch.

Remastered editie

Als game zijnde is Dark Souls dan ook een goede game. Daar hoef je deze review echter niet voor te lezen, want de game bestaat immers al sinds 2011. Dat wisten we dus al, maar dit is de Remastered-versie. Wat is er precies veranderd in deze zeven jaar en misschien nog wel belangrijker: hoe speelt het op de Switch? Het snelle antwoordt daarop is dat het op de Switch erg soepel speelt. De Dark Souls-games zijn altijd ontwikkeld met consoles in gedachten (iets waar de pc-versie toentertijd erg veel moeite mee had) en dat merk je. De stabielere framerate (1080 30fps docked, 720 30fps handheld) zorgt tevens voor accurate controls en je zult merken dat je de fouten die je op dit gebied maakt niet meer aan de game kan toewijzen. Hoewel de menuopties in handheld-modus zeker groter hadden gemogen is het verder prima te doen. De graphics hebben een goede update gekregen, al had dit beter gekund. Zo ziet jouw personage er nog steeds verschrikkelijk uit en laden monsters op sommige plekken later in om werkgeheugen te verminderen, iets wat afdoet ten opzichte van het origineel. In de Remaster is het verder mogelijk om zelf de functies van knoppen te veranderen. Normaal gebruik je dat misschien niet, maar iemand heeft bedacht dat in Dark Souls dat de functies van “A” en “B” omgedraaid zijn. Hoewel praktisch alle andere games A als “accepteren” en B als “annuleren” gebruiken, is dit in Dark Souls andersom. Super vervelend, want hoewel je dit in-game gelukkig kan aanpassen, is dit in het menu nog steeds onmogelijk.

Multiplayer & andere updates

Over het algemeen is het echter een solide remaster. Het doet wat het moet doen: de graphics zijn beter, alle DLC zitten erbij en het geheel is geüpdatet naar de standaarden van deze tijd. Hoewel de servers nog offline waren (en ik het daarom niet heb kunnen testen) zijn er een aantal goede veranderingen op multiplayer niveau, waardoor het spelen met vrienden makkelijker wordt. Zo zul je met zes personen samen kunnen spelen in plaats van vier, is er een password systeem tijdens de matchmaking waardoor je je vrienden makkelijker zult kunnen vinden, en zijn healing items (met uitzondering van de Estus Flask) uitgezet tijdens PVP om langdradige gevechten te voorkomen. Voor de echte PVP liefhebbers is er verder een arena voor 3-tegen-3 en 6 speler deathmatch toegevoegd. Verder zijn er andere veranderingen gemaakt om je leven makkelijker te maken. Zo heb je nu de mogelijkheid om meerdere items tegelijkertijd te gebruiken, in plaats van een voor een.  Oh, en er is amiibo support. (PRAISE THE SUN!)

Gemiste kansen

En toch… ergens blijft het een beetje jammer aanvoelen. Het is gewoon dezelfde game als uit 2011. Als je het origineel al hebt zijn de veranderingen te klein om hem nogmaals te halen. En dat is jammer, want er had zoveel meer mee kunnen gebeuren! Zo is Dark Souls namelijk absoluut niet zonder bugs en glitches, maar in plaats van deze aan te pakken heeft Bandai Namco de meeste gewoon laten zitten. Irritante camera’s zijn nog steeds aanwezig en zelfs sommige gameplay bugs zijn meegekomen naar deze remaster. Ik vraag me vooral af waarom ze niet hetzelfde hebben gedaan als bij Dark Souls 2: Scholar of the first Sin. Dit was namelijk ook een remaster van het origineel, maar naast een upgrade van het grafische aspect hebben ze daar ook de posities van voorwerpen en vijanden veranderd. Een minimale verandering, maar plots had je wel een compleet nieuwe game! Er zullen wellicht redenen zijn geweest om dit te doen, maar het blijft een gemiste kans.

Conclusie

Dark Souls is na al deze jaren nog altijd een goede game, die liefhebbers van het genre precies geeft wat ze willen hebben. Het feit dat het op de Switch beschikbaar is betekent dat je nu altijd en overal gruwelijk kan doodgaan, maar de vraag is of je dat wel wilt. De game is namelijk hetzelfde als het origineel, en als je deze al hebt zal je nostalgie de €40,- voor een grafische patch moeten overbruggen. Hoewel ik deze game graag een 10+ wil geven vanwege zijn uitstekende gameplay, (en dit ook zeker doe voor iedereen die hem nog niet heeft!) zijn de veranderingen in deze remaster te klein om dit waar te kunnen maken.

Cijfer: 7