[REVIEW] The Alliance Alive

The Alliance Alive is het spirituele vervolg op The Legend of Legacy uit 2015. Maar is dit het epische meesterwerk dat The Legend of Legacy had moeten zijn?

Oef, The Alliance Alive. Nog voordat ik het kon spelen wist ik dat deze game het moeilijk ging krijgen. De titel heeft namelijk nogal wat te bewijzen. Dat zit zo: The Alliance Alive is het spirituele vervolg op The Legend of Legacy, een 3DS-game uit 2015. En alhoewel deze game absoluut niet slecht is, is het niet wat het voor veel mensen had moeten zijn. The Legend of Legacy was namelijk gemaakt door director Masataka Matsuura, die de beste artiesten en gamedesigners in Japan had ingehuurd om het beste spel ooit te maken. En alhoewel The Legend of Legacy een leuke game was, is het niet het epische meesterwerk dat iedereen verwacht had.

En nu is hier dan The Alliance Alive. Kan deze game het verloren goed van The Legend of Legacy waarmaken of zet het “slechts” een stap in de goede richting?

Deamons Jim! Deamons!

Allereerst het verhaal. In The Alliance alive speel je niet met één persoon, maar met een reeks personages die elke hun eigen achtergronden en motieven hebben. Om hier een lopend verhaal van te maken betekent dit dat je om en om een aantal personages volgt tot de game je wat meer vrijheid geeft. De eerste paar uren zul je hierdoor bezig zijn met lineaire gameplay, waar de game je bij de hand neemt om de wereld en zijn personages aan je te introduceren. Zo kom je er al snel achter dat mensen niet meer het dominante ras zijn. 1000 jaar geleden zijn er namelijk Deamons naar de aarde gekomen, die het niet zo hadden op de “chaotische” energie die de menselijke realm uitstraalde. Hun invasie creëerde een barrière die een ander soort energie creëerde, “The Dark Current”. Deze energie roeit vervolgens een groot gedeelte van de mensheid uit, waarna het zich settelt in de oceaan. Hierdoor zijn er vier verschillende landen ontstaan, die na verloop van tijd hun eigen  hiërarchische regering ontwikelden. Deamons staan in deze hierarchie bovenaan, daaronder Beastfolk, en de overgebleven mensen als laatst.

Wat opvalt is dat het verhaal veel belangrijker is geworden ter vergelijking met The Legend of Legacy. Alsnog dient het vooral om richting te geven aan de game, maar de personages hebben duidelijke karaktereigenschappen die op leuke en goede manieren naar voren komen. De dialoog is prima en belangrijke gebeurtenissen krijgen hun eigen cutscénes. Deze zijn nog steeds wel in-game ( verwacht geen geanimeerde cutscéne’s zoals in Fire Emblem)  maar hebben een dikke zwarte balk onder in het beeld, wat je het gevoel geeft alsof je een film aan het kijken bent. Simpel, maar het werkt om onderscheid te maken tussen de belangrijke cutscene’s en kleine evenementen.

Oude mechanieken in een nieuw jasje

Het is echter de gameplay die The Alliance Alive draagt, en gelukkig heeft ook deze een boost gekregen. Het behoud de basis, zo zijn de gevechten nog steeds turn-based met dezelfde unieke twist die in The Legend of Legacy te vinden was. Zo is er allereerst het idee van posities. Tijdens gevechten heb je een aantal plekken waar je kun staan (voor, midden, achter) die er bijvoorbeeld voor zorgen dat je aanvallen beter bereik hebben, meer schade doen, of zodat je beter vijandelijke aanvallen kunt ontwijken. Daarnaast moet je kiezen welke rol je personage heeft in een gevecht. Is hij een aanvaller, verdediger of support? Gebaseerd op deze gegevens krijg je namelijk bonussen, en je aanvallen gebruiken verschillende statistieken gebaseerd op die rol.  Een aanval blokkeren met je schild zal bijvoorbeeld veel effectiever zijn als verdediger dan als aanvaller. Gevechten worden hierdoor interessanter dan de standaard, omdat er aardig wat elementen zijn waarmee je rekening zult moeten houden. Dit wordt natuurlijk verder uitgebreid door de vele items/kledingstukken in de game, die allemaal hun eigen bijdrage leveren aan je statistieken.

Verder is het zo dat personages geen classes hebben. In plaats daarvan geef je ze een wapen (vrijwel iedereen kan elk wapen dragen) en aan de hand daarvan leren ze nieuwe aanvallen. Dit gebeurd door middel van een “awakening”. En alhoewel dit een leuke game mechanic is kan het af en toe ook irritant zijn.  Of, wanneer en welke nieuwe aanval er geleerd wordt tijdens een awakening lijkt namelijk compleet willekeurig te zijn. Als je dus een personage wilt omscholen naar een andere rol of wapen zul je aardig wat gevechten moeten doen voordat hij weer op niveau is. Je kunt dit wel enigszins beïnvloeden, door punten die verdiend tijdens gevechten. Met deze battle points kun je o.a. de kans op een “awakening” verhogen, maar je kunt ze ook gebruiken om bijvoorbeeld je speciale aanvallen minder magie te laten kosten. Het wordt hierdoor belangrijk om na te denken wat je met elk personage wilt doen.

Betekenisvolle keuzes

De vele personage’s, de manier om deze te customizen en de vele statistieken waar je rekening mee kunt houden voor een uitgebreide JRPG die vooral doet denken aan oudere titels. Vooral wanneer de game eindelijk je hand loslaat valt het je op hoe groot de wereld is die je kunt verkennen. Dit gevoel wordt alleen maar vergoot door kleine “keuzes” die je kunt tegenkomen. Tijdens je reis kom je namelijk verschillende kleine en grote evenementen tegen die niet alleen de wereld, maar ook hun personages meer leven mee geven. Het lijken kleine keuzes (dat monster dat verjaagd moet worden, dood je die of laat je hem wegrennen wanneer hij zich overgeeft?) maar hebben wel invloed. Afhangende van hoe je het speelt verzamel je speciale wapens en sluiten personage’s je wel of niet bij je aan. En dit zijn echte keuzes, je zult altijd iets moeten opgeven om iets te krijgen. Het zorgt misschien dan wel niet voor geheime eindes, maar het zorgt er wel voor dat dit jou avontuur is, in plaats van een standaard ervaring.

Nog niet perfect

Jammer is alleen dat dit allemaal zo laat gebeurd! Het duurt uren voordat de game je eindelijk genoeg vertrouwd om je je eigen avontuur te laten leiden.  Uiteindelijk zul je groepen kunnen samenstellen van maximaal 5 personen, maar tijdens de lange introductie scene’s zit je vast aan standaard groepen van 3/4. In het begin zul je dan ook merken dat sommige monsters simpelweg te sterk zijn voor jouw groep op dit moment. Dit betekent dat je, vooral in het begin, al aardig snel ertegenaan kan lopen dat je moet grinden. Een ander probleem is het feit dat de game je vrijwel niets uitlegt. Het handje vasthouden waar we het over hadden is alleen van toepassing op het verhaal, want gameplay gezien moet je het allemaal zelf uitzoeken. Dit tot op het punt dat de game je niet verteld waar je heen moet. Heb je een opdracht gekregen, het spel uitgedaan om de volgende dag verder te spelen je bent vergeten wat je moet doen? Tsja. Dat wordt zoeken.

Ook jammer is dat het visuele aspect van The Legend of legacy verdwenen is. Deze had een soort van pop-up style waardoor het leek alsof je in een sprookjesboek rondliep. Deze is vervangen door een statige overworld map, en alhoewel het design van de karakters en sommige plekken nog steeds ontzettend mooi zijn (in een soort waterverf stijl) is het grotendeels een standaard lege map waarin grijze schimmen van monsters rondlopen. De muziek verdiend dan wel weer een pluim, deze geeft ontzettend goed de sfeer van bepaalde plekken weer en de battle theme is, zelfs na het grinden,  niet vervelend om naar te luisteren.

Conclusie

Uiteindelijk kan ook The Alliance Alive niet waarmaken wat The Legend of legacy al had moeten zijn. Dat wil alleen niet zeggen dat het geen prima JRPG op zichzelf is. Het verhaal is goed uitgewerkt, en wanneer de game je uiteindelijk loslaat wordt het veel meer een avontuur, waar het vechten van monsters een toevoeging is in plaats van een eindeloze grind. Het leren van eigenschappen op deze manier is lastig maar leuk (het voelt elke keer als een cadeautje wanneer iemand iets nieuws leert) en het heeft genoeg geheimen, minibosses en verborgen wapens om je interesse vast te houden. Wel raad ik deze JRPG vooral aan aan fans van oudere RPG’s, zoals bijvoorbeeld Final Fantasy. Het gaat namelijk niet snel, en een aantal eigenschappen die modernere games tegenwoordig loslaten (zoals het alleen kunnen saven in een inn) zijn hier wel aanwezig.

+ Interresant verhaal dat toevoeging brengt in de game.
+ Het samenstellen van je party en het aanpassen van personage’s is een leuke bezigheid, die je de mogelijkheid geeft de game te spelen zoals jij dat wilt.
+ Sfeervolle en goede soundtrack.

– De introductie duurt veel te lang.
– Visuele aspecten van de game halen het niet bij zijn voorganger.
– “Awakening” mechaniek kan door zijn willekeurigheid aardig irriteren.

Cijfer: 7.3