[SPECIAL] De beste 2017-games volgens de redactie!

Er zijn dit jaar flink wat goede spellen uitgekomen op de Nintendo Switch. En natuurlijk behoren de nieuwe Zelda en Mario zeker tot de beste games van dit jaar. Toch is er een spel welke mij echt het meeste heeft weten te verrassen en dat was Mario + Rabbids Kingdom Battle. Toen dit spel werd aangekondigd was ik zeer sceptisch en kon ik mij niet voorstellen dat Nintendo er überhaupt akkoord mee ging om de serie te combineren met de Rabbids van Ubisoft. Ook na het zien van de eerste beelden kon ik nog steeds niet voorstellen dat dit echt leuk zou worden.

Ik moest mijn mening echter snel terugnemen toen ik de eerste demo’s kon spelen en al helemaal toen de game bij mij in de brievenbus lag. Want wat bleek Mario + Rabbids Kingdom Battle een enorm vette game te zijn! De geweldige humor, uitdagende gevechten, zeer mooi en leuk gemaakte eindbazen en de prachtige graphics + soundtrack maakte dit écht tot een zeer goede game. Het spel begon makkelijk maar werd al snel flink pittig maar uiteindelijk altijd haalbaar. En juist dat zorgt ervoor dat ik ook nog eens heel lang heb kunnen genieten van dit geweldige speel. Ik kijk alvast uit naar het tweede deel!

Het was een lastige keuze om één titel als de beste game van 2017 te bestempelen, want dit jaar was het voor Nintendo-fans een ware feest. De games werden in een hoog tempo uitgebracht en dat heeft pareltjes als Metroid: Samus Returns, Splatoon 2, Xenoblade Chronicles 2 en Super Mario Odyssey geleverd. Dit zijn titels die naar mijn mening grote kanshebbers zijn om als game van het jaar gekozen te worden, maar slechts een game stijgt boven deze games uit.

Mijn favoriete, en naar mijn mening de beste, game van het jaar 2017 is ongetwijfeld The Legend of Zelda: Breath of the Wild. De game wist mij meteen te pakken en gedurende reis constant te verrassen en uit te nodigen. Met name de uitnodiging om gebieden te verkennen, om toch nog even achter de berg te kijken en niet weten wat er achter ligt, is een sterk element van de game. Dit geldt ook voor de mooie graphics en muziek die je één laat voelen met de natuur. Uiteraard zijn er minimale verbeterpunten voor een volgende Zelda-game. Hierbij kan  gedacht worden aan een Ganondorf die meer van zich laat horen en wellicht een meer lineair verhaal zou de beleving kunnen verbeteren. Maar dat is muggenziften, wat na bijna 200 uur waan ik mij nog steeds in de prachtige wereld van Breath of the Wild en kom ik nog steeds verrassingen tegen. Wat mij betreft de enige game die “Game of the Year” zonder twijfel mag dragen.

Normaal vind ik het al enorm lastig een favoriete game te kiezen, maar dit jaar met een nieuwe Xenoblade, Mario Odyssey, Breath of the Wild alleen al op de Switch en nog vele andere toppers op andere consoles zoals Horizon Zero Dawn op de PS4 is het dit jaar extra lastig. Daarom heb ik dit jaar ook meer gekozen voor de game die mij het meest heeft verrast: Mario + Rabbids: Kingdom Battle. Toen de geruchten begonnen over deze titel was ik enorm sceptisch. Ik had een intense hekel aan de Rabbids en vroeg mij af of Ubisoft dat wel met Mario kon combineren. Zeker nadat ik aardig wat vertrouwen was verloren in het bedrijf na spellen als Assassin’s Creed: Unity.

Dit werd echter al snel verholpen toen ik Miyamoto met enorm vertrouwen op het podium van Ubisoft zag staan en Davide Soliani in huilen zag uitbarsten. Ik kreeg meteen het idee dat de game gemaakt werd door ontwikkelaars met echte passie voor de game. Een dagje later kon ik op de E3 zelf met het spel aan de slag. Ik was meteen verkocht door de flauwe humor, de heerlijke gameplay met verrassend veel diepgang en een geweldige soundtrack van Grant Kirkhope. Totaal heeft deze game mij enorm verrast en is het toch een game die enorm hoog op mijn ranklijst staat. Misschien niet de beste game van dit jaar voor mij, maar zeker de beste verrassing en ik ben enorm blij dat Nintendo en Ubisoft dit hebben geprobeerd.

Het is toch vreemd om je te bedenken dat afgelopen maart de Switch pas uitkwam. Hij heeft inmiddels zo’n prominent plaatsje in mijn game collectie dat het bijna voelt alsof het er altijd al geweest is. Het is dan ook niet vreemd dat mijn favoriet van dit jaar dan ook op de Switch is uitgebracht, namelijk Zelda: Breath of The Wild.

Ja, ook ik kan er lastig omheen. Niet alleen wist de game me te verassen door een Zelda game te bieden die helemaal niet op oude Zelda games lijkt (om heel eerlijk te zijn ben ik niet eens zo’n Zelda fan), maar de manier waarop de game nieuwe dingen introduceerden die zo natuurlijk aanvoelden is wat mij omver blies. Kleine dingen die logisch lijken, maar eigenlijk nooit zo behandeld worden. Bijvoorbeeld dat je door rond te lopen met vuurpijlen het gras aansteekt of dat diezelfde pijlen het juist niet doen als het regent. Dat ijzeren wapens ervoor kunnen zorgen dat je door de bliksem geraakt wordt en dat je die dus ook naar vijanden kan gooien zodat die geraakt worden. Maar het meest indrukwekkende van alles: Dat ik kan bepalen waar ik ga en sta. Als ik aan Breath of the Wild vraag of ik die boom in mag, dan kan dat. Wil je die berg op? Ga ervoor!  Het klinkt allemaal zo logisch, maar weet je hoe frustrerend het is als je het plotseling niet meer heb? Ik merkte het toen ik een ander open world game speelde dat rond diezelfde tijd uitkwam. Plotseling frustreerde ik me aan alles wat ik hier niet kon, wat ik in Zelda wel had gekund. Want waarom mag ik hier die berg niet op game? Wat houdt me tegen?!? In Breath of the Wild mag ik het wel!

Ik heb het idee dat Nintendo een nieuwe standaard probeert neer te zetten met hun games, beginnende met The Legend of Zelda: Breath of The Wild. Een nieuwe, natuurlijke manier van gamedesign. Ik zag het ook terug in Super Mario Oddysey, waar het mij verbaasde hoe natuurlijk het was om de meeste manen te verzamelen. Het “Oke, wat kan ik met mijn omgeving doen” gevoel in plaats van “Oke, wat wil de game dat ik doe.”  En dat is dan ook waarom The Legend of Zelda: Breath of The wild voor mij game van het jaar is.

Als ik alleen al aan denk dat Nintendo en Monolith Soft na al die jaren de Xenoblade-franchise nog steeds voortzet wordt ik al vrolijk. Ik had namelijk verwacht dat na de originele Xenoblade Chronicles voor de Wii geen vervolg meer zou komen door de geringe lokalisatie en verkoop. Na een aantal jaar kwam Xenoblade Chronicles X uit voor de Wii U, waar ikzelf erg op verheugd was. Echter, het gaf mij totaal niet hetzelfde gevoel als de eerste game. Deze heeft niks met de originele game te maken en speelt niet bepaald hetzelfde. Hierdoor kwam ik wederom tot de conclusie dat de samenwerking tussen Nintendo en Monolith Soft voor deze franchise gestopt zou worden. Gelukkig verkocht deze vele malen beter dan zijn voorganger. Dit zal dan ook een grote reden zijn waarom ze door zijn gegaan met deze fantastische franchise.

Toen Xenoblade Chronicles 2 werd aangekondigd stond ik bijna te springen van vreugde. Het klopte simpelweg allemaal. Het leek sprekend op de originele game. De animaties, de werelden, de vijanden en de algemene sfeer van de game leken allemaal sprekend op die van de Wii. Dit kan voor sommigen een totale afknapper zijn aangezien niet iedereen zo dol op de originele was. Dit geldt gelukkig niet voor mij en heb op het moment al meer dan 130 uur in het spel gestopt. Een grote reden waarom ik zo’n grote fan ben van de Xenoblade-franchise is, omdat er simpelweg geen andere JRPG’s zijn die er in de buurt van komen. Natuurlijk zijn er games als Final Fantasy die er erg op lijken, maar ze verschillen net teveel om hetzelfde te voelen. De Xenoblade-franchise focust zich namelijk grotendeels op het verhaal en “character-progression”. Er zitten letterlijk rond de 90 minuten aan cutscenes in elk hoofdstuk van de nieuwe Xenoblade. Ook is het spel vrij lang en zullen sommige gamers bij afhaken. Dit is voor gamers van tegenwoordig misschien niet de beste keuze, maar voor degene die al een tijdje fan zijn van de serie is er meer dan genoeg te beleven in het nieuwste deel van de Xenoblade-franchise. Dit zijn dan ook de redenen waarom ik Xenoblade Chronicles 2 de game van het jaar vindt.